بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

مردم باید احساسات مثبت را در زندگی خود و زندگی اطرافیانشان پرورش دهند، نه فقط به این خاطر که انجامِ این کار باعث می‌شود در لحظه احساسِ خوبی داشته باشند، بلکه چون انجام این کار افراد را تغییر داده و بهتر می‌کند و در مسیرهایی به‌سمت شکوفایی و عمر طولانی هدایت می‌کند .

وی دراین‌باره می‌گوید که او و گروهش چطور توانستند به اشتباهاتی که مرتکب شدند نه به‌چشم شکست که به‌چشم درس‌هایی برای یادگیری نگاه کنند که در نهایت به پیشرفت و توسعهٔ خطی جدید منجر شدند و شرکت را تا حد زیادی به جلو راند. به‌جای گیرکردن در اشتباهاتِ خود، سعی می‌کردند از آن‌ها درس بگیرند. واقعیت این است: اشتباه به‌معنای شکست نیست.

هداسا لیپسزیک، روان‌شناس، می‌گوید: «کارهای نصفه‌نیمه و تعلل معمولاً به الگوهای فکری متوالی و غیرمؤثر منجر می‌شن. این افکار ممکنه بر خوابتون تأثیر بذارن، نشانه‌های اضطراب رو بیشتر کنن و روی منابع احساسی و ذهنی فرد تأثیر بذارن.»

هدف یعنی شما چطور با دیگران ارتباط برقرار می‌کنید. هدف همان چیزی است که شما اینجا هستید تا آن را با جهان اطراف به اشتراک بگذارید. نحوهٔ استفاده از علاقه‌تان است. وقتی خوب فکر کنید، می‌فهمید همهٔ ما یک هدف داریم: کمک به دیگران از طریق علایقمان. مهم‌ترین وظیفهٔ ما در زندگی به‌اشتراک‌گذاشتنِ دانش و مهارت‌هایی است که جمع کرده‌ایم و نیازی نیست پیچیده‌تر از این باشد.

ابتدا، سه سؤال اصلی آورده شدند که باید در طول سفر قهرمانی خود بپرسید. این سؤالات به شما کمک می‌کنند به آنچه می‌آموزید عمل و دانش را به قدرت تبدیل کنید. - چطور می‌توانم از آموخته‌هایم استفاده کنم؟ - چرا باید از آموخته‌هایم استفاده کنم؟ - چه زمانی از آموخته‌هایم استفاده خواهم کرد؟

دَنیل جِی لویتین، عصب‌شناس، در کتاب خود به‌نام ذهنِ سازماندهی‌شده؛ تفکرِ سرراست در عصر انبوه اطلاعات می‌گوید: «اینکه از مغزمان بخواهیم توجه و تمرکزش را از فعالیتی به فعالیتی دیگر تغییر دهد، موجب می‌شود قشر پیش‌پیشانی و جسم مخطط، گلوکوزِ اکسیژنه بسوزانند، یعنی همان سوختی که برای انجام وظایف خود نیاز دارند. تغییراتِ سریع و مستمر که ما با انجام چند کار هم‌زمان موجبشان می‌شویم، آن‌قدر سریع سوخت مغز را تمام می‌کند که پس از مدتی کوتاه، احساس خستگی و گیجی می‌کنیم.

رازِ موفقیت شما ثبات است. باید صبوری کنید.

واقعیت این است که یادگیری همواره آسان نخواهد بود، اما تلاش‌کردن در نهایت نتیجه می‌دهد.

باورِ جدید: دانش به‌همراه عمل، منجر به قدرت می‌شود.

من قبلاً به این افسانه اعتقاد داشتم. زمانی که «پسری با مغزِ خراب بودم»، بیش از هر چیز دوست داشتم بتوانم همچون دیگر بچه‌های کلاس چیزهای جدیدی یاد بگیرم. اما زمانی که توانایی این کار را پیدا کردم، به‌سرعت متوجه شدم داشتنِ دانش مرا از آدم‌های اطرافم متمایز نخواهد کرد؛ آنچه موجب تفاوتم می‌شود، نحوهٔ استفاده از آن دانش است. واقعیت این است: دانش، قدرت نیست. دانش فقط پتانسیلِ این را دارد که قدرت باشد. شما می‌توانید این کتاب را بخوانید و تمامش را به‌خوبی بیاموزید؛ اما اگر از آن استفاده نکنید، بی‌فایده خواهد بود. اگر دانشِ خود را به عمل تبدیل نکنید، تمام کتاب‌ها، پادکست‌ها، سمینارها، برنامه‌های آنلاین و پست‌های الهام‌بخش در رسانه‌های اجتماعی هم نتیجه‌بخش نخواهند بود.

همچنین به خاطر داشته باشید شما اشتباهاتتان نیستید. اشتباه‌کردن هیچ چیزی دربارهٔ شما به‌عنوان یک فرد نمی‌گوید. به‌راحتی می‌توان نتیجه گرفت شما ذاتاً بی‌ارزش هستید، اما این‌طور نیست و همهٔ افراد اشتباهاتی مرتکب می‌شوند؛ اشتباهات شما را نمی‌سازند، شما آن‌ها را زیر پا می‌گذارید و مانند پلکانی برای رفتن به مرحلهٔ بعد از آن‌ها استفاده می‌کنید. مهم نیست چطور اشتباه کرده‌ایم، مهم این است که چطور آن را مدیریت کنیم.

سرعتِ خواندنِ سارا اکنون سه برابر گذشته شده است و از خواندنِ ۲۳۵ کلمه در دقیقه به ۸۳۸ کلمه رسیده است. او روز خود را با خواندن شروع می‌کند که باعث می‌شود هر روز تکانهٔ مثبتی داشته باشد و احساس کند در همان ابتدای روز به چیزی مهم دست پیدا کرده است.

افزایشِ سرعت بصری: در خواندن از انگشت خود استفاده کنید

سریع‌خواندن سخت‌تر است و نیاز به تلاشِ بیشتری دارد سریع‌ترخواندن نیازمندِ تلاش کمتری است، زیرا آنان که خود را برای خواندن تعلیم داده‌اند، مانند کسانی که آهسته می‌خوانند به عقب بازنمی‌گردند. کسانی که آهسته می‌خوانند، روی هر کلمه توقف می‌کنند، آن‌ها را دوباره می‌خوانند، سراغ کلمه‌ای دیگر می‌روند و کارشان را تکرار می‌کنند و این چرخه در خواندنِ آن‌ها همچنان تکرار می‌شود

خودِ بینه از نحوهٔ استفاده از آزمونش رضایت نداشت چراکه خلاقیت یا هوش هیجانی در این آزمون اندازه‌گیری نمی‌شد. علاوه بر این، درک فرهنگی ما از آزمون‌ها بدین معناست که ما به این نمرات و امتیازات بیش از حد وزن و ارزش می‌دهیم. ما نمرهٔ بهرهٔ هوشی را بازتابی ثابت از هوش خود در نظر می‌گیریم، اما در واقع این‌طور نیست.

آزمون بهرهٔ هوشی در واقع توانایی‌های آکادمیک کنونی را اندازه می‌گیرد، نه هوش ذاتی را. تا به امروز، آزمون‌های بهرهٔ هوشی هنوز هم خلاقیت یا هوش عملی را اندازه نمی‌گیرند (که در واقع می‌توان این افراد را «باهوش‌های خیابانی» نامید) و به‌قطع هوش احساسی را هم اندازه‌گیری نمی‌کنند که هر سه به‌شکلی فزاینده در زندگی و محل کار اهمیت پیدا می‌کنند.

نقل‌قولی کنار تصویر اینشتین بود: «هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»

به داستان محبوبِ خودتان یا یکی از فیلم‌ها و کتاب‌هایی فکر کنید که نامشان را آوردم. آشنا به نظر نمی‌رسد؟ قهرمان (برای مثال هری پاتر) در جهان معمولی زندگی می‌کند، جهانی که همیشه می‌شناخته است. سپس ندایی برای ماجراجویی می‌شنود. این قهرمان‌ها باید انتخاب کنند که این ندا را نادیده بگیرند و در جهان معمول بمانند، جهانی که هیچ‌چیز در آن تغییر نمی‌کند، یا به‌سمت ماجراجویی بروند و به دنیای ناشناخته‌ها پا بگذارند.

ذهنتان را آماده کنید سؤالات، تمرکز شما را هدایت می‌کنند بنابراین نقشی مهم در زندگی دارند، حتی نقشی مهم برای درکِ مطلب دارند. چون مردم موقع مطالعه معمولاً سؤالاتِ کافی نمی‌پرسند، تمرکز خود را از دست می‌دهند و درک و حفظِ مطالب در ذهنشان کاهش می‌یابد

روشی برای بهره‌وری بیشتر که فرانچسکو چیریلو ارائه کرده است. بر اساس این ایده، زمان بهینه برای هر وظیفه ۲۵ دقیقه است و در ادامه استراحتی پنج‌دقیقه‌ای ضروری است. هر بخشِ ۲۵ دقیقه‌ای را یک پومودورو می‌نامیم.