بریده‌هایی از کتاب همه‌ چیز، همه ‌چیز

«فقط دلم می‌خواد از این‌جا برن. قبلاً همه‌چی آسون‌تر بود.» «چی آسون‌تر بود؟» «نمی‌دونم. من بودن. مریض بودن.»

«همه فکر می‌کنن خاصن. همه یه دونهٔ برفن. مگه نه؟ ما همه منحصربه‌فرد و پیچیده‌ایم. هیچ‌وقت نمی‌تونیم از قلب آدم و این‌جور چیزها سر دربیاریم

شاید هنوز امیدوارم که روزی، بالاخره یک روزی، اوضاع تغییر کند

زندگی یه هدیه‌ست. یادت نره زندگی کنی.

سریع می‌گویم: «من بی‌کس نیستم مامان. تنهام. این‌ها با هم فرق دارن.»

قبل از او زندگی من از دو طرف یک‌جور دیده می‌شد، رو به جلو و رو به عقبش فرقی نداشت. مثل «مادام منم آدام.»

گاهی وقت‌ها کتاب‌های محبوبم را از آخر به اول می‌خوانم. از فصل آخر شروع می‌کنم به عقبکی خواندن تا این‌که به اول کتاب می‌رسم. وقتی این جوری می‌خوانی، شخصیت‌ها از امیدواری به ناامیدی و از خودشناسی به تردید می‌رسند. در داستان‌های عاشقانه، زوج‌ها اول عاشق و معشوق هستند و بعد غریبه می‌شوند. کتاب‌های نوجوانانه تبدیل می‌شوند به داستان‌هایی دربارهٔ گم کردن راه. شخصیت‌های محبوبت به زندگی برمی‌گردند. اگر زندگی من کتاب بود و آن را از آخر به اول می‌خواندی، هیچ تغییری نمی‌کرد. امروز مثل دیروز است. فردا هم مثل امروز.

به روزهایی که با یکنواختی بی‌پایان و بی‌رحمی، جلوی رویم امتداد داشتند؟ چطور برگردم به همان دختر کتاب‌خوان؟ نه این‌که به زندگی‌ام در کتاب‌ها غبطه بخورم. کل چیزهایی که از دنیا می‌دانم را از کتاب‌ها یاد گرفته‌ام. اما توصیف درخت، خود درخت نمی‌شود.

آدم برای مادری که کل زندگی دوستت داشته و به‌خاطر تو دنیا را رها کرده چه چیزی به عنوان یادگاری می‌خرد؟

می‌گوید: «حالت خوبه. خوب می‌شی.» حالم خوب نیست، اما خوب است که چنین حرفی می‌زند.

عشق چیز وحشتناکی است و تازه نبودنش بدتر هم هست. عشق چیز وحشتناکی است و من می‌خواهم کاری با آن نداشته باشم.

باید اُلی را رها کنم. درسم را فرا گرفتم. عشق می‌تواند تو را بکشد و من ترجیح می‌دهم زنده باشم تا این‌که آن بیرون زندگی کنم.

نمی‌خواهم به کسی نشانش دهم. نمی‌خواهم التیام پیدا کند. چون اگر این درد تسکین پیدا کند، ممکن است دوباره وسوسه شوم و قلبم را به کار بگیرم.

ریاضیات اُلی می‌گوید که آینده را نمی‌توان پیش‌بینی کرد. این‌طور که معلوم است گذشته هم قابل پیش‌بینی نیست. زمان در هر دو جهت در حرکت است ـ جلو و عقب‌ـ و آن‌چه این‌جا و اکنون اتفاق می‌افتد، هر دوی آن‌ها را تغییر می‌دهد.

حقیقتی که باورش نداری، نمی‌توانی باور کنی، باور نخواهی کرد: سوءظن به مادرش باعث شد تمام شب را بیدار بماند. سوءظنش این‌قدر زیاد شده بود که جهان داشت به او می‌خندید.

همهٔ هیچ‌چیزی را که در معده‌ام هست را بالا می‌آورم. استفراغ، تهِ گلویم را می‌سوزاند. دارم گریه می‌کنم و نسیم خنک صبح اشک‌های روی صورتم را سِر می‌کند. دارم می‌خندم و سرما به ریه‌هایم هجوم می‌برد. من مریض نیستم. هیچ‌وقت مریض نبوده‌ام. تمام احساساتی که در بیست‌وچهار ساعت گذشته در خودم نگه داشتم، سرم خراب می‌شوند. امید و ناامیدی، انتظار و افسوس، شادی و خشم. چطور ممکن است در یک لحظه یک حس و متضادش را با هم داشت؟ دارم در اقیانوسی خالی دست‌وپا می‌زنم، جلیقهٔ نجاتی جلوی سینه‌ام و لنگری به پایم بسته شده است.

یکی بود یکی نبود. دختری بود که کل زندگی‌اش دروغ بود.

چند روز بعد به جست‌وجو برای اطلاعات بیشتر می‌گذرد، برای هرچیزی که توضیح بدهد چه اتفاقی برای من و مادرم افتاده بود. من دفترچه خاطراتی می‌خواهم که افکار او را با جوهری خوانا نوشته باشد. می‌خواهم دیوانگی‌اش دقیقاً برایم روشن شود تا بتوانم پیشینهٔ او و خودم را دنبال کنم. من به دنبال جزئیات و توضیحاتم. می‌خواهم بدانم چرا و چرا و چرا. می‌خواهم بدانم چه اتفاقی افتاد، اما او نمی‌تواند بگوید.

چانه‌ام را می‌گیرد توی دستش. «کی می‌خوای یه جایی تو قلبت پیدا کنی برای بخشیدنش؟» «کاری که کرد رو نمی‌شه بخشید.» سرم را تکان می‌دهم. «کل زندگی‌م رو ازم گرفت.» حتی حالا، فکر کردن به همهٔ آن سال‌های تباه شده، باعث می‌شود احساس کنم لبهٔ پرتگاهی بزرگ ایستاده‌ام که می‌توانستم در آن سقوط کنم و هرگز از آن بیرون نیایم. کارلا من را به حال برمی‌گرداند. می‌گوید: «کل زندگی‌ت نه، هنوز کلی وقت داری.»

ریاضیات اُلی می‌گوید که آینده را نمی‌توان پیش‌بینی کرد. این‌طور که معلوم است گذشته هم قابل پیش‌بینی نیست. زمان در هر دو جهت در حرکت است ـ جلو و عقب‌ـ و آن‌چه این‌جا و اکنون اتفاق می‌افتد، هر دوی آن‌ها را تغییر می‌دهد.