بریده‌هایی از کتاب قانون چاقی

چاقی هرکسی محصول تصمیمی است که هورمون‌های بدنش برای وضعیت چربی می‌گیرند و هر بدنی وزن مشخصی را برای خود تعیین می‌کند،

اگر می‌خواهیم چاقی را کاهش بدهیم، باید ببینیم چه‌چیزی واقعاً چاق‌کننده است. اگر تمام پول، امکانات تحقیقی، وقت و انرژی‌مان را صرف ورزش کنیم، در مبارزه با چاقی شکست می‌خوریم.

تغذیهٔ اشتباه این‌قدر قوی است که نمی‌توان آثارِ آن را به هیچ ترتیبی محو کرد. به‌طور کلی ورزش‌کردنِ بی‌رویه اصلاً کارِ درستی نیست. ورزش یکی از نشانگرهای استرس در بدن است. مقدار کمی از آن سودمند است، اما ورزش زیاد مضر است.

ورزش بر کاهش وزن تأثیری ندارد و اگر هم داشته باشد، تأثیر اندکی دارد.

گرسنگی نوعی واکنش هورمونیِ طبیعی است که هروقت سعی کنیم وزنمان را کاهش بدهیم، برایمان رخ می‌دهد.

کاهش کالری مصرفی و کوچک‌ترکردنِ تدریجیِ وعده‌های غذایی فقط باعث خستگی و گرسنگی‌تان می‌شود. و بدتر از آن، تمام وزنی که از دست می‌دهید

انباشت چربی در بدن دراصل به‌دلیل اختلال در توزیعِ انرژی است، مثلاً انرژیِ مازاد در بدن، به‌جای اینکه وقف تولید گرما بشود، به تولید چربی اختصاص می‌یابد. اکثریت این تصمیم‌ها در بدن به‌طور خودکار گرفته می‌شوند و ورزش تنها عاملی است که تحت کنترل آگاهانهٔ ماست و می‌تواند مؤثر باشد.

پاسخی که نظام تنظیم سوخت‌وساز بدنمان، مثلاً به کالری روغن‌زیتون می‌دهد، با پاسخی که به کالری شکر می‌دهد باهم فرق دارند. هیچ‌وقت واکنش بدن به این دو نوع کالری مثل هم نیست.

چاقی و لاغریِ افراد تا ۷۰ درصد تحت‌تأثیر مسائل ارثی و خانوادگی است،

عوامل محیطی و رفتارهای انسان اصلی‌ترین دلیلِ چاقی‌اند: مسائلی نظیر عادت‌های غذایی، خوردن غذاهای سریع، غذاهای غیرمفید، مصرف قند، تحرک‌نداشتن، داشتن چند خودرو و نبود فضای بازی و ورزشْ عوامل اصلی ایجاد چاقی‌اند.

همهٔ مواد غذایی را می‌توان به سه گروهِ مختلفِ درشت‌مغذی تقسیم کرد: چربی، پروتئین و کربوهیدرات. درشت‌مغذی یعنی موادی که بخش عمدهٔ غذاهای مصرفیِ ما را تشکیل می‌دهند. ریزمغذی به موادی گفته می‌شود که حجم بسیار کمی از موادِ غذاییِ ما را تشکیل می‌دهند، یعنی ویتامین‌ها (آ، بی، سی، دی، ای و کِی) و مواد معدنی (نظیر آهن و کلسیم). غذاهای نشاسته‌ای و قندیْ کربوهیدرات‌اند.

میزان وزن هر فرد به کیلوگرم تقسیم بر مربع قد او به متر.

هر انسانی همان کاری را می‌کند که هورمون‌های بدن می‌گویند؛ ولی اطرافیان، دوستان، اعضای خانواده و پزشکان، حتی اگر چیزی هم نگویند، می‌دانیم که در دلشان سرزنشمان می‌کنند و معتقدند ما «مقصر» چاقی‌مان هستیم. بعداز مدتی خودمان هم شک و احساس می‌کنیم شاید تقصیر خودِ ماست که نمی‌توانیم وزنمان را کم کنیم.

کاهش کالری مصرفی باعث کاهش وزن پایدار نمی‌شود. هرکسی که این روش را امتحان کرده می‌تواند به این مسئله گواهی بدهد.

علت اصلی چاقی انسان برهم‌خوردن تعادلِ هورمونی است و افزایش انسولینِ خون یکی از نشانه‌های اصلیِ آن است.

پنج قدم اصلی‌ای که باید برای کاهش وزن برداریم این مواردند: ۱. کاهش مصرف قند اضافه؛ ۲. کاهش مصرف دانه‌های تصفیه‌شده؛ ۳. تعدیل مصرف پروتئین؛ ۴. افزایش مصرف چربی‌های طبیعی؛ ۵. افزایش مصرف فیبر و سرکه.

اغلبِ افراد معتقدند چاقی محصول عدم تعادل کالری در بدن است و این فکر اشتباه است؛ چون پنجاه سال است همهٔ ما داریم سعی می‌کنیم با کاهش میزان مصرف کالری این مشکل را حل کنیم و همیشه ناموفق بوده‌ایم و نارضایتی وجودِ ما را فراگرفته است.

تحقیقات متعددی نشان می‌دهند ترکیب رژیم تحمل گرسنگی با رژیم کم‌کالری می‌تواند در کاهش وزن بسیار مؤثر باشد.

یکی از ویژگی‌های مهم رژیم تحمل گرسنگی که باعث می‌شود از سایر رژیم‌ها متمایز باشد این است که دوره دارد و هرروزه اتفاق نمی‌افتد. دلیل شکست‌خوردن اکثرِ رژیم‌ها مدتی است که تداوم دارند. مشخصهٔ اصلیِ انواع حیات روی زمین هموستاز است، به این معنی که تحریک مزمن پس‌از مدتی باعث ایجادِ سازگاری می‌شود و پس‌از آن مقاومت ایجاد می‌کند. کاهش کالری مصرفی بدن به‌مدت طولانی باعث سازگاری (و درنتیجه ایجاد مقاومت) می‌شود. دست‌آخر، بدن، به‌عنوان پاسخ، هزینه‌کردِ کلیِ انرژی را کم می‌کند و این ابتدا باعث کاهش وزن و پس‌از مدتی دوباره افزایش وزن می‌شود.

یونانیان باستان اعتقاد داشتند پرهیز از غذاخوردن توان فکرکردنِ بشر را بهتر می‌کند. آخرین باری را که غذایی مفصل و حجیم خوردید به خاطر دارید؟ آیا بعداز آن احساس کردید پرانرژی و هوشیارید یا احساس خواب‌آلودگی و گیجی داشتید؟ به‌احتمال زیاد، حالت سستی و سنگینی داشته‌اید، چون بدن برای مدیریت این‌همه مواد غذاییْ خون را وارد سیستم گوارشی می‌کند و خون کمتری برای عملکردِ مغز باقی می‌گذارد. ولی وقتی غذا نخوریم، برعکس، خون بیشتری برای عملکردِ مغز می‌ماند.