بریده‌هایی از کتاب نه آدمی

شاید مرام را کمتر برای زنان به‌کار ببرند ولی تجربه‌ام در شهر می‌گوید چه‌بسا مرام زنان از مردان بیشتر باشد. بیشتر مردها به فکر خودشان‌اند. نم پس نمی‌دهند و ترسو و توسری‌خورند. مرام

من مادرزادی علاقه‌ای به دیگران ندارم

زندگی گروهی از نشدن‌هاست.

زندگی آدمی سرشار از لحظات ناب و والایی از چندرنگی‌ست که می‌شود گفت باشکوه است.

شکوه را نزد آدمیزاد بردن مهمل است.

به نظرم آدم محترم کسی بود که خوب دیگران را فریب می‌داد و در نهایت دستش پیش زرنگ‌تر از خودش رو می‌شد و او هم چنان خرابش می‌کرد که رسوایی‌اش از مرگ پیشی می‌گرفت. گیریم همه را به بزرگداشتم اغفال می‌کردم. آخر سر کسی پیدا می‌شد که به اصل مطلب پی ببرد و دیگران را آگاه سازد یا نه؟ قهر و غضب آنان که به نیرنگ من پی می‌برند چگونه خواهد بود؟ فکرش هم هراس‌آور است.

زندگی آدم مثل رود روانه. رود روان؟ نه روان، منظورم روندگیه.

من در آن اقیانوس خردگریزی آسوده‌تر بودم تا جهان مردمان خردورز. با فراغ بال می‌توانستم هرچه را ازم انتظار می‌رفت برآورده کنم.

یک بار هم که شده اندوهِ شادمانی را به جان می‌خرم.

دیگر نه شاد بودم نه ناشاد. این نیز بگذرد. این تنها عبارتی‌ست که در دوزخِ آدمیان به درستیِ آن رسیده‌ام. این نیز بگذرد.

جامعه این چیزا رو برنمی‌تابه. جامعه چیه؟ تو خودت برنمی‌تابی، نه؟ اگه همچین کارایی بکنی جامعه رنجت می‌ده. منظورت از جامعه خودتی، نه؟ پیش از آن‌که بفهمی جامعه دکت می‌کنه. جامعه دکم نمی‌کنه، تو دکم می‌کنی.

از خدا هم می‌ترسم. نمی‌توانم به مهرش دل ببندم. تنها به کیفرش ایمان دارم. ایمان باور به پذیرش قهر خداست با سری افکنده. می‌شد به دوزخ ایمان داشت ولی به بهشت نه.

خداوندا، به من ارادهٔ پولادین عطا کن. مرا با سرشت آدمیان آشنا کن. به محضرت گناه نیست که آدمی یارش را کنار بزند؟ پوششی بر خشمم باش.

همیشه می‌کوشیدم درگیر پیچیدگی‌های کثیف مردم نشوم. هراس گرفتاری در گرداب‌شان کشنده بود.

ولی یک شب بود و بس. صبح که بلند شدم باز قیافهٔ مسخرهٔ دلقکی را داشتم. بی‌بنیه‌ها از شادی هراسان‌اند. پنبه هم دست‌شان را می‌برد. شده شادکامی هم زخم‌شان بزند. دوست داشتم پیش از آن‌که چیزی بشود رهایش کنم، پیش از آن که زخم بردارم. دوباره پردهٔ لودگی کنار رفت.

گمان می‌کردم اگر دستگیرم کنند حبس کشیدن برایم مثل آب خوردن خواهد بود؛ تو بگو ابد باشد. ترجیح می‌دادم در زندان سر راحت بر بالین بگذارم تا اینکه هر شب از ترس واقعیت‌های زندگی در بستر بنالم.

تازه من در آن اقیانوس خردگریزی آسوده‌تر بودم تا جهان مردمان خردورز. با فراغ بال می‌توانستم هرچه را ازم انتظار می‌رفت برآورده کنم

مردم از رانده‌شدگان اجتماع دم می‌زنند. رانده‌شدگان گاهی به مفلوکان و گاهی به تبهکاران جهان بازمی‌گردد ولی رانده‌شدنِ من با زاده‌شدنم پیوند خورده.

آدمیزادگان هیچ‌گاه رمز موفقیت‌شان را به من نگفتند. اگر از این رازشان سر درمی‌آوردم دیگر از ایشان هراسی نداشتم. کینه در سر نمی‌پروراندم. هر شب آن‌طور شکنجه نمی‌دیدم

«آدم برای یه لقمه نون جون می‌کنه، چون اگه پیداش نکنه از گشنگی می‌میره.»