بریده‌هایی از کتاب شیطان و دوشیزه پریم

آخر، آدم‌های ثروتمند برخلاف افراد فقیر، هیچ‌وقت پشیزی را بیهوده از دست نمی‌دهند.

اما سرشت نیک درواقع در نهاد انسان‌های ترسو وجودِ خارجی ندارد؛ نه بر روی زمین و نه در آسمانِ ملکوت و باز این ماییم که با چنین نهادی در سراسر عمرمان با ناله و زاری التماس می‌کنیم که بدی دست از سر زندگی‌مان بردارد.

نیاز داشت که با مردم و اهالی روستا تعامل داشته باشد، وگرنه به‌کل دیوانه می‌شد

او سایهٔ شر شیطان را بالای سرش حس می‌کرد. بله، صحت داشت: خیروشر دو روی یک سکه بودند و تنها به این مسئله بستگی داشتند که در چه زمانی سر راهِ انسان قرار بگیرند.

«درحقیقت، می‌توان گفت که خیروشر دو روی یک سکه‌اند و همه‌چیز به این بستگی دارد که هرکدام در چه زمانی سر راه انسان قرار گیرند.»

توانایی دزدیدن شمش را نداشت، نه به‌خاطر شرافت، بلکه به‌خاطر ترسی که وجودش را فراگرفته بود. دریافته بود که دو چیز می‌توانند مانع تحقق آرزوهای انسان‌ها شوند: یکی باور به اینکه دست‌یابی به رؤیاهایش محالِ ممکن است و یا اینکه با گردش چرخ روزگار، زمانی‌که اصلاً انتظارش را نداشت، ببیند تحقق رؤیاهایش دست‌یافتنی شده است. در چنین مواردی است که به‌یکباره، هراسِ ناشی از پاگذاشتن در راهی که پایانش نامشخص است سراپای وجودمان را فرامی‌گیرد، چراکه زندگی سرشار از چالش‌های ناشناخته است و این ترس همواره وجود دارد؛ ترس به‌خاطر ازدست‌دادن همهٔ چیزهایی که به آن‌ها وابسته‌ایم.

من همواره بر این باور بوده‌ام که تحولات عمیق در مقاطع زمانی بسیار کوتاهی رخ می‌دهند؛ درست در همان لحظه‌ای که کمتر از هر زمان دیگری انتظارش را می‌کشیم. زندگی ما را به چالشی دعوت می‌کند تا جسارت و شهامتمان را برای ایجاد تحول بیازماید. از آن زمان است که هرگونه تلاشی برای وانمودکردن به اینکه چیزی تغییر نکرده بیهوده است و دیگر نمی‌توانیم بهانه بیاوریم که هنوز آمادگی نداریم.

بی‌تردید باران در راه بود، اما از سوی دیگر، اگر سنت‌های قدیمی روستا را باور می‌داشت، باید می‌پذیرفت که غرش تندر همان صدای خشم خداوند است که از بی‌تفاوتی انسان‌ها نسبت به حضورش شاکی است.

«شر هیچ‌گاه به خیر منتهی نمی‌شود، حتی اگر همه مایل باشند این‌گونه بیندیشند و زمانی به حقیقت پی خواهند برد که دیگر خیلی دیر شده است.»

این میل به اطاعت از قوانین نیست که باعث می‌شود انسان‌ها مطابق نظم اجتماعی رفتار کنند، بلکه این نوع رفتار براساس ترس از مجازات است که شکل می‌گیرد، چراکه هرکدام از ما یک چوبهٔ دار در وجودمان داریم.»

«همواره دو گونه ابله در دنیا وجود دارند: یک نوع کسانی که از ترس تهدید دست به کاری نمی‌زنند و دیگر، کسانی که فکر می‌کنند با تهدیدکردن کارشان راه خواهد افتاد.»

هرگاه خواستی در کاری به موفقیت برسی، پیش از هر کاری خوب چشمانت را باز کن و مطمئن باش چه می‌خواهی. هیچ‌کس با چشمان بسته به هدف نمی‌رسد.»

همه فکر می‌کنند می‌توانند هرچیزی را تحت‌اختیار و کنترل خود بگیرند، درحالی‌که بر هیچ‌چیز کنترلی ندارند.

کسانی که از پذیرش مسئولیت در زندگی هراس دارند، همواره می‌کوشند نقش انسان‌های نیکوکار را بازی کنند. پذیرش نیک‌سرشتی خود، همواره آسان‌تر از مبارزه برای دست‌یابی به حقوقمان است. انسان‌هایی که ظلم و توهین را به جان می‌خرند و در برابر بی‌عدالتی سکوت می‌کنند، به این خاطر است که شهامت رویارویی با دشمنی قوی‌تر از خود را ندارند. همواره می‌توانیم این‌طور وانمود کنیم که سنگی که از سوی دیگران به‌طرف ما پرتاب شده، به ما اصابت نکرده و تنها در تیرگی شب، هنگامی‌که خانواده و هم‌اتاقی‌هایمان به خواب عمیق فرورفته‌اند، می‌توانیم زبونی و بزدلی خود را گردن بگیریم.

کشیش با خود اندیشید: «بازهم ترس. همواره برای مسلط‌شدن بر انسان‌ها باید آن‌ها را ترساند.»

قصر اصلی خودش بوده است. کسانی که از پذیرش مسئولیت در زندگی هراس دارند، همواره می‌کوشند نقش انسان‌های نیکوکار را بازی کنند. پذیرش نیک‌سرشتی خود، همواره آسان‌تر از مبارزه برای دست‌یابی به حقوقمان است. انسان‌هایی که ظلم و توهین را به جان می‌خرند و در برابر بی‌عدالتی سکوت می‌کنند، به این خاطر است که شهامت رویارویی با دشمنی قوی‌تر از خود را ندارند.

«شر هیچ‌گاه به خیر منتهی نمی‌شود، حتی اگر همه مایل باشند این‌گونه بیندیشند و زمانی به حقیقت پی خواهند برد که دیگر خیلی دیر شده است.»

وقتی کسی چیزی برای ازدست‌دادن نداشته باشد، هرگز به مکافات و زندگی جاودانه نمی‌اندیشد.

چون سکوت همواره نشانهٔ رضایت نیست و معمولاً به معنای ناتوانی انسان در واکنش‌های فوری است

خیروشر مدام در درون انسان‌ها درستیزند و هزاران سال است که قلب انسان‌ها میدانی است برای نبرد تمامی فرشتگان و شیاطین تا شاید یکی بر دیگری پیروز شود؛