بریده‌هایی از کتاب مده‌آ

شما زنان بر این باورید که اگر در عشقْ بختْ یارتان باشد، در همه‌چیز یارتان است؛ اما اگر در آن عشقْ بد آورید، زیباترین چیزها را زشت می‌بینید.

آه زئوس، چرا، آه، چرا به میرایان آموختی که زر را از مس جدا سازند، اما در تن مردان نشانه‌ای نیست که بدان از دلِ پوسیده‌شان خبردار شویم؟

هیچ مصیبتی بدتر از بی‌وطنی نیست.

استاد: عشق‌های کهنه سست‌تر از عشق‌های نواَند

زن در بسیار جاها آفریده‌ای ترسوست، که دلِ ستیزه ندارد و چشمش بر رویینه خیره می‌ماند؛ اما اگر در عشق بر او ستم کنند، دلی مرگ‌آورتر از دل او نیست.

در چشم من، جنگیدن در سه میدان نبرد از زادن یک فرزند خوشایندتر است.

می‌دانم که فخرفروشیْ بُهتانی معمول است که به‌یکسان به گوشه‌گیر و پُرکار می‌زنند. و گوشه‌گیر که زندگی آرام را برمی‌گزیند، بدنام‌تر می‌شود

من خوب می‌دانم تا برق خشمش کسی را خاکستر نکند، آتش غضبش فرونمی‌نشیند. باشد که دشمنانش طعمهٔ این خشم گردند، نه آنانی که دوستشان می‌دارد!

من در دوستی مهربان‌ترینم، اما در دشمنی سهمناکم. زیرا در این جهانْ سرفرازی از آنِ چنین کسانی‌ست.

دایه: آه کودکان، می‌بینید پدرتان چه اندازه به شما عشق می‌ورزد؟ چون او ارباب من است، خواستار مرگش نیستم اما او دشمن آنانی شده که باید دوستشان بدارد.

مده‌آ: باشد که هرگز از آنِ من نباشد... سعادتی که زخم می‌زند، آن خوشی که روحم را می‌آزارد. جیسون: تو می‌دانی چگونه دعایت را دگرگون کنی تا خردمندتر بنمایی؟ «باشد که من چیزهای سودمند را دردناک نبینم، باشد که خوشبختی را تیره‌روزی نبینم.»

از چشمان من هم اشک‌های سوزان روان است. باشد که اندوهی بیش از آنچه هست به‌چشم نبینم.

از دلِ چنین اندوهی، خشم خواهد جوشید.

اما این مصیبت ناگهانی که بر من رفته دل مرا شکسته است. یاران من، همه‌چیز تمام شد؛ من شادمانه جان خواهم داد. زندگیْ دیگر رنگ‌وبویی ندارد. مردی که همه‌چیزِ من بود و او این را می‌داند، فرومایه‌ترین مردان از کار درآمد. از میان تمام آفریده‌هایی که نیروی ادراک دارند و می‌اندیشند، ما زنانْ تیره‌روزترین‌ایم.

کاش برای مردان راهِ دیگری می‌بود که بی‌یاریِ زنان فرزند به‌دنیا آورند. آن‌گاه در جهان هیچ درد و رنجی نبود.

جیسون: تو نیز رنج می‌کشی. تو هم از این اندوه نصیب می‌بری. مده‌آ: بی‌گمان چنین است. اما دردْ خوشایند است آن‌گاه که تو نمی‌توانی بخندی.

و اکنون می‌خواهم آخرین و بزرگ‌ترین رنجِ تمامیِ میرایان را به تو بگویم. گمان ببر آدمی دستش به دهانش برسد، کودکانش بالیده باشند، و آنان فرزندانی درستکار گردند. سپس آن‌گاه که بخت بدانان لبخند می‌زند، مرگ از راه می‌رسد و کالبد آن فرزندان را به دنیای زیرین می‌برد.

به ابلهان راهی نو بنما، آن‌گاه به تو به چشم نادانی بی‌ثمر می‌نگرند؛ و آن دانایانِ دهر که برتریِ تو را می‌بینند از تو بیزار می‌شوند.

آن‌ها می‌گویند ما زندگی امنی در خانه داریم، حال آنکه مردان باید به جنگ روند. یاوه‌ای بیش نیست! در چشم من، جنگیدن در سه میدان نبرد از زادن یک فرزند خوشایندتر است.

مهربانی هماره مایهٔ تباهی من بوده است.