بریده‌هایی از کتاب مده‌آ

آدمِ رذلِ کارکُشته از تمامی فرومایگان پست‌تر است. او چنان به توانایی خویش یقین دارد که می‌تواند با چرب‌زبانی ستمی را که به دیگران روا می‌دارد پنهان سازد. او دل آن را دارد که به هر کار پلیدی دست زند. اما زیرکی‌اش اندازه‌ای دارد. همان‌گونه که زیرکی تو نیز اندازه‌ای دارد. پس آن کلام غلط‌اندازت را بر من مَیازما. زیرا یک کلمه پشت تو را بر خاک می‌مالد.

هیچ‌چیزِ نیکیْ بی همراهیِ عشق نمی‌بالد.

هیچ‌چیزِ نیکیْ بی همراهیِ عشق نمی‌بالد.

میرایانی که گمان می‌کنند به راز همه‌چیز پی برده‌اند و در آوردن برهان اُستادند، گناه این نادانی بیشتر بر گردن آنان است. نیک‌بختیِ هیچ میرایی پایدار نیست. اگر بخت یار باشد، شایدکه داراییِ تو از همسایه‌ات بیشتر باشد، اما هرگز از او نیک‌بخت‌تر نیستی.

زن در بسیار جاها آفریده‌ای ترسوست، که دلِ ستیزه ندارد و چشمش بر رویینه خیره می‌ماند؛ اما اگر در عشق بر او ستم کنند، دلی مرگ‌آورتر از دل او نیست.

روان‌های خاندانِ شاهیْ کینه‌توزند؛ آن‌ها آزردگی‌شان را آسان از یاد نمی‌برند، شاید چون فرمان‌دادن خوی‌شان شده، کم بر روان‌هاشان مهار می‌زنند. آدمی بهتر است میان همتایان خویش بزید. من خود هرگز در پیِ بزرگی نیستم، تنها می‌خواهم در امان باشم و پیر شوم.

و من به آواز بلند می‌گویم که در این جهان آنانی که طعم پدری را نچشیده‌اند از پدرانِ کودکان خشنودترند. مردی که پدر نیست نمی‌داند که آیا کودکان مایهٔ خوشی‌اند یا تباهی، و چنین مردیْ دلتنگِ آن شادمانی که هرگز نداشته نمی‌شود و این‌گونه او از هزاران اندوه رهایی می‌یابد. اما آنانی که در خانه‌شان کودکانی خردسال دارند که دوستار ایشان‌اند، می‌بینم‌شان که پریشانیْ قوتِ هر روزشان است. آن‌ها نگران‌اند که کودکان را نیک بپرورند و نانی به آن‌ها رسانند؛ و بدتر از همه آنکه کس نمی‌داند این‌همه خونِ‌دل‌خوردن برای فرزندان، ثمری دارد یا نه؟

خشمْ راه بر چاره‌گری می‌بندد، خشمی که در جهان سرچشمهٔ بسیاری تیره‌روزی‌هاست.

در چشم من، آدمِ رذلِ کارکُشته از تمامی فرومایگان پست‌تر است. او چنان به توانایی خویش یقین دارد که می‌تواند با چرب‌زبانی ستمی را که به دیگران روا می‌دارد پنهان سازد. او دل آن را دارد که به هر کار پلیدی دست زند. اما زیرکی‌اش اندازه‌ای دارد.

از هر سو باران بلا می‌بارد. اما هرگز گمان مبر که همه‌چیز از کف رفته است.

اگر قرار بر این باشد که پیش از رهایی از نخستین دام بلا، گرفتار دومین گردیم، این پایان کار ما نیز هست.

او دشمن آنانی شده که باید دوستشان بدارد.

تمامیِ آن کاخ، برای ستمی که بی‌سبب به من کرده‌اند همگی نیست‌و نابود گشته‌اند!

زن در بسیار جاها آفریده‌ای ترسوست، که دلِ ستیزه ندارد و چشمش بر رویینه خیره می‌ماند؛ اما اگر در عشق بر او ستم کنند، دلی مرگ‌آورتر از دل او نیست.

آه زئوس، چرا، آه، چرا به میرایان آموختی که زر را از مس جدا سازند، اما در تن مردان نشانه‌ای نیست که بدان از دلِ پوسیده‌شان خبردار شویم؟

باشد که هرگز از آنِ من نباشد... سعادتی که زخم می‌زند، آن خوشی که روحم را می‌آزارد.

چرا به میرایان آموختی که زر را از مس جدا سازند، اما در تن مردان نشانه‌ای نیست که بدان از دلِ پوسیده‌شان خبردار شویم؟

استاد: عشق‌های کهنه سست‌تر از عشق‌های نواَند، و آن مرد دیگر یار این خانه نیست

زن در بسیار جاها آفریده‌ای ترسوست، که دلِ ستیزه ندارد و چشمش بر رویینه خیره می‌ماند؛ اما اگر در عشق بر او ستم کنند، دلی مرگ‌آورتر از دل او نیست.

من به خدایان نماز می‌برم، باشد که هرگز، هرگز، بی‌سرزمین نباشم. بی‌آن، زندگی دردناک، اندوهبار و سراسر نومیدی‌ست که آدمی تاب آن ندارد. اگر این باشد، بگذار بمیرم و این زندگی را به‌پایان رسانم. هیچ مصیبتی بدتر از بی‌وطنی نیست.