بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

خوشبخت، فردی است که بتواند یک بار برای همیشه از ایجاد رابطه با تعداد زیادی از انسانها پرهیز کند.

اطمینان یابی که مبادا قضاوتهای ذهنی، قضاوتهای عینی را از گستره دید تو پنهان سازند. »

نویسندگان بزرگ تیرگیها، همچون فرانس کافکا، داستایوسکی، ویرجینیا ولف، تامس هاردی، آلبر کامو، پلات، و آلن‌پو، برای نمایش تراژدی نهفته وضعیت انسان، چه راهی غیر از این داشتند؟ هیچ کاری با بیرون رفتن از زندگی و نشستن و نمایش گذرا را مشاهده کردن، به انجام نمی‌رسد.

شوپنهاور ظاهر روشنفکری دنیای غرب را تغییر داد و اگر او ظهور نمی‌کرد، بدون تردید، فروید، نیچه، هاردی، ویتگنشتین، بکت، ایبسن، و کنراد، بسیار متفاوت و ضعیف بودند.

نه تنها توماس مان، بلکه بسیاری از مشاهیر بزرگ جهان، به تأثیرپذیری خویش از شوپنهاور، اذعان کرده‌اند. تولستوی به شوپنهاور لقب نابغه‌ای کامل در میان همه انسانها داده است. ریشارد واگنر، شوپنهاور را هدیه بهشتی می‌نامد. نیچه می‌گوید پس از خریدن نسخه‌ای کهنه از کتاب شوپنهاور، از کتابخانه‌ای قدیمی در لایپزیک، دارای زندگی متفاوتی در مقایسه با گذشته شد و تأکید می‌کند: «اجازه دادم آن نابغه بی‌نظیر و اندوهگین بر ذهن من تأثیر بگذارد».

همین لحظه! اکنون! امروز! همین را می‌خواهم. همین پدیده، تبدیل به زمان خوش گذشته می‌شود. می‌خواهم در همین لحظه باشم و در همین لحظه، ریشه بگیرم. »

اغلب انسانها هنگامی که در انتهای عمر، به گذشته نگاهی می‌اندازند، متوجه می‌شوند که زندگی ناپایداری را گذرانده‌اند. هنگامی که می‌بینند آنچه را از دست داده‌اند، بدون اینکه ارزش آن را بدانند یا از آن لذت ببرند، جز زندگی نبوده، دچار شگفتی می‌شوند. چنین انسانی، فریب خورده از امید واهی، رقصان به آغوش مرگ می‌رود.

والاترین هدف دانستن لذت بردن از زمان حال، یعنی تنها واقعیت موجود، برترین فرزانگی است، زیرا سایر لذتها، جز بازیهای فکری به حساب نمی‌آیند. البته این امر را می‌توان برترین بی‌خردی نیز به حساب آورد، زیرا هرگز تلاش سخت انجام دادن، ارزش دستیابی به آنچه لحظه‌ای بیشتر نمی‌ماند و همچون رؤیا ناپدید می‌شود، ندارد.

«... اگر آینده‌نگری داشتیم، مواردی را می‌یافتیم که در آن کودکان به نظر زندانیانی بی‌گناه می‌آیند که نه به مرگ، بلکه به زندگی محکوم شده‌اند، ولی از مفهوم مجازات خویش، آگاهی چندانی ندارند. با این همه، هر کودکی، آرزو دارد به دوران سالخوردگی برسد، یعنی همان دوره‌ای از زندگی که امروز آن، بد است؛ هر روز آن، بدتر از پیش می‌شود؛ و بدترین روز نیز فردا فرا خواهد رسید... »

اگر می‌خواهی خوب زندگی کردن را بیاموزی، باید خوب مردن را یاد بگیری»

با هر نفسی که برمی‌آوریم، مرگ را که پیوسته در پی ضربه زدن به انسان است، به عقب می‌رانیم، هرچند که در نهایت، مرگ باید به پیروزی دست یابد، زیرا از لحظه تولد، سرنوشت ما را رقم می‌زند و با طعمه‌ای که در اختیار دارد، تنها مدتی کوتاه، پیش از بلعیدن آن، بازی می‌کند.

سرها را خم کنیم، در برابر قوانین و رمز و رازهای ظریف طبیعت، کلاه از سر برداریم، و سپس به دنبال زندگی کردن برویم.

عبارات نیچه، به انسان توصیه می‌کند که باید چنان زندگی کرد که برای تکرار ابدی زندگی مشتاق ماند.

نیچه همچنین راجع به دلیل حسرت خوردن انسان به دوران طلایی کودکی می‌گفت، چون روزهایی فاقد نگرانی و سنگینی آوار زمان گذشته و اندوه زمان آینده بودند.

بله، نفرت داشته‌ام، ولی نه از زندگی. از خودم که نمی‌توانستم زندگی را تحمل کنم.

سرها را خم کنیم، در برابر قوانین و رمز و رازهای ظریف طبیعت، کلاه از سر برداریم، و سپس به دنبال زندگی کردن برویم.

او را پزشک پزشکان، درمانگر همه دردها، جادوگر ماهر، و یاری‌رسان با همه توان به همه بیماران می‌نامیدند.

اغلب انسانها هنگامی که در انتهای عمر، به گذشته نگاهی می‌اندازند، متوجه می‌شوند که زندگی ناپایداری را گذرانده‌اند. هنگامی که می‌بینند آنچه را از دست داده‌اند، بدون اینکه ارزش آن را بدانند یا از آن لذت ببرند، جز زندگی نبوده، دچار شگفتی می‌شوند.

اصرار شوپنهاور بر تجربه زندگی در زمان حال است، و نه زندگی کردن به امید داشتن شرایط بهتر. دو نسل بعد، نیچه همین انگاره را پذیرفت، امید را بزرگترین آفت زندگی به حساب آورد، و افلاطون، سقراط، و مسیحیت را مورد انتقاد قرار داد که چرا توجه انسان را از زندگی تحت مالکیت خود، منحرف و به دنیایی موهوم در آینده معطوف می‌کنند.

کامل زندگی کن و در زمان مناسب بمیر! نباید زندگی بی‌هدفی را پشت سر گذاشت و پس از آن، مرد.