بریده‌هایی از کتاب قانون چاقی

ساکارز ترکیبی از ۵۰ درصد گلوکز و و ۵۰ درصد فروکتوز است و به همین دلیل در چاقیِ ما نقشی دوگانه ایفا می‌کند. گلوکز کربوهیدراتی تصفیه‌شده است که مستقیماً باعث می‌شود در بدنمان انسولین تولید شود. مصرفِ بیش‌از حدِ فروکتوز باعث چرب‌شدن کبد و این موضوع باعث مقاومتِ بدن دربرابر انسولین می‌شود. در بلندمدت، مقاومت بدن دربرابر انسولین به افزایش سطح انسولین می‌انجامد و این باعث می‌شود مقاومت بدن دربرابر انسولین افزایش یابد. ساکارز تولید انسولین را در کوتاه‌مدت و نیز بلندمدت افزایش می‌دهد. به‌این‌ترتیب، ساکارز دو برابر گلوکز تأثیر منفی دارد. تأثیری که گلوکز می‌گذارد در شاخص گلیسمیِ آن آشکار است، اما تأثیر فروکتوز پنهان است. این مسئله باعث شده دانشمندان نقشِ ساکارز در چاقی را دست‌کم بگیرند.

یکی از آزمایش‌ها نشان می‌دهد کسانی که میان‌وعده می‌خورند در وعدهٔ بعدیِ غذایی‌شان غذای کمتری می‌خورند، ولی نه آن‌قدر کم که با کالریِ اضافیِ میان‌وعده‌ای که خوردند برابری کند. از این نظر، فرقی بین میان‌وعده‌های چرب یا شیرین نیست. به‌هرحال، افزایش تعداد وعده‌های غذایی باعث کاهش وزن نمی‌شود. این حرفِ مادربزرگ‌ها درست بود که می‌گفتند خوردنِ هله‌هوله ما را چاق می‌کند.

اگر در رژیممان غذاهایی باشند که باعث تحریکِ انسولین می‌شوند، حتماً باعث چاقی هم می‌شوند و با گذر زمان، مقاومتِ بدنمان دربرابر انسولین بالا می‌رود و این خود مشکلِ بزرگ‌تری است و باعث بالارفتنِ بی‌رویهٔ میزان انسولین در بدنمان می‌شود. به‌این‌ترتیب، بیماری چاقی به‌خودی‌خود به‌مرور تشدید می‌شود. شکستن چرخهٔ چاقی، وقتی زمان بر آن گذشته باشد، دشوارتر است و تغییر رژیم غذایی به‌تنهایی ممکن است کافی نباشد.

چاقی نوعی بیماریِ وابسته به زمان است، به این معنی که دانستن مدت‌زمان چاقی نیز برای درمانِ آن لازم است و جریانِ درمانِ آن فرق دارد؛ مثل زنگ‌زدگیِ آهن که اتفاقی زمان‌بر است. همه می‌دانیم برای تحقیق این پدیده باید شرایط رطوبت و ترکیبِ شیمیاییِ فلز را بررسی کنیم، اما اگر ماهیتِ زمانیِ آن را ندیده بگیریم، نمی‌توانیم به‌درستی درکش کنیم.

آیا دوز بالای انسولین باعث مقاومت بدن دربرابر انسولین می‌شود یا نه. در یکی از تحقیقاتی که در سال ۱۹۹۳ انجام شد، برای بررسیِ این مسئله به چند بیمار مقدار زیادی انسولین تزریق کردند. پس‌از شش ماه، انسولین آن‌ها به‌طور میانگین از صفر به صد واحد در روز افزایش یافت. قند خونشان به‌خوبی کنترل می‌شد، اما هرچه انسولینِ بیشتری مصرف می‌کردند، بدنشان دربرابر انسولین مقاوم‌تر می‌شد. این نشان می‌دهد مصرف انسولین باعث مقاومت بدن می‌شود و نمی‌توان در این ارتباط تردید کرد. بااینکه قند خون افراد به‌خوبی کنترل می‌شد، دیابتشان وخیم‌تر می‌شد. وزن این بیماران، بااینکه کالری مصرفی خود را سیصد واحد در روز کم کرده بودند، در این مدت به‌طور میانگین ۸٫۷ کیلوگرم بالا رفت. این نشان می‌دهد مصرف انسولین نه‌تنها باعث مقاومت بدن دربرابر انسولین می‌شود، بلکه باعث افزایش وزن نیز می‌شود.

او نشان داد چاقی و لاغریِ افراد تا ۷۰ درصد تحت‌تأثیر مسائل ارثی و خانوادگی است،

مثلاً آووکادو ۸۸ درصد چربی، ۱۶ درصد کربوهیدرات و ۵ درصد پروتئین با ۴٫۹ گرم فیبر دارد

نزدیک به ۸۰ درصد کلسترولِ خونِ ما را کبد تأمین می‌کند و تنها ۲۰ درصدِ آن از غذایی که می‌خوریم می‌آید. اغلبِ افراد تصور می‌کنند کلسترول نوعی مادهٔ سمیِ مضر است که باید آن را نابود کرد، ولی این یک دروغِ بزرگ است. کلسترول یک مادهٔ اساسی برای ساخت غشایی است که تک‌تکِ سلول‌های بدنِ ما را احاطه کرده و این‌قدر حیاتی است که تمام سلول‌های بدن، به‌جز مغز، تواناییِ ساختِ آن را دارند. اگر کلسترول مصرفی در برنامهٔ غذاییِ خود را کاهش دهید، بدن به مقداری که نیاز دارد کلسترول تولید می‌کند.

محققان مواد غذایی را به سه دسته تقسیم‌بندی کردند: کربوهیدرات، پروتئین و چربی. بعد هم دسته‌بندی‌ها را ریزتر کردند: چربی‌های اشباع، غیراشباع و ترانس، کربوهیدرات‌های ساده و پیچیده و... . این تحلیل بسیار ساده‌انگارانه است و صدها مادهٔ مغذی و فیتوشیمیاییِ موجود در مواد غذایی را در بررسی‌های خود لحاظ نمی‌کند، درحالی‌که تمام آن‌ها بر سوخت‌وسازِ بدنمان تأثیر دارند. جریان ارزش‌گرایی در مواد غذایی تمام پیچیدگی‌های موجود در علمِ تغذیه و زیست‌شناسی را نادیده می‌گیرد.

مهم‌ترین مزیتِ شیرین‌کننده‌های مصنوعی کاهشِ کالریِ دریافتی در رژیم غذایی است. اما دلیل چاقیِ ما کالری نیست، بلکه انسولین است. شیرین‌کننده‌های مصنوعی نیز سطح انسولین را بالا می‌برند و به همین دلیل مصرفشان هیچ فایده‌ای برای کاهش اضافه‌وزنمان ندارد.

بادمجان، کلم، اسفناج، هویج، بروکلی، نخودفرنگی، جوانه، گوجه‌فرنگی، مارچوبه، فلفل‌دلمه‌ای، کدوسبز، گل کلم، آووکادو، کاهو، چغندر، خیار، آب‌تره، کلم و...، همه کربوهیدرات دارند و بسیار سالم‌اند.

دلیل چاقیِ ما هورمون انسولین است، نه کالری. کاهش کالری مصرفی راه‌حل ما نیست، بلکه کاهش سطح انسولین در خون است که وزنمان را کم می‌کند.

انسولین هورمون اصلی‌ای است که باعث افزایش وزن می‌شود، پس باید به‌دنبال یک روشِ درمانیِ منطقی برای کاهش سطح انسولین باشیم

چاقی محصولِ اختلالِ هورمونیِ بدن در تنظیم چربی است.

حرفهٔ مقدسِ پزشکی کلاً به تشخیص علل بیماری‌ها و پیشگیری از بروزِ آن‌ها میلی ندارد، بلکه تمامِ وقت و منابعِ خود را در راستای محوِ علائمِ بیماری صرف می‌کند و درواقع هدر می‌دهد.

مهم‌ترین سؤال برای حلِ مشکلِ چاقی این است که چطور سطح انسولینمان را پایین بیاوریم.

چاقی محصول برهم‌خوردن نظمِ هورمونیِ بدن است، نه میزان دریافت و مصرف کالری.

مقاومت دربرابر انسولین یا به‌قول پزشکان سندرم مقاومت دربرابر انسولین یا سندرم متابولیکْ سرمنشأ اکثرِ بیماری‌هاست: چاقی، دیابت، کبد چرب، آلزایمر، بیماری‌های قلبی، سرطان، فشارخون و کلسترول بالا.

در مسئلهٔ چاقی، زمان اهمیت زیادی دارد. پذیرفتنش دردناک است، اما باید قبول کنیم درمانِ چاقی‌ای که مدت‌ها پیش ایجاد شده دشوارتر از درمانِ چاقیِ جدید است.

کم‌خوابی تا حد زیادی جلوی کاهش وزن را می‌گیرد. نکتهٔ جالب اینجاست که کم‌خوابی بدون فشار روانی باعث کاهش لپتین یا افزایش گرسنگی نمی‌شود، و این نشان می‌دهد کم‌خوابی به‌خودی‌خود مضر نیست، بلکه فعال‌شدن هورمون‌های استرس و سازوکارِ گرسنگی است که باعث اضافه‌وزن می‌شود. هر برنامه‌ای که برای کاهش وزن داشته باشیم، خواب کافی برای آن ضروری است.