بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

حتی اگر دیگران به شما دروغ بگویند، ایرادی ندارد. آنها به شما دروغ می‌گویند چون می‌ترسند. می‌ترسند که شما متوجه شوید آنها کامل نیستند. از چهره برداشتن این نقاب اجتماعی دشوار است.

وقتی ما آدم‌ها را همان‌طور که هستند ببینیم بدون این که رفتار و گفتار آنها را به خود بگیریم، هرگز از آنها آزار نمی‌بینیم

اگر کسی رفتارش با شما برمبنای عشق و احترام نباشد، موهبتی است که چنین کسی از شما فاصله بگیرد. اگر این شخص فاصله نگرفت، شما مسلمآ چندین سال دیگر هم در کنار او رنج خواهید برد. جدا شدن ممکن است برای مدت کوتاهی آزاردهنده باشد، اما سرانجام قلب شما شفا می‌یابد. پس می‌توانید آنچه را واقعآ می‌خواهید انتخاب کنید

هرچه مردم انجام می‌دهند، احساس می‌کنند، می‌اندیشند یا می‌گویند، آن را به خود نگیرید.

حتی ممکن است بگویید: «میگوئل، آنچه تو می‌گویی مرا اذیت می‌کند.» اما آنچه من می‌گویم شما را اذیت نمی‌کند؛ بلکه آن چیزی که در شما زخم خورده است، با حرف‌های من آزار می‌بیند. شما خودتان را اذیت می‌کنید. هیچ راهی وجود ندارد که من این سخن شما را به خودم بگیرم. نه به خاطر این که من شما را باور ندارم یا به شما اعتماد ندارم، بلکه به این دلیل که می‌دانم شما دنیا را با دید متفاوتی می‌نگرید، با دید خودتان. شما تصویر یا فیلم کاملی در مغزتان می‌سازید، و در آن فیلم شما کارگردان هستید، تولیدکننده هستید، بازیگر اصلی هستید. هرکس دیگری نقش دوم را دارد. این فیلم شماست. نحوه فیلم دیدن شما بستگی به میثاق‌هایی دارد که در زندگی پذیرفته‌اید.

شما هرچه می‌خواهید بیندیشید، هرچه می‌خواهید احساس کنید؛ من می‌دانم که این مشکل شماست، نه مشکل من. شما دنیا را این‌گونه می‌بینید. اصلا به من مربوط نمی‌شود، چون شما با خودتان درگیر هستید، نه با من. دیگران عقاید خود را دارند، که متناسب و موافق با نظام اعتقادی‌شان است، پس آنچه درباره من می‌اندیشند، واقعآ درباره من نیست، بلکه درباره خودشان است.

هیچ‌کدام از کارهایی که دیگران می‌کنند، به خاطر شما نیست. به خاطر خودشان است.

شما آن را به خود می‌گیرید، چون با آنچه گفته شده موافق هستید.

اما در دفعات کمتر، بیشتر اوقات از کلمات برای سم‌پاشی استفاده می‌کنیم ـ برای انتقال زهرِ خشم، حسد، بخل و نفرت. کلام، جادوی خالص است و مقتدرترین موهبتی است که ما انسان‌ها داریم، اما از آن علیه خودمان استفاده می‌کنیم. ما طرح انتقام می‌ریزیم. با کلاممان هرج‌ومرج ایجاد می‌کنیم. از کلام برای ایجاد نفرت بین نژادها، قوم‌ها، خانواده‌ها و ملت‌ها استفاده می‌کنیم. ما مکررآ از کلام سوءاستفاده می‌کنیم، و این استفاده نادرست است که آفرینش و تداوم‌بخشیدن به رویای دوزخ را ممکن می‌سازد. استفاده نادرست از کلام یعنی چگونه یکدیگر را از پا بیندازیم و یا در حالت ترس و شک نگه داریم. چون کلام جادویی است که انسان‌ها در اختیار دارند و سوءاستفاده از کلام یعنی جادوی سیاه، پس همه ما تمام مدت از جادوی سیاه استفاده می‌کنیم، بی‌آنکه بدانیم کلام ما تمامآ جادویی است.

بهشت هم مانند دوزخ در درون ذهن ما جای دارد. آن‌جا مکانی است برای شادی، برای مسرت، مکانی که در آن آزادیم دوست داشته باشیم و واقعآ خودمان باشیم. ما می‌توانیم در همین زندگی به بهشت دست یابیم؛ نیازی نیست صبر کنیم تا پس از مرگ به آن‌جا برویم. خداوند همواره حضور دارد و ملکوت بهشت همه‌جا هست، اما نخست ما باید چشمی برای دیدن و گوشی برای شنیدن حقیقت داشته باشیم.

بهترین راه برای گفتنِ «خدایا شکرت» این است که گذشته را رها کنیم و در زمانِ حال زندگی کنیم، همین حالا و همین‌جا

«من دیگر خودم خواهم بود. از این به بعد سعی نمی‌کنم به خاطر خوشایند دیگران زندگی کنم. دیگر از این که درباره من چه فکر می‌کنند نمی‌ترسم. چه اهمیتی دارد که آنها راجع به من چه فکری می‌کنند وقتی قرار است هفته دیگر بمیرم؟ دیگر خودم خواهم بود.»

عشق شما هیچ کس را عوض نمی‌کند. دیگران اگر تغییر می‌کنند، به این دلیل است که می‌خواهند تغییر کنند، نه به این دلیل که شما می‌توانید آنها را عوض کنید.

هنگامی که شما هر چهار میثاق را همزمان اجرا کنید، دیگر امکان ندارد که در دوزخ به‌سر ببرید. امکان ندارد. اگر با کلام خویش گناه نکنید، اگر هیچ چیز را به خود نگیرید، اگر تصورات باطل نداشته باشید و اگر همواره بیشترین تلاش خود را بکنید، زندگی قشنگی خواهید داشت. خواهید توانست زندگی‌تان را صددرصد تحت اختیار بگیرید.

ما برای خودمان به اندازه کافی خوب نیستیم چون تصویری که از کمال خویشتن داریم قالبِ ما نیست.

‫ما چند بار تاوان یک خطا را می‌پردازیم؟ هزاران بار. انسان تنها حیوانی است که برای یک خطا هزاران بار تاوان می‌پردازد. باقی حیوانات فقط یک بار بابت هر خطا مجازات می‌شوند. ما حافظه‌ای قوی داریم. اشتباه می‌کنیم، قضاوت می‌کنیم، خودمان را گناهکار می‌دانیم و خود را مجازات می‌کنیم.

شما همه آشغال‌های عاطفی‌ای را که به خوردتان می‌دهند می‌بلعید، و این آشغال‌ها را از آنِ خود می‌کنید. اما اگر آنها را به خود نگیرید، وسط دوزخ در امان خواهید بود. در امان بودن از زهر در وسط دوزخ هدیه این میثاق است.

ما حافظه‌ای قوی داریم. اشتباه می‌کنیم، قضاوت می‌کنیم، خودمان را گناهکار می‌دانیم و خود را مجازات می‌کنیم. اگر عدالت وجود داشته باشد، این کافی است؛ ما نیازی به تجدید محاکمه نداریم. اما هر بار که به خاطر می‌آوریم، مجددآ خود را مورد قضاوت قرار می‌دهیم، دوباره خود را مقصر می‌شماریم، دوباره خود را مجازات می‌کنیم، و این کار را بارها و بارها تکرار می‌کنیم. اگر همسری داشته باشیم، او نیز اشتباه ما را خاطرنشان می‌سازد، آن‌وقت می‌توانیم باز هم یک بار دیگر خود را قضاوت کنیم و گناهکار بدانیم و مجازات کنیم. آیا این منصفانه است؟

وقتی خود واقعی ما بیرون می‌آید، وقتی به گذشته نمی‌اندیشیم و دلواپس آینده نیستیم.

جنگجوی بزرگی باشید تا بتوانید از این چهار میثاق در زندگی خویشتن دفاع کنید.