بریده‌هایی از کتاب نه آدمی

محترم‌شدن من یکی را می‌ترساند. به نظرم آدم محترم کسی بود که خوب دیگران را فریب می‌داد و در نهایت دستش پیش زرنگ‌تر از خودش رو می‌شد و او هم چنان خرابش می‌کرد که رسوایی‌اش از مرگ پیشی می‌گرفت. گیریم همه را به بزرگداشتم اغفال می‌کردم. آخر سر کسی پیدا می‌شد که به اصل مطلب پی ببرد و دیگران را آگاه سازد یا نه؟ قهر و غضب آنان که به نیرنگ من پی می‌برند چگونه خواهد بود؟

درست متوجه نمی‌شوم اطرافیانم چطور به زندگی ادامه می‌دهند و یک به یک پشت احزاب سیاسی درمی‌آیند بی‌آن‌که دیوانه شوند، وا بدهند، غرق ناامیدی شوند و خودشان را راحت کنند؟ چطور دردشان اصیل است؟ من می‌گویم اینان چنان خودشیفته شده‌اند که حتی به خودشان هم اجازهٔ شک در زندگی عادی و بهنجارشان را نمی‌دهند. اگر حق با من باشد دردشان درد نیست. عوام‌ترینِ عوام‌اند. چه می‌دانم. اگر شب درست بخوابید به گمانم سحر خوب برمی‌خیزید. چه خواب‌هایی می‌بینند؟ در خیابان به چه چیزهایی فکر می‌کنند؟ به پول؟ نه همیشه، همه‌اش که این نیست. شنیده بودم آدم‌ها برای خوردن زندگی می‌کنند، ولی ندیده بودم کسی بگوید برای پول زنده است. نه. ولی باز تا حدی... نه، مطمئن نیستم. هرچه بیشتر فکرش را می‌کنم کمتر دستگیرم می‌شود. هرآنچه هست نکبت و عذاب این اندیشه است که تنها من‌ام که با دیگران فرق دارم. گفت‌وگو برایم میسر نبود. از چه باید می‌گفتم؟ چطور می‌گفتم؟ نمی‌دانم.

ریزترین عیب‌جوییِ هرکس، حس زندگی در سیاهیِ اشتباه را به من می‌داد.

درست متوجه نمی‌شوم اطرافیانم چطور به زندگی ادامه می‌دهند و یک به یک پشت احزاب سیاسی درمی‌آیند بی‌آن‌که دیوانه شوند، وا بدهند، غرق ناامیدی شوند و خودشان را راحت کنند؟

هرآنچه هست نکبت و عذاب این اندیشه است که تنها من‌ام که با دیگران فرق دارم. گفت‌وگو برایم میسر نبود. از چه باید می‌گفتم؟ چطور می‌گفتم؟ نمی‌دانم. این شد که لودگی پیشه کردم. آخرین بختم برای طلب مهر آدمیان بود. با وجود ترس کشنده‌ام از نسل بشر نتوانستم دست رد به سینهٔ جامعه‌ی‌شان بزنم. لبخندی بر لب نهادم که کمتر از دهانم فرو می‌افتاد. این بود شیوهٔ همگون‌سازی‌ام. پرخطرترین دستاوردی که با تقلای بسیار حاصل شد.

یک بار هم که شده اندوهِ شادمانی را به جان می‌خرم.

«می‌گن فقر که از در بیاد تو عشق از پنجره درمی‌ره.

بی‌بنیه‌ها از شادی هراسان‌اند. پنبه هم دست‌شان را می‌برد.

جمله تاریکی‌ها در نهانگاه او انباشته گردد آتش ندمیده فرو خواهدش خورد... و رودباران را نخواهد دید.

آن‌که خنجر زد مثل همهٔ آن‌هایی که از پشت خنجر می‌زنند پپه و ساده بود.

زندگی آدمی سرشار از لحظات ناب و والایی از چندرنگی‌ست که می‌شود گفت باشکوه است. مردم چنان با کارد تزویر به هم می‌زنند که اندک زخمی به جای نمی‌ماند.

سرکوفت‌ها را در سکوت با سری افکنده می‌پذیرفتم، حال آن‌که ترس از درون دیوانه‌ام می‌کرد.

«آدم برای یه لقمه نون جون می‌کنه، چون اگه پیداش نکنه از گشنگی می‌میره.»

همچنین باور داشتم که شمار زیادی از زنان بنا بر سرشت‌شان می‌توانند سیاهیِ درونی‌ام را بو بکشند. همین هم باعث سوءاستفادهٔ آن‌ها به هزار روش از من شد.

آه لقمهٔ نان، ای دوزخ، اصیل‌ترین درد بشر

آموختم اهالی توکیو شخصیت بیرون از خانه‌شان زمین تا آسمان با درون خانه متفاوت است. وقتی فهمیدم تنها بی‌دست‌وپایی‌ام که فرق میان درون و بیرون خانه را نمی‌داند و حتی هوریکی هم ترکم کرده ترسیدم. وقتی با هاشی‌های پوست‌برآمده ژله می‌خوردم دستِ تنهایی خرخره‌ام را می‌فشرد.

«پول می‌خوام.» «چقدر؟» «زیاد. می‌گن فقر که از در بیاد عشق از پنجره می‌ره. راست هم می‌گن.» «ساده نباش. چرنده.»

جایی برای ماندن و دوستی برای دیدن نبود.

«بذار این‌طوری بگم، آرزویی برای آینده‌ت داری؟ به گمونم آدم نمی‌تونه از کسی انتظار داشته باشه، فقط می‌تونه کمکش کنه بفهمه چقدر کمک کردن سخته.»

«اگه دردت رو بهم نگی کاری هم از من ساخته نیست.»