بریده‌هایی از کتاب اسکی روی شیروانی‌ها

جای هیچ‌گونه نگرانی نیست یا عاشق می‌شود یا تسلیم این باد جایی آرام می‌گیرد!

دیگر منتظر کسی نیستم هر که آمد ستاره از رویاهایم دزدید هر که آمد سفیدی از کبوترانم چید هر که آمد لبخند از لب‌هایم برید منتظر کسی نیستم از سر خستگی در این ایستگاه نشسته‌ام!

زشتی از زیبایی می‌زند بیرون کافی‌ست دعوایی جزئی شکل بگیرد رکیک‌ترین دشنام‌ها را می‌دهند آدم‌های به‌ظاهر مؤدب.

کسی در من دیوانه شده دیوانه‌ای که می‌خواهد از پنجرهٔ آشپزخانه به پرواز درآید لیوان چایش را در هوا خالی کند از چیزهایی لذت می‌برد که هیچ‌کس نمی‌برد نگه‌داری از این دیوانه برایم سخت است

از تو دور شدم مثل ابر از دریا اما هر جا رفتم باریدم!

ای پرندهٔ مهربان خیلی دیر آمدی! این تک‌درخت خشک دیگر حضور تو را نمی‌فهمد پرواز کن برو!

دلم برای تو تنگ شده است اما نمی‌دانم چه‌کار کنم آرام می‌گریم حال آدمی را دارم که می‌خواهد به همسر مُرده‌اش تلفن کند اما نمی‌کند چرا که به‌خوبی می‌داند در بهشت گوشی‌ها را برنمی‌دارند...

به هوای دیدنت در قاب پنجره‌ها قد می‌کشم نیستی فرو می‌ریزم مثل فواره‌ای بر سر خودم زیر آوار خودم می‌مانم در گوشهٔ اتاق

کلاغ نک می‌زند به پنجره می‌خواهد ماه را بردارد اگر ادامه بدهد منقارش در تاریکی فرو خواهد رفت!

دلم برای تو تنگ شده است اما نمی‌دانم چه‌کار کنم آرام می‌گریم حال آدمی را دارم که می‌خواهد به همسر مُرده‌اش تلفن کند اما نمی‌کند چرا که به‌خوبی می‌داند در بهشت گوشی‌ها را برنمی‌دارند...

رفتن علت نیست معلول تمام ماندن‌هایی‌ست که گوشهٔ اتاق فرسوده می‌شوند از کسی که می‌خواهد برود نباید چیزی پرسید هر کس که پا دارد می‌رود من از دقت او در تماشای کوچ درناها فهمیدم که خواهد رفت

رفتن علت نیست معلول تمام ماندن‌هایی‌ست که گوشهٔ اتاق فرسوده می‌شوند

بهار بهار می‌آید عکس‌ها پُر از خرگوش می‌شوند بالکن‌ها پُر از گنجشک توفان نسیم می‌شود و نسیم شانه‌ای برای علفزار بهار می‌آید دنیا عوض می‌شود اما آمدن بهار مهم نیست مهم شکفتن گل‌ها در رویاهای توست.

ای پرندهٔ زیبا زخم بالت را که می‌بستم عاشقت شدم

گاه رسیدن به مقصد رسیدن به آغاز ناامیدی‌هاست

آدم‌ها دوست ندارند به خانه برگردند

فرو می‌ریزم مثل فواره‌ای بر سر خودم زیر آوار خودم می‌مانم در گوشهٔ اتاق

مهمانی مهمانی تمام شده اما مهمانان همچنان در حیاط ایستاده‌اند هیچ‌کس دوست ندارد به تنهایی‌اش برگردد ماشین‌ها در تاریکی پارک شده‌اند...

تو از من دوری من از خودم

هیچ بادی لانهٔ پرندگان را دوباره سر جایش نمی‌گذارد.