بریده‌هایی از کتاب زمستان ۶۲

«گفت اونجا هوا خوب شده. خیابونهای چلسی با درختهای قشنگ گیلاس و سیب دیدنی‌یه. گفتم آره، اینجام دیدنی‌یه... خیلی دیدنی‌یه. پول داری، اما نمیتونی برای مادرت دوا بخری، گیر نمیاد.

دنیای غمگینی شده. باید دست همدیگه‌رو گرفت و به هم کمک کرد تا همه به مراد دل همدیگه برسند.»

ـدر انقلاب بالا میاد پایین، پایین میره بالا؟»

«... یه زن چه چیزهایی رو باید حالا تحمل کنه...»

«فقط میدونم که دیوونه نیست.» «اگرم دیوونه نباشه، اینجا دیوونه‌ش میکنن.»

این روزها در ایران هر کسی از سر خاک یکی برمی‌گردد.

«اگه شما نتونی به خودت کمک کنی به هیچ‌کس دیگه‌م نمیتونی کمک کنی.

وقتی شهری در محاصره دشمن، یا حتی مورد حمله دشمن قرار گرفت، یا عملا درگیر جنگ شد، اهالی مثل مور و ملخ از هر طرف فرار میکنن. در این موقع یکهو نه طیاره هست، نه قطار، نه اتوبوس، نه ماشین ــ و نه برای همه وسیله گیر میاد. بیمارستانها یکهو عین بازار شام بلبشو و پر از مجروح و مرده و معلول میشن.

پنجره را می‌بندم و مرغک تنها را به حال و والذاریات خودش می‌گذارم. در سرزمینی که در حال «جنگ تحمیلی» با «ابرقدرتها» ست، حتی مرغهای عشق هم باید یاد بگیرند خودکفا باشند.

«متأسفم که براش اون اتفاقها افتاده...» «جنگه دیگه... برای هزارها هزار اتفاق افتاده.»

«هرکس یه‌جور درد داره. الان دیگه درد و بدبختی عمومی‌یه.»

«مواظب خودت باش، در این روزگار...» «در این روزگار تلخ‌تر از زهر...

تماس با دست این زن مختص محارم است

«زندگی‌یه، میگذره.» «بله، مثلا زندگی‌یه.»

شهیدم من، شهیدم من شهیدم من، شهیدم من به کام خود رسیدم من خداحافظ ایا مادر نمی‌بینم ترا دیگر

«یاران نکو یکی یکی آب شدند.»

چرا می‌لنگی؟» می‌خندد: «روز اول جنگ جلو خوابگاه ترکش خمپاره زد ساق پامون!» «بعد چکار کردی؟» «خدا رو شکر کردیم نخورد تو کله‌مون!»