بریده‌هایی از کتاب لبخند مهتاب

همهٔ ما روزی کسی مثل خودمان را در شرایط یکسان ملاقات می‌کنیم.

گاهی انسان در مکان و زمان اشتباهی قرار دارد.

چهارشنبه، ۱۹ نوامبر ۱۹۴۷. بعضی از تاریخ‌ها برای همیشه در حافظهٔ انسان حک می‌شوند و زمانی که آنها را به یاد می‌آورد، لبخندی از دلتنگی بر چهره‌اش نقش می‌بندد.

خیلی عجیب است که فاصله گاهی عزیزترین خاطرات را پاک می‌کند

تخیل دو سو دارد؛ می‌تواند ما را به مکان‌هایی پر از احساسات عمیق ببرد و شادمانه تا ابد آنجا بمانیم، همچنین می‌تواند ابتدایی‌ترین و دلخراش‌ترین ترس‌هایمان را آشکار کند.

حرف‌های خاص گاهی آیندهٔ ما را می‌سازند و اثرشان مثل خالکوبی همیشه ماندگار است.

ژاک همیشه غمگین شدنم را درک می‌کرد و مرا در آغوش می‌گرفت. او انسان بزرگِ آن روزهای زندگی‌ام بود.

رؤیاهای کودکان دست‌نخورده است و هنوز افکار منفی سراغشان نیامده است.

با اشتیاق زندگی کنید و هرگز در جست‌وجوی پناه بردن به ناامیدی نباشید.

وقتی کشیش مرا در آغوشِ مادرم گذاشت، فریادم قطع شد، چون چشمهٔ نومیدی ناگهان خشک شد. به‌نوعی حس کردم مادرم دوستِ من است

به‌طرف کشیش، که درست پشت سرش ایستاده بود، برگشت و با لحنی تحقیرآمیز گفت: «حالا دیگه مال توئه. با یاوه‌گویی‌هات دعاش کن!»

من از واقعیت غم‌انگیز دنیای اطراف به سرزمین بی‌پایان تخیلم پناه می‌بردم و این شیوهٔ همیشگی‌ام بوده است.

قلبم در برابر هر نوع نفرتی مقاوم بود

رئیسشان تفنگش را بالا برد و ضربه‌ای به صورت ژاک زد. بینی‌اش پر از خون شد. ژاک به مهاجمش خیره شد. گیج شده بود. به‌نظر می‌رسید از این‌همه ظلم و بی‌رحمی تعجب کرده است. این حس او با رفتار ظالمانه‌ای که خودش بعد از مرگ پدرم با ما داشت در تضاد بود. همهٔ ما روزی کسی مثل خودمان را در شرایط یکسان ملاقات می‌کنیم.

برادرم، ژاک، که اکنون به مقام فرماندهی ارتقا یافته بود، به‌مراتب بدتر از پدرم شد. او همیشه کمترین کار را انجام می‌داد. ژاک با سن کمی که داشت، فهمیده بود با کار کردن نمی‌توان حکمرانی کرد، بلکه باید بر دیگران تسلط روانی داشت. بعضی از آدم‌ها مثل باد مدام تغییر می‌کنند و رفتارشان را برای رسیدن به منافع خود تغییر می‌دهند. ژاک یکی از این افراد بود.

این سرنوشت بود یا شانس؟ نمی‌توانستم بگویم. سفر طولانی زندگی اسرار فراوانی دارد و ما هرگز به رازهای آن پی نخواهیم برد.

آیا می‌فهمید که زندگی کوتاه‌تر از آن است که احساساتمان را به گور ببریم؟

یکی از آنها زانو زد و کلاهش را برداشت و روی سرم گذاشت. با لبخند گفت: «حالا تو هم ملوان شدی.» این جملهٔ ظاهراً معمولی سال‌ها در ذهنم مدام طنین می‌افکند. حرف‌های خاص گاهی آیندهٔ ما را می‌سازند و اثرشان مثل خالکوبی همیشه ماندگار است.

چیزی که در مورد گذر زمان عجیب است این است که درحالی‌که پوست میوه را تجزیه می‌کند، هستهٔ آن را نیز تطهیر می‌کند. با خود فکر کردم جوانی چیز زیبایی است، اما پیری چشمهٔ دانش، حکمت و خاطرات است. انسان زمانی که کودک است، دوست دارد زود بزرگ شود و زمانی که پیر می‌شود، دوست دارد دوباره کودک شود. بر این باورم که بشریت از همان ابتدا در یک تناقض خلق شده است و هیچ منطقی برایش وجود ندارد.

تجربه به انسان می‌آموزد قدر چیزهایی را که دارد بداند.