بریده‌هایی از کتاب رها می‌کنم

«تو زیادی رو جزئیات گیری، از کاه کوه می‌سازی، همینه که زندگی‌ت رو به باد داده.»

تو را کجای این دنیا جا دهم، درحالی‌که خودم دارم از آن فرار می‌کنم.

دیری نمی‌پاید که اندیشه خواهی کرد و رنج خواهی کشید. خواهی دید که باید بزرگ شد و ناامید شد. باید دست‌هایی را فشرد، صورت‌هایی را بوسید که کم‌کم وقتی در آغوششان می‌گیریم، شروع می‌کنند به چرک کردن، بو گرفتن، به فنا رفتن. این دنیای ماست که ما را می‌سازد. شاید ما نقش مهمی در ساختن آن نداشته باشیم. چیزی از آن نمی‌دانم و دیگر هم نمی‌خواهم از آن سر دربیاورم.

درد هرچیزی را از زیبایی تهی می‌کند.

حافظه‌مان گودالی است که جنازه‌های زیادی در آن انباشته شده. لبریز است از بدن‌هایی بی‌جان.