بریده‌هایی از کتاب لبخند مهتاب

تخیل دو سو دارد؛ می‌تواند ما را به مکان‌هایی پر از احساسات عمیق ببرد و شادمانه تا ابد آنجا بمانیم، همچنین می‌تواند ابتدایی‌ترین و دلخراش‌ترین ترس‌هایمان را آشکار کند.

زندگی نمایشی از مخالفت و پذیرش و مذاکره و مصالحه است. در این صحنهٔ بزرگ زندگی که همهٔ ما با موسیقی مرموزی در آن می‌رقصیم، افراد کمی هستند که تغییر می‌کنند. برخی مقاومت می‌کنند و برخی تسلیم می‌شوند.

«انسانیت داره به جهنم می‌ره.»

فقط باور انسان است که می‌تواند عشق را محدود کند.

جنگ چیزی جز تصویر خونین یک روح دردمند نیست که مدام تازیانه می‌خورد، چون وقتی همه‌چیز اشتباه پیش می‌رود، متنفر بودن راحت‌تر از دوست داشتن و برداشتن اسلحه آسان‌تر از باز کردن آغوش است.

بعضی از آدم‌ها مثل باد مدام تغییر می‌کنند و رفتارشان را برای رسیدن به منافع خود تغییر می‌دهند.

حرف‌های خاص گاهی آیندهٔ ما را می‌سازند و اثرشان مثل خالکوبی همیشه ماندگار است.

رؤیاهای کودکان دست‌نخورده است و هنوز افکار منفی سراغشان نیامده است

با اشتیاق زندگی کنید و هرگز در جست‌وجوی پناه بردن به ناامیدی نباشید.

لبخند زدن هزینه‌ای ندارد

تولد برای زندگی مانند رؤیاپردازی برای دلتنگی است. یکی بدون دیگری امکان‌پذیر نیست.

سفر طولانی زندگی اسرار فراوانی دارد و ما هرگز به رازهای آن پی نخواهیم برد.

فصل بیست‌وششم عناصر طبیعت متغیر، کشنده و کاملاً بی‌پروا هستند. گاهی که خشم انباشته‌شده‌شان نسبت به ما انسان‌ها به نقطهٔ اوج می‌رسد، با هم متحد می‌شوند تا به ما یادآوری کنند که در این دنیا مستأجری بیش نیستیم و فقط آنها مالکان اصلی دنیا هستند.

نقش‌ها هرگز روی سنگ حک نمی‌شوند، بلکه بر اساس شرایط تغییر می‌کنند.

در دل گفتم زمان چقدر سریع گذشت! فصل‌های کتاب زندگی بی‌وقفه و پشت‌سرهم می‌گذرند و صفحاتش پیش از اینکه بتوانیم قسمت‌های مهم را بخوانیم ورق می‌خورند.

کودکی دوران بی‌خیالی است، دوران بلوغ بی‌رحم است، پدر و مادر شدن یک مسیر پرپیچ‌وخم است که والدین هر آن ممکن است در آن خطا کنند، ولی پدربزرگ و مادربزرگ شدن تنها یک لذت است.

با خود فکر کردم جوانی چیز زیبایی است، اما پیری چشمهٔ دانش، حکمت و خاطرات است. انسان زمانی که کودک است، دوست دارد زود بزرگ شود و زمانی که پیر می‌شود، دوست دارد دوباره کودک شود. بر این باورم که بشریت از همان ابتدا در یک تناقض خلق شده است و هیچ منطقی برایش وجود ندارد.

آدما می‌میرن، ولی خاطراتشون توی هوا شناوره، مثل ابرها توی آسمون. فقط باید متوجه حضورشون، رایحه و سحرشون بود. همین.»

خوشبختی کوتاه و بی‌دوام است، مانند سگی مطیع که به افسار بسته شده است تا دور نشود، ولی حیوان افسارش را پاره کرده و فرار می‌کند. او نمی‌تواند اهلی شود و ترجیح می‌دهد به‌جای چاق شدن کنار بخاری، افق‌های جدید را کشف کند. او قبل از اینکه به‌آرامی دور شود، به شما اجازه می‌دهد نوازشش کنید. او همیشه یکی را پیدا می‌کند که نوازشش کند. دست‌های مشتاق کم نیستند.

پدر بودن به من آموخته است والدین هرچقدر هم سخت تلاش کنند، هرگز نمی‌توانند همه‌چیز را در مورد فرزندانشان بدانند. آنها دوست دارند به تمام اسرار فرزندانشان پی ببرند، فکرشان را بخوانند و بتوانند هر فاجعه‌ای را پیش‌بینی کنند و به آنها کمک کنند تا از تجربیات والدینشان استفاده کنند و بهتر بیندیشند. اما این غیرممکن است. آنها همیشه بعضی از رازها، زخم‌ها، شادی و غم‌هایشان را پنهان نگه می‌دارند.