بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

برای آرزوها باید مرز قائل شد، اشتیاق را مهار کرد، بر خشم چیره شد و همواره این واقعیت را به ذهن سپرد که هرکس، تنها می‌تواند به بخش بسیار اندکی از آنچه داشتنش ارزشمند است، دست یابد.

مرگ، یعنی ناممکن شدن هر امکان دیگر.

انسانهای شاد، هرگز جز به دنبال تنهایی نمی‌روند.

آنچه مرا می‌راند، نه در قلب و درون تو، که در وجوه بیرونی مثل عقیده، قضاوت، و رفتار است.

مشاهده این واقعیت که انسان چگونه همزمان با زندگی ملموس خود، همواره زندگی دومی در عالم معنا دارد، خارق‌العاده است.

آرزو، رضایت ناپایدار، و آرزوهای دیگر

بیشتر رنجهای انسان، ناشی از جذب شدن به سوی آرزوها و امیال است

«برای سامان دادن به کار خویش، باید از رمز و راز کار سایرین آگاه شوی! »

شب معمولی را با چرتهای کوتاهی می‌گذراند که هرگز به ژرفای قلمرو آرامش‌بخش امواج دلتا نمی‌رسید. همان چرتهای کوتاه، با بیداریهای مکرر، چنان رؤیاها را از هم می‌گسلاند که اغلب اوقات، از رفتن به بستر نیز می‌ترسید. او نیز همچون همه افرادی که دچار بی‌خوابی می‌شوند، هر بامداد پس از خروج از بستر، احساس می‌کرد بسیار کمتر از میزان مورد نیاز خوابیده

آرتور در هیچ دوره‌ای از زندگی، به مذهب متوسل نشد. ایمان و اعتقاد زیادی نداشت، ولی در نوجوانی امیدوار بود با اعتقاد به وجود خدا، بتواند از وحشت هستی و زندگی بگریزد

«واضح، دارای نظم کامل، قدرتمند، آراسته، فاقد تناقض، بدون خطا، درخشان، پراحساس، باشکوه، سبکبال، و غیرقابل مقایسه با سایر واژگان به کار رفته در تاریخ فلسفه آلمان»

هرگاه نیمه‌شب از خواب می‌پریم، دشمنانی که چندین سال پیش از ما شکست خورده‌اند، بازمی‌گردند و به سراغ ما می‌آیند.

از سنه‌کا هم چنین نقل می‌شود: «هیچ انسانی، طعم واقعی زندگی را احساس نخواهد کرد، مگر زمانی که برای ترک کردن آن، آمادگی داشته باشد».

ــ مرگ که دربرگیرنده همه علایق است، همیشه و در همه‌جا حضور دارد. سقراط آشکارا می‌گوید: «اگر می‌خواهی خوب زندگی کردن را بیاموزی، باید خوب مردن را یاد بگیری».

که هرچه دلبستگیهای انسان بیشتر باشد، زندگی برای او سخت‌تر و رنجی که برای جدا شدن از آن دلبستگیها می‌برد، بسیار شدیدتر می‌شود. شوپنهاور و بودا هر دو باور دارند که انسان باید خود را از دلبستگیها جدا کند و...

هیچکس نمی‌تواند فرد دیگری را ناراحت کند، بلکه خود فرد، آرامش خود را برهم می‌زند...

«... فلسفه، جاده‌ای در ارتفاعات کوهستان و دورافتاده است که هرچه انسان در آن بالاتر می‌رود، جاده را متروکتر می‌یابد. هرکس در این جاده گام می‌گذارد، هرگز نباید هراسی به دل راه دهد، بلکه باید همه احساسات را پشت سر نهد و با شجاعت در برف زمستان، راه بگشاید. در آن صورت، خیلی زود، دنیا را زیر پای خویش می‌بیند. لکه‌های ناهموار جهان، همتراز می‌شود و دیگر هیچ صدای گوشخراشی شنیده نمی‌شود. از آنجا گردی دنیا را آشکارا خواهد دید. همواره در هوای پاک و سرد کوهستان می‌ماند و هنگامی که همگان در شب مرده گرفتار مانده‌اند، او به خورشید می‌نگرد... »

هنگامی انسان به بیهودگی افکار تکراری گذشته پی می‌برد که دیگر وجود نداشته باشند.

هنگامی انسان به بیهودگی افکار تکراری گذشته پی می‌برد که دیگر وجود نداشته باشند.

شوپنهاور با پرهیز از نزدیک شدن به دنیای آرزوها و پیوند با اذهان اندیشمندان بزرگ تاریخ و روی آوردن به اندیشه‌های ژرف مربوط به زیبایی‌شناسی، چنین کرد