بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

درد و رنج می‌تواند معلم شما باشد، البته اگر شما از آن‌ها استفاده کنید نه اینکه اجازه دهید درد و رنج از شما استفاده کنند. از درد و رنج به‌عنوان انگیزه‌ای برای عملی‌کردن همه‌چیز استفاده کنید

باید مطمئن شوید احساساتِ خود را می‌فهمید. موضوع را عقلانی نکنید. ما بر اساس احساساتمان تصمیم‌گیری می‌کنیم. اگر کاری دراین‌باره انجام ندهید، واقعاً رنج و عذاب را تجربه خواهید کرد. این تنها راهی است که می‌توانید تغییر را پایدار کنید.

انگیزه چیست؟ انگیزه مجموعه‌ای از احساسات (دردناک و لذت‌بخش) است که به‌شکل سوختی برای انجام‌شدن اعمال ما مصرف می‌شوند. انگیزه از کجا می‌آید؟ انگیزه از هدف نشئت می‌گیرد، اینکه کاملاً با عواقبِ اقدامات خود روبه‌رو شوید.

بخشی چشمگیر از عشقِ به خود این است که از وقت و انرژی خود محافظت کنید. محدودیت‌گذاشتن برای وقت، احساسات، سلامتِ ذهنی و فضای لازم همواره بسیار مهم هستند اما وقتی اهمیت ویژه دارند که به‌اندازهٔ کافی نمی‌خوابید. وقتی هریک از سوخت‌های اصلی‌تان از جمله خواب یا خوراک را کم داشته باشد، منابعتان به‌اندازهٔ دیگر زمان‌ها کافی نخواهند بود بنابراین محافظت از آنچه دارید، بسیار مهم خواهد بود.

دلیل‌داشتن به من کمک کرده است وقتی نوبت به تعهدات می‌رسد، شفاف عمل کنم.

اکثرِ ما این روزها احساس خستگی می‌کنیم. به‌نظرم دلیلش این است که احساس می‌کنیم باید به تمامِ فرصت‌ها، دعوت‌ها یا درخواست‌هایی که سرِ راهمان قرار می‌گیرند بله بگوییم. ولی خوب است ذهنمان را باز نگه داشته و تمام احتمالات را در نظر بگیریم. وقتی به چیزی بله می‌گویید، باید مراقب باشید غیرعمدی به خود و نیازهایتان نه نگویید.

به افراد می‌گویم تفاوتِ میان باورهای محدودکننده و ذهنیتِ بی‌حدومرز همچون تفاوت میان دماسنج و ترموستات است. دماسنج فقط یک عملکرد دارد: به محیط واکنش نشان می‌دهد. یعنی دمای محیط را می‌خواند و بس. این عملکرد بسیار شبیه واکنش اکثر مردم به باورهای محدودکننده است. یعنی احساسِ محدودیت می‌کنند، محدود به آن واکنش نشان می‌دهند و زندگیِ خود را محدود نگه می‌دارند. از طرف دیگر، ترموستات دمای محیط را اندازه می‌گیرد و باعث می‌شود محیط به آن واکنش نشان دهد. اگر ترموستات متوجه شود اتاق بیش از حد سرد یا گرم است، محیط را تغییر می‌دهد که به حالتِ ایدئال تعیین‌شده در بیاید.

تابه‌حال چند بار شده در روزی مشخص احساس خوبی داشته باشیم اما هنوز کاری را که گفته بودیم انجام خواهیم داد، انجام نداده باشیم؟ ممکن است احساس فوق‌العاده‌ای داشته باشید اما هنوز هم هیچ کاری از پیش نبرید، چون دلایلتان برای عمل‌کردن به‌اندازهٔ کافی قدرتمند نیستند. دلایلی که به هدف، هویت و ارزش‌های شما پیوند خورده‌اند، به‌اندازهٔ کافی به شما انگیزه می‌بخشند، حتی برای مواجهه با تمامِ موانعی که زندگی هر روز بر سر راهتان قرار می‌دهد.

احساسِ‌خوب‌داشتن برای انگیزه‌پیداکردن ضروری نیست.

احتمالش زیاد است که دلیلِ خوبی برای هرکاری که باید انجام بدهید، داشته باشید، حتی آن‌هایی که چندان دلپذیر نیستند.

اگر سعی دارید انگیزه‌ای برای یادگیری یا دستیابی به هر چیز دیگر در زندگی بیابید، احتمالش زیاد است هنوز دلیل آن وظیفه را برای خود مشخص نکرده باشید.

ارزش‌ها باید اولویت‌بندی شوند. ارزش‌های من عشق، رشد، مشارکت و ماجراجویی هستند. (به همین ترتیب) هر ارزش به‌مرور رشد می‌کند و به ارزش بعدی منجر می‌شود. ارزش‌های فرد هر سال تغییر نخواهند کرد مگر اینکه شرایطی را در زندگی تجربه کنید که ارزش‌هایتان را تغییر دهند، مثل فرزنددارشدن، ازدست‌دادنِ یکی از عزیزان یا پایان‌دادن به رابطه.

زمانی که ارزش‌های خود و ارزش‌های نزدیکانمان را نمی‌شناسیم، فضایی برای منازعه و تناقض ایجاد می‌شود؛ اختلاف معمولاً از تناقضِ ارزش‌ها ناشی می‌شود. فرض کنید ارزش‌هایتان ماجراجویی و آزادی باشند. اگر ارزش‌های شریکِ زندگی‌تان امنیت و ایمنی باشند، عجیب نخواهد بود که با هم دچار تناقض شوید. منظورم این نیست که دسته‌ای از ارزش‌ها صحیح هستند و دسته‌ای دیگر اشتباه، منظورم این است که با هم هم‌خوانی ندارند.

رفتارِ شما باید از ارزش‌هایتان پشتیبانی کنند، در غیر این صورت هیچ انگیزه‌ای برای انجامشان نخواهید داشت.

شروع کوییک ۶۰ ثانیه زمان بگذارید و چند جملهٔ «من... هستم» بنویسید.

وقتی آگاهانه تصمیم می‌گیرید عادت یا هدفی را شناسایی کنید که دوست دارید در خود ایجاد کنید یا بدان برسید و عادتی را از خود دور می‌کنید که دلتان می‌خواهد ترکش کنید، ناگهان قدرتی فوق‌العاده در خود حس می‌کنید.

مهم‌ترین انگیزهٔ ما این است که عملکردی سازگار با دیدگاهمان از خود داشته باشیم و این یکی از قدرتمندترین نیروهای جهانِ هستی است. از آن به‌نفع خود استفاده کنید.

فرض کنید که می‌خواهید سیگارکشیدن را ترک کنید. شاید چند باری دکترتان به شما هشدار داده باشد و شما نهایتاً به این ایده که باید سیگارکشیدن را ترک کنید، اعتقاد پیدا کرده باشید. اگر خود را فردی سیگاری بدانید و مدام بگویید: «من سیگاری هستم.» ترکِ سیگار برایتان بسیار مشکل خواهد بود تا زمانی که این هویت را از وجودتان برچینید. وقتی می‌گویید عملی خاص شما را تعریف می‌کند، در واقع دارید خودتان برای شناسایی‌شدن و توجیه یک رفتار به‌خصوص آماده می‌کنید.

ذاتاً فکر می‌کنید باید چه‌کسی باشید. می‌گویند دو تا از قدرتمندترین واژه‌های زبان انگلیسی کوتاه‌ترین واژه‌ها هستند: «من هستم.» هرچه بین این دو واژه قرار دهید، سرنوشت شما را مشخص می‌کند.

جاناتان فیلدز، مؤسسِ پروژهٔ زندگی خوب، اعتقاد دارد همگی علاقه‌های بسیاری در طول زندگی‌های خود خواهیم داشت. همان‌طور که شما تغییر می‌کنید، رسانه‌ای که از طریق آن علایق خود را بیان می‌کنید نیز تغییر خواهد کرد. وی اعتقاد دارد اگر خود را با علاقه‌ای مشخص تعریف کنید و زندگی‌تان به‌گونه‌ای تغییر کند که به شما اجازه ندهد دنبال آن علاقه بروید، شاید احساس کنید گم شده‌اید. کاری که باید بکنید این است که معنایِ زیرینِ علایق خود را یافته و راهی جدید برای بیانِ خود پیدا کنید.