بریده‌هایی از کتاب قانون چاقی

- خوردن بیش‌از حد (پرخوری)، یا - ورزش خیلی کم (کاهلی). پرخوری و کاهلی دو گناه از هفت گناهِ کبیره‌اند.

اگر کالری‌ای که می‌خوریم بیشتر از کالری‌ای باشد که می‌سوزانیم، باید گفت علت اصلی بروز این مشکل «انتخاب» هایی است که می‌کنیم. ما انتخاب می‌کنیم و تصمیم می‌گیریم به‌جای کلم‌بروکلی چیپس بخوریم و به‌جای ورزش‌کردن بنشینیم و تلویزیون تماشا کنیم

لپتین یکی از مهم‌ترین هورمون‌های تنظیم‌کنندهٔ چربی در بدن است، و درکنار آن، آدیپونکتین، لیپاز حساس به هورمون، لیپوپروتئین لیپاز و

یکی دیگر از داروهای خوراکی هیپوگلیسمی متفورمین است که سطح گلوکز تولیدشده توسط کبد را کم می‌کند و جذب گلوکز توسط عضلات را افزایش می‌دهد.

انسولین می‌تواند باعث چاقی بشود انسولین ماده‌ای است که می‌تواند همه را چاق کند. چه اراده داشته باشید و ورزش کنید و چه نکنید، با مصرف انسولین چاق می‌شوید. فرقی هم نمی‌کند چه غذایی بخورید. فقط کافی است انسولینِ کافی دریافت کنید و زمان کافی بگذرد.

پرخوری اصلاً به‌انتخاب ما نیست. این رفتار نتیجهٔ عملکرد هورمون‌ها، ازجمله هورمون احساس گرسنگی و سیری در بدن ماست. پس بهتر است ببینیم اصلاً چه‌چیزی باعث می‌شود چاق باشیم. چرا وزن تعیین‌شده برای بدنمان این‌قدر بالاست.

برای حل مشکل گرسنگی در زمان پرهیز غذایی چه باید کرد؟ مشکلِ اصلیِ تمام مردمی که تصمیم می‌گیرند از غذاخوردن پرهیز کنند همین است که تصور می‌کنند گرسنه می‌شوند و نمی‌توانند جلوی غذاخوردنشان را بگیرند. حقیقت این است که احساس گرسنگی پایدار نیست، بلکه به‌صورت موج می‌آید و می‌رود. اگر احساس گرسنگی کردید، کمی تحمل کنید، چون بعداز کمی از بین می‌رود. تحمل گرسنگی در روزهایی که مشغول کارید آسان‌تر است، چون مشغله‌های محل کار ذهنتان را از خوردنِ غذا دور می‌کنند.

تحقیقات متعددی نشان می‌دهند ترکیب رژیم تحمل گرسنگی با رژیم کم‌کالری می‌تواند در کاهش وزن بسیار مؤثر باشد

همیشه ابتدا چربی است که می‌سوزد. این تصور مثل این است که هیزم جمع کنیم تا بسوزانیم، ولی بعد که هیزم‌ها انبار شدند، مبل خانه‌مان را بیاوریم و بسوزانیم.

تصورات اشتباه درمورد غذانخوردن دررابطه‌با رژیم پرهیز غذایی تصورات اشتباهِ متعددی وجود دارد، ازجمله: - پرهیز از غذاخوردن باعث سوختن و ازبین‌رفتنِ پروتئینِ ماهیچه‌ها می‌شود؛ - برای عملکرد مغز به گلوکز نیاز داریم؛ - پرهیز از غذاخوردن باعث گرسنگیِ مفرط می‌شود و سوخت‌وسازِ پایه را کم می‌کند؛ - تحمل این رژیم ناممکن است؛ - با ازسرگیری تغذیه، فرد دچار پرخوری می‌شود؛ - پرهیز از غذاخوردن موادِ مغذیِ بدن را نابود می‌کند؛ - پرهیز از غذاخوردن باعث هیپوگلیسمی می‌شود؛ - پرهیز از غذاخوردن کاری است غیرعقلانی.

آخرین قطعهٔ جورچین پنج قدم اصلی‌ای که باید برای کاهش وزن برداریم این مواردند: ۱. کاهش مصرف قند اضافه؛ ۲. کاهش مصرف دانه‌های تصفیه‌شده؛ ۳. تعدیل مصرف پروتئین؛ ۴. افزایش مصرف چربی‌های طبیعی؛ ۵. افزایش مصرف فیبر و سرکه.

شاخص گلیسمی ربطی به پروتئین و چربیِ مصرفی‌مان ندارد، چون این دو مادهْ گلوکزِ خون را افزایش نمی‌دهند و همین فرض غلط باعث شده تأثیر این دو مادهٔ غذاییِ مهم بر چاقیِ ما نادیده گرفته شود. افزایش سطح انسولین به سطح قند خون ربط مستقیمی ندارد و موادی که قند خونمان را بالا نمی‌برند نیز می‌توانند انسولینمان را بالا ببرند.

سرکه محتوای کربوهیدرات را تغییر نمی‌دهد، اما اثری را که کربوهیدارت بر انسولینِ خون می‌گذارد تغییر می‌دهد.

مصرف دو قاشقِ چای‌خوری سرکه با یک وعدهٔ غذایی با کربوهیدراتِ زیادْ می‌تواند قند و انسولینمان را ۳۴ درصد پایین بیاورد و مصرف آن قبل‌از غذا مؤثرتر از وقتی است که پنج ساعت قبل‌از غذا خورده شود.

سرکه می‌تواند مقاومتِ بدن دربرابر انسولین را کاهش بدهد

یکی از راه‌های مصرف سرکه برای لاغری این است که فرد، قبل‌از غذا، چند قاشقِ چای‌خوری سرکه بخورد، یا همین مقدار سرکه را در آب بریزد تا رقیق شود و قبل‌از خواب بنوشد.

سرکهٔ رقیق‌شده از قدیم برای کاهش وزن استفاده می‌شد.

دلیل چاقیِ ما هورمون انسولین است، نه کالری. کاهش کالری مصرفی راه‌حل ما نیست، بلکه کاهش سطح انسولین در خون است که وزنمان را کم می‌کند.

انسولین تنظیم‌کنندهٔ اصلیِ سوخت‌وساز در بدنِ ماست و یکی از هورمون‌های اساسی‌ای است که باعث ذخیرهٔ چربی در بدن می‌شود. این هورمون عاملِ اصلیِ جذبِ گلوکز به سلول‌ها برای دریافت انرژی است. بدون انسولین کافی، گلوکز در خون تجمع می‌کند. در دیابت نوع یک، سیستم ایمنی بدن سلول‌های تولیدکنندهٔ انسولین در لوزالمعده را نابود می‌کند و این باعث کاهش میزان انسولین در خون می‌شود.

اگر وزنِ ما پایین‌تر از وزنی باشد که برای بدنمان تعیین شده است، بدن سعی می‌کند با تحریک گرسنگی یا کاهش سوخت‌وساز آن را جبران کند تا وزنِ بدن افزایش پیدا کند و به حدِ تعیین‌شده برسد.