بریده‌هایی از کتاب شیطان و دوشیزه پریم

در جیب راستش می‌گذاشت. او می‌خواست حکیمانه رفتار کند، بدون اینکه از سیاست بهره‌ای برده باشد. می‌خواست عادلانه برخورد کند، اما خردمند نبود و می‌خواست سیاستمدارانه رفتار کند، ولی محافظه‌کاری مانعش شده بود.

البته شاید بتوان گفت که اهالی اینجا ترسو هستند و دلیلش این است که همهٔ مردم از تحول می‌ترسند.

در آغاز هم بی‌عدالتی بسیار جزئی بود، اما هر نسلی اندکی به آن افزود و همه با خود می‌گفتند این دلایل جزئی اهمیتی ندارند و نتیجه چیزی شد که اکنون می‌بینیم.

«وقتی تغییر به وجود بیاید، دیگر هیچ‌چیز مثل قبل نخواهد بود و می‌ترسم الآن همین اتفاق افتاده باشد.»

به نام ایزد یکتا حاکمی از مسیح پرسید: «استاد نیک‌سرشتم، چه کنم تا به حیات جاودانه دست یابم؟» مسیح پاسخ داد: «چرا مرا نیک‌سرشت می‌نامی؟ هیچ احدی جز پروردگار یکتا نیک‌سرشت نیست!» انجیل لوقا ۱۸ و ۱۹

بازهم ترس. همواره برای مسلط‌شدن بر انسان‌ها باید آن‌ها را ترساند.

ما به دلیل اینکه خود را بیش‌ازحد انسان‌های نیک‌سرشتی پنداشتیم، گناهکاریم و به همین دلیل هم مجازات شده‌ایم. خداوند عادل است و ایوب هم زمانی‌که تحت آزمایش الهی قرار گرفت این را دریافت، چون او نیز همچون ما به خوب‌بودن خود مغرور شده بود.

دختری که در پشت نقاب، انسانی زحمت‌کش و شریف است، این پتانسیل را هم دارد که انتقام بگیرد. همهٔ ما همین‌طوری هستیم، زمانی‌که قادر به شناسایی دشمن خود نباشیم، سعی می‌کنیم تقصیر ناکامی‌های خود را گردن اطرافیانمان بیندازیم و تشنهٔ انتقام می‌شویم؛ میل به انتقامی که روال زندگی‌مان را مختل می‌کند.

«امیدوارم اکنون به آرامش رسیده باشی. همهٔ انسان‌ها گرفتار ترس هستند و تو تنها نیستی. تنها تفاوت تو با دیگران این است که تو سخت‌ترین مرحلهٔ ترس را پشت سر گذاشته‌ای و بیشترین چیزی که باعث ترست بود، اکنون رخ داده و درحال‌حاضر چیزی برای ازدست‌دادن نداری. درحالی‌که بقیهٔ مردم همچنان گرفتار ترس همیشگی خود هستند. برخی از ترسشان آگاهند و برخی دیگر می‌کوشند که آن را نادیده بگیرند، اما همه می‌دانند که ترس وجود دارد و سرانجام با ترس‌هایشان روبه‌رو خواهند شد.»

«هرگز به وعده‌ها دل نبند. دنیا پر است از وعده‌های واهی: وعدهٔ پول، وعدهٔ رهایی ابدی و وعدهٔ عشق بی‌پایان.

او تنها فردِ بزدل ویسکوز نبود، فقط فرقی که با بقیه داشت این بود که از بزدل‌بودنش آگاه بود. درحالی‌که افراد دیگرِ ده، زندگی را رقابتی بیهوده می‌پنداشتند و ترس و بزدلی‌شان را با جوانمردی یکی می‌دانستند.

درواقع، این خود او بود که با نشستن در مسیر بازگشت مرد غریبه، رویارویی با او را برنامه‌ریزی کرده بود تا شاید بتواند وعده‌ای دیگر بشنود و چند روزی به عشقی تازه و رؤیای سفری دراز و بدون بازگشت به دهکده دل‌خوش کند. هرچند بارها قلبش در این راه شکسته بود، اما هنوز امید داشت که روزی با مردِ زندگی‌اش ملاقات خواهد کرد. اوایل دلش می‌خواست خودش شریک زندگی‌اش را انتخاب کند، اما اکنون با گذشت زمان، حاضر بود دل از ویسکوز بکند و به‌دنبال هر مردی از آنجا برود، حتی اگر هیچ حسی به هم نداشته باشند. بدون شک کم‌کم به او دل‌بستگی پیدا می‌کرد، چون تصورش این بود که عشق هم به زمان نیاز دارد.

چالش‌های زندگی منتظر نمی‌مانند که آماده شویم. زندگی به پشت سر خود نگاه نمی‌کند. یک هفته زمان مناسبی است برای اینکه دریابیم باید سرنوشت خود را پذیرا باشیم یا خیر.

مرد غریبه از سرمایی که وجودش را فراگرفت به خود لرزید، اما پنجره را همچنان باز گذاشت و با خود گفت: «خدایا، آنچه بر من گذشت حقم نبود. تو این بلا را بر سر من آوردی، پس من هم می‌توانم با دیگران چنین کنم؛ این کار عین عدالت است.» شیطان بر خود لرزید، اما هیچ نگفت. نمی‌توانست اعتراف کند که خودِ او هم دچار وحشت شده است. مرد غریبه رو به آسمان کرده بود و کفر می‌گفت و اعمال خود را توجیه می‌کرد، اما پس از دو سال این اولین‌باری بود که با خدا سخن می‌گفت و این برای شیطان نشانهٔ خوبی نبود.

«امیدوارم اکنون به آرامش رسیده باشی. همهٔ انسان‌ها گرفتار ترس هستند و تو تنها نیستی.

«بهترین راه ناتوان‌کردن دشمن این است که او را مجاب کنیم هوادارش هستیم.»

کسانی که از پذیرش مسئولیت در زندگی هراس دارند، همواره می‌کوشند نقش انسان‌های نیکوکار را بازی کنند.

چالش‌های زندگی منتظر نمی‌مانند که آماده شویم. زندگی به پشت سر خود نگاه نمی‌کند. یک هفته زمان مناسبی است برای اینکه دریابیم باید سرنوشت خود را پذیرا باشیم یا خیر.

«خیر و نیکی اصلاً وجود ندارد و پارسایی و تقوا تنها نمادی از ترس است و زمانی‌که انسان این موضوع را دریابد، متوجه می‌شود که دنیا چیزی بیش از یک شوخی الهی نیست

«هرگز به وعده‌ها دل نبند. دنیا پر است از وعده‌های واهی: وعدهٔ پول، وعدهٔ رهایی ابدی و وعدهٔ عشق بی‌پایان. بعضی از افراد مدام وعده می‌دهند و بعضی دیگر به وعده‌هایی که نویدبخش روزگار بهتری هستند دل می‌بندند. هم کسانی که به وعده‌های خود وفادار نیستند و هم کسانی که به وعدهٔ دیگران دل می‌بندند، هر دو احساس ناتوانی و عجز می‌کنند.»