بریده‌هایی از کتاب اسکی روی شیروانی‌ها

زندگی ایستادن در برابر بادها نیست کنار آمدن با بادهاست

بهار می‌آید عکس‌ها پُر از خرگوش می‌شوند بالکن‌ها پُر از گنجشک توفان نسیم می‌شود و نسیم شانه‌ای برای علفزار بهار می‌آید دنیا عوض می‌شود اما آمدن بهار مهم نیست مهم شکفتن گل‌ها در رویاهای توست.

همه‌چیز را از نو ساخت هیچ بادی لانهٔ پرندگان را دوباره سر جایش نمی‌گذارد.

چشم‌هایم بارانی‌ست در حسرت تو

دعا می‌کنم که باد با احترام از کنار گل‌هایش بگذرد و نان و رویا همیشه در سفره و پنجره‌اش باشد دعا می‌کنم که دعایم آفتابی باشد بر فراز روزهای برفی‌اش. آمین

حال آدمی را دارم که می‌خواهد به همسر مُرده‌اش تلفن کند اما نمی‌کند چرا که به‌خوبی می‌داند در بهشت گوشی‌ها را برنمی‌دارند...

دور آتش ایستاده‌ایم اما در دل‌های‌مان برف می‌بارد.

باید شعری تازه گفت آهنگی تازه نواخت باید در چوبی این باغ‌ها را که در رویاهای‌مان شکل گرفته‌اند روبه‌شهر باز کرد باید همه‌چیز را از نو ساخت هیچ بادی لانهٔ پرندگان را دوباره سر جایش نمی‌گذارد.

هر چیزی می‌تواند از هر چیزی شروع شود

نه آن‌جا به ما خوش گذشت نه این‌جا اسم دربه‌دری‌ها را سفر گذاشته‌اند با چمدانی سنگین از آرزوها در آوارگی‌ها پیر می‌شویم! از غربتی به غربتی دیگر رفتن سفر نیست حرکت ناگزیر باد است از شهری به شهر دیگر.

دلم برای تو تنگ شده است اما نمی‌دانم چه‌کار کنم مثل پرنده‌ای لالم که می‌خواهد آواز بخواند و نمی‌تواند.

باید همه‌چیز را از نو ساخت هیچ بادی لانهٔ پرندگان را دوباره سر جایش نمی‌گذارد.

چمدانم را می‌بندم بی‌هیچ دلهره‌ای دیگر نه این درخت توت می‌تواند مانع شود و نه این آفتابِ لنگرانداخته در پنجره‌ها وقتی تو نباشی چه‌قدر راحت می‌شود از این‌جا رفت.

دلم برای تو تنگ شده است اما نمی‌دانم چه‌کار کنم آرام می‌گریم حال آدمی را دارم که می‌خواهد به همسر مُرده‌اش تلفن کند اما نمی‌کند چرا که به‌خوبی می‌داند در بهشت گوشی‌ها را برنمی‌دارند...

با مُرده‌ها درگیر نشو زندگی از یادت می‌رود!

شب غمگین شهر در خواب و کوچه‌ها مثل راهروهای زندان به‌نظر می‌رسند همه‌چیز دلهره‌آور است این‌گونه که تاریکی در اشیا نفوذ می‌کند فردا خورشید روز پُرکاری خواهد داشت.

مهمانی مهمانی تمام شده اما مهمانان همچنان در حیاط ایستاده‌اند هیچ‌کس دوست ندارد به تنهایی‌اش برگردد ماشین‌ها در تاریکی پارک شده‌اند...

ای پرندهٔ زیبا زخم بالت را که می‌بستم عاشقت شدم نباید این‌قدر بی‌رحمانه دور می‌شدی بی‌پروبالم من آسمان‌به‌آسمان چگونه دنبالت بگردم؟ ای پرندهٔ زیبا اسیر زیبایی‌ات شده‌ام مرا به قفس انداخته‌ای!

وقتی شعبده‌باز از کلاه خرگوش درمی‌آورد یعنی خرگوش درمی‌آورد به شعبده‌بازی نه به خرگوش نگاه کن! وقتی زنی گریه می‌کند یعنی گریه می‌کند به نقشه‌هایش نه به اشک‌هایش فکر کن حتماً که نباید شعبده‌باز از کلاه فیل درآورد و یا زن بعد از گریه‌اش بمیرد!

نه درختان کج روییده‌اند نه ساختمان‌ها کج شده‌اند فقط تو زمین خورده‌ای تو زمین خورده‌ای و سرت گیج می‌رود... مرگ را بپذیر! نظم دنیا تو را کنار گذاشت.