بریده‌هایی از کتاب اسکی روی شیروانی‌ها

زندگی ایستادن در برابر بادها نیست کنار آمدن با بادهاست

زیبایی و زیبایی‌ات محتاج هیچ نگاهی نیست این بی‌دلیل زیبا شدن دلیل زیبای زندگی توست!

زمان می‌گذرد مثل باد و باد گل‌هایم را یک‌یکی می‌چیند اما تو هیچ کاری نمی‌کنی! فقط مات و غمگین به تماشا نشسته‌ای... دلیل ماندنت را تازه می‌فهمم تو تنهایی منی که با منی!

چشم‌هایم بارانی‌ست در حسرت تو

رفتن علت نیست معلول تمام ماندن‌هایی‌ست که گوشهٔ اتاق فرسوده می‌شوند

شعری به من نزدیک می‌شود و دور نزدیک می‌شود و دور نزدیک دور مثل تو مثل دریا باز کاغذ در برابرم سفید می‌ماند!

چمدانم را می‌بندم بی‌هیچ دلهره‌ای دیگر نه این درخت توت می‌تواند مانع شود و نه این آفتابِ لنگرانداخته در پنجره‌ها وقتی تو نباشی چه‌قدر راحت می‌شود از این‌جا رفت.

دیگر منتظر کسی نیستم هر که آمد ستاره از رویاهایم دزدید هر که آمد سفیدی از کبوترانم چید هر که آمد لبخند از لب‌هایم برید منتظر کسی نیستم از سر خستگی در این ایستگاه نشسته‌ام!

گاه رسیدن به مقصد رسیدن به آغاز ناامیدی‌هاست دعا می‌کنم این راه زود به آخر نرسد وگرنه می‌میرد این لاک‌پشت پیر گاه ادامهٔ راه، ادامهٔ زندگی‌ست.

نه درختان کج روییده‌اند نه ساختمان‌ها کج شده‌اند فقط تو زمین خورده‌ای تو زمین خورده‌ای و سرت گیج می‌رود... مرگ را بپذیر! نظم دنیا تو را کنار گذاشت.

تنهایی تاریکی و ناگهان شکسته شدن آزارم می‌دهد درختی در خواب‌هایم گیر کرده از دهکده‌ای که گاه‌وبی‌گاه از شب‌هایم می‌گذرد.

شعری به من نزدیک می‌شود و دور نزدیک می‌شود و دور نزدیک دور مثل تو مثل دریا باز کاغذ در برابرم سفید می‌ماند!

دیگر منتظر کسی نیستم هر که آمد ستاره از رویاهایم دزدید هر که آمد سفیدی از کبوترانم چید هر که آمد لبخند از لب‌هایم برید منتظر کسی نیستم از سر خستگی در این ایستگاه نشسته‌ام!

ببین چه‌قدر آسان کبوتران در خود فرود می‌آیند و از خود اوج می‌گیرند.

شهر در خواب و کوچه‌ها مثل راهروهای زندان به‌نظر می‌رسند همه‌چیز دلهره‌آور است این‌گونه که تاریکی در اشیا نفوذ می‌کند فردا خورشید روز پُرکاری خواهد داشت.

از قصه‌های تپهٔ خاکستری ای پرندهٔ مهربان خیلی دیر آمدی! این تک‌درخت خشک دیگر حضور تو را نمی‌فهمد پرواز کن برو!

از قصه‌های تپهٔ خاکستری ای پرندهٔ مهربان خیلی دیر آمدی! این تک‌درخت خشک دیگر حضور تو را نمی‌فهمد پرواز کن برو!

دریا گاه از یک اسب شروع می‌شود از اسبی خیس در کوچه و کوه گاه از تخم عقاب سر برمی‌آورد در یک پرنده‌فروشی گاه هر چیزی می‌تواند از هر چیزی شروع شود روی برف قدم می‌زنم و به بهار می‌اندیشم پرنده‌ای سفید با گلی زرد در منقار از بالای سرم می‌گذرد.

در این دنیا همه پیر می‌شوند اما هیچ‌کس مثل دیگری پیر نمی‌شود هیچ‌کس مثل ما پیر نمی‌شود ما با شنیدن یک آواز غمگین و عاشقانه در کافه‌ای سرِ راهی پیر شدیم!

آدمی بودن غم‌انگیز است وقتی هوای آسمان به سرت بزند و بال نداشته باشی ببین چه‌قدر آسان کبوتران در خود فرود می‌آیند و از خود اوج می‌گیرند...