بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

واقعیت فعلی جهان حاضر را «توهّم» مشترک نسل‌های متمادی و میلیون‌ها نفر از افراد بشری در زمان حال شکل داده و می‌دهد، بلکه بر این باور است که می‌توان این «توهّم» مشترک را تغییر داد.

با کلام خود گناه نکنید. این اولین میثاق است و شما اگر می‌خواهید آزاد باشید، اگر می‌خواهید شاد باشید، و اگر می‌خواهید از آن مرتبه وجودی که دوزخ نام دارد بیرون بیایید، باید آن را بپذیرید. این میثاق اقتدار بسیاری به همراه دارد. کلام را در راه درست به کار ببرید. کلام را برای شریک‌کردن دیگران در عشق به کار ببرید. از جادوی سفید استفاده نمایید، و از خودتان آغاز کنید. به خود بگویید که چقدر شگفت‌انگیز هستید، چقدر عالی هستید. به خودتان بگویید که چقدر خود را دوست دارید.

در طول زندگی‌تان هیچ کس به اندازه خودتان با شما بدرفتاری نکرده و از شما سوءاستفاده نکرده است. و حد این سوء رفتار با خویش دقیقآ همان حد و مرزی است که شما از جانب شخصی دیگر تحمل می‌کنید. اگر کسی کمی بیش از حدی که شما خود را می‌آزارید، شما را بیازارد، به احتمال قوی به او اعتراض می‌کنید یا از او فاصله می‌گیرید. اما اگر کسی فقط کمی کمتر از خودتان شما را بیازارد، احتمالا رابطه‌تان را با او حفظ می‌کنید و شکیبایی زیادی نسبت به وی نشان می‌دهید.

ما چند بار تاوان یک خطا را می‌پردازیم؟ هزاران بار. انسان تنها حیوانی است که برای یک خطا هزاران بار تاوان می‌پردازد. باقی حیوانات فقط یک بار بابت هر خطا مجازات می‌شوند. ما حافظه‌ای قوی داریم. اشتباه می‌کنیم، قضاوت می‌کنیم، خودمان را گناهکار می‌دانیم و خود را مجازات می‌کنیم. اگر عدالت وجود داشته باشد، این کافی است؛ ما نیازی به تجدید محاکمه نداریم. اما هر بار که به خاطر می‌آوریم، مجددآ خود را مورد قضاوت قرار می‌دهیم، دوباره خود را مقصر می‌شماریم، دوباره خود را مجازات می‌کنیم، و این کار را بارها و بارها تکرار می‌کنیم.

... شاید امروز آخرین روزی باشد که بتوانم به تو بگویم چقدر دوستت دارم...

تصویر ما از کمال دلیل طردشدن ما از جانب خودمان است؛ به دلیل وجود آن است که نمی‌توانیم خود را همان‌گونه که هستیم بپذیریم، و به همین دلیل هم دیگران را آن طور که هستند نمی‌پذیریم.

هیچ کس به اندازه خود ما با ما بدرفتاری نمی‌کند، و نظام باورها و قاضی و قربانی هستند که ما را به این کار وامی‌دارند. حقیقت این است که بسیاری از مردم می‌گویند که همسرشان یا مادر یا پدرشان با آنها بدرفتاری می‌کند، اما می‌دانید که ما خودمان خیلی بیشتر با خودمان بدرفتاری می‌کنیم. آن‌طور که ما خودمان را قضاوت می‌کنیم، بدترین قاضی‌ها هم نمی‌کند.

موجودات بشری به طور پایان‌ناپذیری خود را تنبیه می‌کنند، به این دلیل که آنچه گمان می‌کنند باید باشند، نیستند.

همه چیز در هستی، تجلی یک موجود زنده است که ما او را «خدا» می‌نامیم. و او به این نتیجه رسید که ادراک انسانی همانا نور است که نور را مشاهده می‌کند. او همچنین دانست که ماده آینه است ــ همه چیز آینه است و نور را بازمی‌تاباند و تصویرهایی از نور می‌آفریندــ و جهانِ توهم، رویا، مانند دودی است که به ما اجازه نمی‌دهد آنچه را در حقیقت هستیم مشاهده کنیم. «خود حقیقی ما عشق خالص و نور خالص است.»

آن‌وقت دانست که هرآنچه وجود دارد، یک موجود زنده است، و نور پیام‌آور حیات است، چون زنده است و همه اطلاعات را دربر دارد.

مرگ بزرگ‌ترین ترسی نیست که ما داریم؛ بزرگ‌ترین ترس ما پذیرفتن خطرِ زنده‌بودن است ــ زندگی‌کردن و بیان‌کردن آنچه حقیقتآ هستیم.

ما از ترس طرد شدن مدعی شدیم کسی هستیم که نبودیم. ترس از طرد شدن تبدیل به ترس از مطلوب نبودن شد. سرانجام ما به کسی تبدیل شدیم که در حقیقت نیستیم. تبدیل به رونوشتی شدیم از باورهای مادر، پدر، جامعه و مذهب.

زندگی آسان است با چشمان بسته، و عدم ادراک هر آنچه می‌بینید...

بی‌گناه بودن در کلام، یعنی استفاده درست و مناسب از انرژی؛ یعنی به‌کار گرفتن انرژی در جهت حقیقت و عشق به خود. اگر با خودتان میثاق ببندید که در کلامتان بی‌گناه باشید، دقیقآ به همین قصد، آن وقت حقیقت از طریق شما تجلی می‌کند و همه سموم عاطفی‌ای را که در شما وجود دارد، شستشو می‌کند.

بی‌گناه بودن در کلام، یعنی استفاده درست و مناسب از انرژی؛ یعنی به‌کار گرفتن انرژی در جهت حقیقت و عشق به خود. اگر با خودتان میثاق ببندید که در کلامتان بی‌گناه باشید، دقیقآ به همین قصد، آن وقت حقیقت از طریق شما تجلی می‌کند و همه سموم عاطفی‌ای را که در شما وجود دارد، شستشو می‌کند.

در سِفر آفرینش عهد قدیم، هنگامی که از آفرینش جهان سخن می‌رود، گفته شده: «در آغاز کلمه بود، و کلمه نزد خدا بود، و خدا کلمه بود.»

اما هیچ کس به اندازه خود ما با ما بدرفتاری نمی‌کند، و نظام باورها و قاضی و قربانی هستند که ما را به این کار وامی‌دارند.

این بخش قربانی نامیده می‌شود. قربانی همه خجالت‌ها، گناهان و سرزنش‌ها را تقبل می‌کند. این بخشی از ماست که می‌گوید: «بیچاره من، به اندازه کافی خوب نیستم، به اندازه کافی باهوش نیستم، به اندازه کافی جذاب نیستم، شایسته عشق نیستم، بیچاره من.»

ذهن بیست و چهار ساعت در شبانه روز رویا می‌بیند. ذهن رویا می‌بیند هنگامی که مغز بیدار است، و همچنین هنگامی که مغز در خواب است. تفاوت در این است که وقتی مغز بیدار است، چهارچوبی مادی موجب می‌شود که ما اشیا را به طریق خطی ادراک کنیم. وقتی به خواب می‌رویم، دیگر چهارچوب نداریم، و رویا تمایل به تغییر مداوم دارد.

رویای سیاره دربرگیرنده تمام قوانین اجتماعی، باورها، مقررات، مذاهب و فرهنگ‌های مختلف است که شامل چگونگی اداره حکومت‌ها، مدارس، وقایع اجتماعی و تعطیلات هم می‌شود.