بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

دومین میثاق: هیچ چیز را به خود نگیرید

غیبت بدترین نوع جادوی سیاه است، چون زهر خالص است

سوءاستفاده از کلام یعنی جادوی سیاه، پس همه ما تمام مدت از جادوی سیاه استفاده می‌کنیم، بی‌آنکه بدانیم کلام ما تمامآ جادویی است.

بیشتر اوقات از کلمات برای سم‌پاشی استفاده می‌کنیم ـ برای انتقال زهرِ خشم، حسد، بخل و نفرت.

معصوم بودن در کلام، یعنی آن را علیه خویشتن به کار نگرفتن.

طردِ خویشتن بزرگ‌ترین گناهی است که مرتکب می‌شوید.

وقتی برای هر چیزی خود را مورد قضاوت قرار می‌دهید یا سرزنش می‌کنید، به زیان خویش عمل می‌کنید.

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید.

اگر می‌خواهید حیاتی شاد و سرشار داشته باشید، باید شجاعت این را پیدا کنید که میثاق‌های مبتنی بر ترس را درهم بشکنید و اقتدار شخصی خود را مطالبه کنید. میثاق‌های مبتنی بر ترس موجب صرف انرژی بسیاری می‌شوند، اما میثاق‌های مبتنی بر عشق به ما کمک می‌کنند تا انرژی خود را حفظ کنیم و حتی انرژی بیشتری کسب کنیم.

اولین میثاق: با کلام خود گناه نکنید

خودآزاری نتیجه طردکردن خویشتن است، و طردکردن خویشتن نتیجه داشتن تصویری از کمال است که هرگز نمی‌توانیم به آن دست یابیم.

زنده بودن بزرگ‌ترین ترسی است که انسان‌ها دارند.

اگر شما دوزخ را به منزله مرتبه یا حالتی از ذهن به تصور آورید، ما در دوزخ به‌سر می‌بریم.

مذاهب می‌گویند که دوزخ مکانی است برای مجازات، مکانی که در آن ترس، درد و رنج هست، جایی که انسان‌ها را می‌سوزانند. آتش محصول عواطفی است که از ترس ناشی می‌شوند. ما هرگاه احساساتی مثل خشم، حسادت، حسرت یا نفرت را تجربه می‌کنیم، می‌بینیم که آتشی در درونمان می‌سوزد. ما در رویای دوزخ زندگی می‌کنیم.

ما حافظه‌ای قوی داریم. اشتباه می‌کنیم، قضاوت می‌کنیم، خودمان را گناهکار می‌دانیم و خود را مجازات می‌کنیم. اگر عدالت وجود داشته باشد، این کافی است؛ ما نیازی به تجدید محاکمه نداریم.

ما چند بار تاوان یک خطا را می‌پردازیم؟ هزاران بار

هنگامی که ما رمز را می‌فهمیم، توجهمان جلب می‌شود و انرژی از یک نفر به سوی نفر دیگر جریان می‌یابد.

هر حرف و هر کلمه در هر زبانی یک میثاق است.

نور پیام‌آور حیات است، چون زنده است و همه اطلاعات را دربر دارد

زندگی بر سیاره زمین مقطعی کوتاه و تجربه‌ای گذراست، تلف‌کردن آن با تداوم‌بخشیدن به «رویای دوزخ» کاری عبث می‌نماید.