بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

فراموش کردن ویژگیهای بد انسان، همچون دور انداختن پولی به زحمت به دست آمده است. باید خود را از صمیمیت و دوستی ابلهانه، دور نگه‌داریم. تنها راه حفظ برتری در روابط انسانی، حفظ استقلال فردی است. بی‌اعتنایی موجب کسب احترام است. اگر واقعا کسی را والامرتبه به حساب می‌آوریم، باید این ویژگی را همچون اتهام جنایت، از او پنهان داریم.

سقراط آشکارا می‌گوید: «اگر می‌خواهی خوب زندگی کردن را بیاموزی، باید خوب مردن را یاد بگیری». از سنه‌کا هم چنین نقل می‌شود: «هیچ انسانی، طعم واقعی زندگی را احساس نخواهد کرد، مگر زمانی که برای ترک کردن آن، آمادگی داشته باشد».

در مقابل همه بی‌خردیها، کاستیها و پلیدیهای انسانی، باید گذشت نشان دهیم و به یاد داشته باشیم که آنچه می‌بینیم، در واقع همان بی‌خردیها، کاستیها و پلیدیهای خود ما محسوب می‌شود.

آرامش، میوه درخت سکوت است.

بعضی از اتفاقات را نمی‌توان فراموش کرد یا بخشید!

افلاطون نتیجه گرفته که عشق، درون فردی می‌شکفد که عاشق است، نه درون فردی که عاشق او می‌شوند.

در مقابل همه بی‌خردیها، کاستیها و پلیدیهای انسانی، باید گذشت نشان دهیم و به یاد داشته باشیم که آنچه می‌بینیم، در واقع همان بی‌خردیها، کاستیها و پلیدیهای خود ما محسوب می‌شود.

«... اگر آینده‌نگری داشتیم، مواردی را می‌یافتیم که در آن کودکان به نظر زندانیانی بی‌گناه می‌آیند که نه به مرگ، بلکه به زندگی محکوم شده‌اند، ولی از مفهوم مجازات خویش، آگاهی چندانی ندارند. با این همه، هر کودکی، آرزو دارد به دوران سالخوردگی برسد، یعنی همان دوره‌ای از زندگی که امروز آن، بد است؛ هر روز آن، بدتر از پیش می‌شود؛ و بدترین روز نیز فردا فرا خواهد رسید... »

فیلیپ پاسخ داد: ــ بله، دقیقا. انسان عاقل، نباید زندگی خود را صرف کسب محبوبیت بکند. چنین هدفی، پوچ است. محبوبیت هرگز به مفهوم درست یا خوب بودن نیست، بلکه برعکس، معنای همتراز بودن با سایرین و کم‌عقل شدن می‌دهد. بهتر است انسان در درون خویش به دنبال هدف و ارزش بگردد. تونی پرسید: ــ هدف و ارزش تو کدام است؟ فیلیپ واکنشی نشان نداد تا آشکار شود متوجه تلخی و تندی پرسش تونی شده است. با صراحت، گفت: ــ من هم مثل شوپنهاور، خواسته‌های کمتری دارم و تنها می‌خواهم بیشتر یاد بگیرم.

هنگامی که دلیلی برای شاد بودن وجود دارد، چهره دنیا پر از لبخند است و زمانی که اندوه بر انسان غلبه می‌کند، چهره دنیا، تیره و تار و محزون می‌شود.

باید به هستی، به دلیل برهم زدن نیستی سعادت‌آمیز، دشنام داد.

«زندگی بدنهای ما، صرفا مرگی به حساب می‌آید که پیوسته بازداشته یا به تأخیر انداخته شده است. هر نفسی که فرو می‌بریم، مرگی را می‌بینیم که مدام دست‌اندازی می‌کند و پس می‌زند. این‌گونه، هر لحظه با این پدیده مبارزه می‌کنیم.

هیچکس نمی‌تواند فرد دیگری را ناراحت کند، بلکه خود فرد، آرامش خود را برهم می‌زند...

همه ما افرادی رنجور به حساب می‌آییم و در تمام مدت عمرمان، نیازمند مدارا و دریافت عشق از یکدیگر، هستیم.

زیستن در ناامیدی به بهانه فانی بودن زندگی، یا به بهانه اینکه هدف درونی والاتری وجود ندارد، ناسپاسی ناشی از بی‌خردی است. چرا باید آن همه عشق را صرف یک تصور واهی کرد، در حالی که عشق اندکی در زمین وجود دارد؟ بهتر است از راهکار اسپینوزا و اینشتین پیروی شود: سرها را خم کنیم، در برابر قوانین و رمز و رازهای ظریف طبیعت، کلاه از سر برداریم، و سپس به دنبال زندگی کردن برویم.

من عوض شدم چون زندگی خود را نوعی شکنجه می‌دانستم. دیگر نمی‌توانستم تحمل کنم.

بدون هیجان حرف بزنید. برانگیخته نباشید. جدا از سایرین بمانید. تصور کنید در شهری حضور یافته‌اید که تنها ساعت سالم آن را در اختیار دارید. این انگاره، کمک زیادی به شما می‌کند. بی‌اعتنایی موجب کسب احترام است.

می‌توان مردم را با برخورد مؤدبانه و دوستانه، مطیع کرد. رفتار مؤدبانه با طبیعت انسان، همان نسبت گرما با موم را دارد.

امیالی همچون عشق و شهوت، قدرت زیادی دارند، ابزارهایی برای بقای انسان محسوب می‌شوند، و همان‌طور که ربه‌کا اشاره کرد، ناخودآگاهانه عمل می‌کنند. این ابزارها گاهی بر عقل انسان تأثیر می‌گذارند و مانع فعالیتهای علمی می‌شوند.

شوپنهاور و بودا هر دو باور دارند که انسان باید خود را از دلبستگیها جدا کند و...