بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

زندگی آسان است با چشمان بسته، و عدم ادراک هر آنچه می‌بینید... جان لنون

او می‌توانست همه را خیلی خوب درک کند، اما هیچ کس نمی‌توانست او را درک کند.

عقیده شما فقط نقطه نظر شماست، و الزامآ صحیح نیست. عقیده شما ناشی از باورهای شماست، ناشی از منیت شما و رویاهای شما. ما همه این زهر را می‌آفرینیم و آن را انتشار می‌دهیم، فقط به این قصد که احساس کنیم حق با ماست.

بزرگ‌ترین ترس ما پذیرفتن خطرِ زنده‌بودن است ــ زندگی‌کردن و بیان‌کردن آنچه حقیقتآ هستیم. ما آموخته‌ایم که زندگی‌مان را در جهت ارضای خواسته‌های دیگران بگذرانیم. آموخته‌ایم که طبق دیدگاه‌های دیگران زندگی کنیم، از ترس این که پذیرفته نشویم و از نظر دیگران به اندازه کافی خوب نباشیم.

در هر نوعی از روابط انسانی ما می‌توانیم تصور کنیم که دیگران می‌دانند ما چه فکر می‌کنیم و نیازی نیست که خواسته خود را به آن‌ها بگوییم. آنان آنچه را ما می‌خواهیم انجام خواهند داد چون ما را خوب می‌شناسند. اگر آنچه را می‌خواهیم و آنچه را تصور می‌کردیم انجام خواهند داد، انجام ندهند، ناراحت می‌شویم

ما نیاز داریم که دیگران ما را بپذیرند و دوست بدارند، اما نمی‌توانیم خودمان خود را بپذیریم و دوست بداریم. هرچه عشق به خود در ما بیشتر باشد، کمتر خودآزاری را تجربه می‌کنیم. خودآزاری نتیجه طردکردن خویشتن است، و طردکردن خویشتن نتیجه داشتن تصویری از کمال است که هرگز نمی‌توانیم به آن دست یابیم

عدالت حقیقی این است که برای هر اشتباه فقط یک بار تنبیه شویم. بی‌عدالتی حقیقی این است که برای هر خطا بیش از یک بار تنبیه شویم. ما چند بار تاوان یک خطا را می‌پردازیم؟ هزاران بار. انسان تنها حیوانی است که برای یک خطا هزاران بار تاوان می‌پردازد.

غیبت از حضور است، غیبت از لحظه حاضر، تغافل از نعمت حضور در هستی و حضور در حضرت حق، تغافل از شکر یا تنعّم، تغافل از نظاره آیات خداوندی، تغافل از مراقبه و مشاهده نفس، تغافل از مجاهده. و این همه، نتیجه‌ای فوری دارد، و آن این است که تمرکز در هر کاری را که شخص به آن مشغول است از بین می‌برد و کیفیت آن را پایین می‌آورد

بسیاری از افراد در تمام ساعات روز، چه در وقت کار و چه در وقت استراحت، ذهن خویش را لبریز از سرزنش و عیب‌جویی نسبت به خود یا دیگران یا هر دو می‌کنند و انرژی ذهنی بسیار ارزشمندی را که در کل هستی جایگزینی ندارد و سهم آنان برای استفاده درست از یک روز زندگی، با کار، سازندگی، گردش در طبیعت یا ابراز و اظهار محبت به عزیزان و اطرافیان است، صرف مخرّب‌ترین و بیهوده‌ترین فعالیت‌های ذهنی یعنی غیبت می‌کنند.

کلام، جادوی خالص است و مقتدرترین موهبتی است که ما انسان‌ها داریم، اما از آن علیه خودمان استفاده می‌کنیم. ما طرح انتقام می‌ریزیم. با کلاممان هرج‌ومرج ایجاد می‌کنیم. از کلام برای ایجاد نفرت بین نژادها، قوم‌ها، خانواده‌ها و ملت‌ها استفاده می‌کنیم. ما مکررآ از کلام سوءاستفاده می‌کنیم، و این استفاده نادرست است که آفرینش و تداوم‌بخشیدن به رویای دوزخ را ممکن می‌سازد.

وقتی مردم می‌گویند: «میگوئل، تو بهترین هستی»، آن را به خودم نمی‌گیرم، و وقتی هم می‌گویند: «تو بدترین هستی»، باز هم به خودم نمی‌گیرم.

ما آموخته‌ایم که زندگی‌مان را در جهت ارضای خواسته‌های دیگران بگذرانیم. آموخته‌ایم که طبق دیدگاه‌های دیگران زندگی کنیم، از ترس این که پذیرفته نشویم و از نظر دیگران به اندازه کافی خوب نباشیم

ما وقتی می‌بینیم کسی همان احساس بدی را دارد که ما داریم، احساس بهتری پیدا می‌کنیم. ضرب‌المثلی قدیمی می‌گوید: «بدبختی شراکت را دوست دارد.» کسانی که در جهنم رنج می‌برند، نمی‌خواهند تنها باشند. ترس و رنج بخش مهمی از رویای این سیاره هستند، و از این راه است که رویای سیاره، ما را مغموم می‌کند.

اگر با کلام خویش گناه نکنید، اگر هیچ چیز را به خود نگیرید، اگر تصورات باطل نداشته باشید و اگر همواره بیشترین تلاش خود را بکنید، زندگی قشنگی خواهید داشت. خواهید توانست زندگی‌تان را صددرصد تحت اختیار بگیرید

«عشق من او را عوض می‌کند.» اما این حقیقت ندارد. عشق شما هیچ کس را عوض نمی‌کند. دیگران اگر تغییر می‌کنند، به این دلیل است که می‌خواهند تغییر کنند، نه به این دلیل که شما می‌توانید آنها را عوض کنید.

پیش از آن‌که دیگران ما را طرد کنند، خودمان خود را طرد می‌کنیم. این نحوه کارکرد ذهن انسان است.

روزی را مجسم کنید که دیگر درباره همسرتان یا هرکس دیگر در زندگی‌تان هیچ تصوری به ذهن راه نمی‌دهید. آن وقت طریقه ارتباط برقرار کردن شما کاملا تغییر می‌کند و روابط شما دیگر موجب رنج و تعارض ناشی از تصورات غلط نخواهد بود.

پس اگر شکست خوردید، خود را مورد قضاوت قرار ندهید. اجازه ندهید که قاضی‌تان این رضایت را به دست آورد که شما را محکوم کند. محکم و پرطاقت باشید. دوباره برخیزید و دوباره با خود میثاق ببندید. «بسیار خوب، من میثاقم را شکستم و نتوانستم از کلامم معصومانه استفاده کنم. دوباره شروع می‌کنم. من فقط امروز به این چهار میثاق عمل می‌کنم. امروز با کلامم گناه نمی‌کنم، چیزی را به خودم نمی‌گیرم، تصورات بیهوده نمی‌کنم و بیشترین تلاشم را می‌کنم.»

اگر میثاق اول و دوم را به کار بندید، هفتاد و پنج درصد از میثاق‌های ابلهانه و آزاردهنده‌ای را که شما را در دوزخ نگه داشته، درهم می‌شکنید.

شما وقتی قویآ عادت کردید که هیچ چیز را به خود نگیرید، از بسیاری ناراحتی‌ها در زندگی اجتناب خواهید کرد. خشم، حسادت و حسرت شما ناپدید خواهند شد، و حتی غم شما ناپدید می‌شود اگر مسائل را به خود نگیرید.