بریده‌هایی از کتاب مده‌آ

نیک‌بختیِ هیچ میرایی پایدار نیست. اگر بخت یار باشد، شایدکه داراییِ تو از همسایه‌ات بیشتر باشد، اما هرگز از او نیک‌بخت‌تر نیستی.

به ابلهان راهی نو بنما، آن‌گاه به تو به چشم نادانی بی‌ثمر می‌نگرند؛ و آن دانایانِ دهر که برتریِ تو را می‌بینند از تو بیزار می‌شوند

من در دوستی مهربان‌ترینم، اما در دشمنی سهمناکم. زیرا در این جهانْ سرفرازی از آنِ چنین کسانی‌ست.

اگر ما این واقعیت را جدی بگیریم که مده‌آ بدلی از یک زنِ «واقعی»‌ است، به عبارت دیگر، یک بازیگر پشت نقاب زنانه است، می‌توانیم بر این واقعیت تأکید کنیم که او اصلاً زن نیست. او یک «دیگریِ» افراطی است.

خطاکاران و نادانان! این است تنها نام شایسته برای آن گذشتگانی که آوازهایی سرودند که شادیِ زندگی را به جشن‌ها و مهمانی‌ها و بساط شادخواری آوَرَد، اما هیچ‌گاه نغمه یا چنگی خوش‌نوا نیافتند تا غم‌های ملال‌آور آدمی را از دل ببرد، غم‌هایی که مرگ‌آورند و کاشانه‌ها را ویران می‌سازند؛ و چه موهبتی از آنِ آدمیان می‌شد اگر برخی از این نغمه‌ها، ناخوشان را درمان می‌کرد!

من در دوستی مهربان‌ترینم، اما در دشمنی سهمناکم. زیرا در این جهانْ سرفرازی از آنِ چنین کسانی‌ست.

مده‌آ: باشد که هرگز از آنِ من نباشد... سعادتی که زخم می‌زند، آن خوشی که روحم را می‌آزارد.

در چشم من، جنگیدن در سه میدان نبرد از زادن یک فرزند خوشایندتر است.

در چشمان آدمیان، دادگری نیست؛ آن‌گاه که کسی را که هیچ‌گاه بدانان آسیبی نرسانده است می‌بینند، از او بیزار می‌گردند، بی‌آنکه از درون او باخبر باشند.

خطاکاران و نادانان! این است تنها نام شایسته برای آن گذشتگانی که آوازهایی سرودند که شادیِ زندگی را به جشن‌ها و مهمانی‌ها و بساط شادخواری آوَرَد، اما هیچ‌گاه نغمه یا چنگی خوش‌نوا نیافتند تا غم‌های ملال‌آور آدمی را از دل ببرد، غم‌هایی که مرگ‌آورند و کاشانه‌ها را ویران می‌سازند؛ و چه موهبتی از آنِ آدمیان می‌شد اگر برخی از این نغمه‌ها، ناخوشان را درمان می‌کرد!

آه خانه و سرزمین پدری، من به خدایان نماز می‌برم، باشد که هرگز، هرگز، بی‌سرزمین نباشم. بی‌آن، زندگی دردناک، اندوهبار و سراسر نومیدی‌ست که آدمی تاب آن ندارد. اگر این باشد، بگذار بمیرم و این زندگی را به‌پایان رسانم. هیچ مصیبتی بدتر از بی‌وطنی نیست.

مده‌آ: زنان کورَنت، بر من خرده مگیرید، از این کاخ بیرون می‌آیم. می‌دانم که فخرفروشیْ بُهتانی معمول است که به‌یکسان به گوشه‌گیر و پُرکار می‌زنند. و گوشه‌گیر که زندگی آرام را برمی‌گزیند، بدنام‌تر می‌شود: آن‌ها کم‌نیرو و کم‌دل‌اند. در چشمان آدمیان، دادگری نیست؛ آن‌گاه که کسی را که هیچ‌گاه بدانان آسیبی نرسانده است می‌بینند، از او بیزار می‌گردند، بی‌آنکه از درون او باخبر باشند. یک بیگانه باید خود را با شهروندانی که با آن‌ها زندگی می‌کند سازگار کند. شهروندِ بسیار خودسر یا بی‌نزاکت را سرزنش می‌کنند تا یارانش را نرنجاند. من هم چنین کسانی را سرزنش می‌کنم... اما این مصیبت ناگهانی که بر من رفته دل مرا شکسته است.

عشق‌های کهنه سست‌تر از عشق‌های نواَند