کتاب گونه‌ خیس خیابان

معتادم آن‌چنان به نگاهت که جم به جام مِهر میانهٔ من و مینا همیشگی‌ست

ای کاش، ای کاش، ای کاش یک لحظه‌اش سهم من بود این الفتی را که هر صبح با عطر و با شانه داری

چراغ شعر به سوسو نشسته در درگاه اگر که دیر کنی تا سپیده می‌میرم

باید که شست‌وشو دهم از گریه کوچه را امشب دلم بهانهٔ باران گرفته است

ای سیب سُرخ در سبد قسمتِ منی خواهم شبی به جاذبهٔ جان بچینمت

حرف‌وحدیث پشت‌سر ما همیشگی‌ست رسوایی دو عاشق تنها همیشگی‌ست

خواستم خشک‌ترین چوب اجاقت باشم در شب عشق تراشیدی و عودم کردی

ماه بلندِ شعر زمستانیِ منی فکر سیاه کیست که یلدا رقیب توست

اسیر عاطفهٔ آهِ گرم خویشتنم که یاد داد مرا سینه سوختن بی‌تو ستاره‌سوختهٔ آسمان نظمِ دری کدام شاعرِ عاشق بُوَد که من بی‌تو

در این سکوت زبان کلام خاموش است گرفته زانوی غم در بغل سخن بی‌تو