بریده‌هایی از کتاب نه آدمی

وجدان خاطی. همان که در همهٔ ساعات آدم‌بودنم دژخیمم بوده. ناگفته نماند که یار غارم نیز بوده؛ همچون همسری به هنگام تنگدستی. و دوش به دوش از لذات بی‌کسی بهره بردیم. می‌شود گفت این یکی از شیوه‌های ادامهٔ راه در من به حساب می‌آمد.

رادمردان با ترس بزرگی که از آدمیان دارند آنان را با اشتیاق دیوانی سهمگین می‌بینند. آشوب درون‌شان هرچه فراتر رود بیشتر به جانش دعا می‌کنند. نگارگرانی با چنین رأی چه بارها از دست این اشباح زخم برداشته‌اند و نهانگاهی جز خیال نیافته‌اند. در روز روشن پیش چشم‌شان هیولای مردمخوار دیده‌اند. ثانیه‌ای هم با لودگی کسی را نفریفته‌اند. تازه کمر بسته‌اند تا بی‌کم‌وکاست هرچه را دیده‌اند روی بوم بیاورند. تاکه‌ایچی راست می‌گفت، آن‌ها دلِ ترسیم شیاطین را داشته‌اند. گفتم اینان دوستان آیندهٔ من خواهند بود. از زور خوشحالی خواستم گریه کنم

امسال بیست‌وهفت‌ساله‌ام. موهایم سفیدتر شده. بیشتر مردم مرا با چهل‌ساله‌ها اشتباه می‌گیرند.

دردم درد مفلسی است که نه گفتن بلد نیست.

امروز چون دیروز و فردا چون همیشه باز از خواب برخواهیم خاست و به‌عادت پشت به اندوه و وحشی‌ترینِ شادکامی‌ها خواهیم کرد به‌سان غوکی که با دیدنِ قلوه‌سنگی پیشِ پایش راه و دهانش را کج می‌کند...

درست است که از فقر می‌ترسم ولی از آن بیزار نیستم.

سال‌ها بعد از این قضیه باخبر شدم. اگر مثل آدم منظورش را می‌رساند می‌پذیرفتم. ولی روده‌درازی و محافظه‌کاریِ مسخره‌اش خلقم را تنگ کرد و مسیر زندگی‌ام دگرگون شد.

نقطهٔ اشتراک‌مان ازخودندانستنِ آدمیان بود.

درست متوجه نمی‌شوم اطرافیانم چطور به زندگی ادامه می‌دهند و یک به یک پشت احزاب سیاسی درمی‌آیند بی‌آن‌که دیوانه شوند، وا بدهند، غرق ناامیدی شوند و خودشان را راحت کنند؟ چطور دردشان اصیل است؟ من می‌گویم اینان چنان خودشیفته شده‌اند که حتی به خودشان هم اجازهٔ شک در زندگی عادی و بهنجارشان را نمی‌دهند. اگر حق با من باشد دردشان درد نیست. عوام‌ترینِ عوام‌اند. چه می‌دانم.

دردم درد مفلسی است که نه گفتن بلد نیست. همیشه می‌ترسیدم اگر دست رد به سینهٔ کسی بزنم شکاف شگرفی میان دل او و من دهان باز کند که هم‌آوردنش تا ابد شدنی نباشد.

پیش خودم می‌گفتم می‌خواهم بمیرم. بیشتر از همیشه. چراغ بهبودی مرده. هر کاری بکنم، هر راهی بروم بن‌بست است. فقط یک پایان به کارِ سرافکندگی‌ام می‌آید. رویای دوچرخه‌سواری تا دیدن آبشار دل بیشه‌ها برای امثال من نیست. از این پس خبطی‌ست از پس خبطی دیگر و انباشت گناه و رنج روزافزون. می‌خواهم بمیرم. باید بمیرم. زنده‌بودن من خودش گناه است.

جهان فقط و فقط آدم غمگین می‌پرورد.

پس اگه مرگ خنده‌داره زندگی باید گریه‌دار باشه.

از خدا هم می‌ترسم. نمی‌توانم به مهرش دل ببندم. تنها به کیفرش ایمان دارم. ایمان باور به پذیرش قهر خداست با سری افکنده. می‌شد به دوزخ ایمان داشت ولی به بهشت نه.

«پول می‌خوام.» «چقدر؟» «زیاد. می‌گن فقر که از در بیاد عشق از پنجره می‌ره. راست هم می‌گن.»

خنده‌اش چشمه‌ای از کثافت زندگی بزرگسالی را نشانم داد.

پذیرفتن ثانیه‌ای از آن مهربانی می‌ترساندم. حس می‌کردم به بند وابستگی افتاده‌ام.

می‌دانستم زیر پوست جامعهٔ انسانی دیو سیاهی خوابیده که در اقتصاد نمی‌گنجد. با ترس از این سیاهی، ناخودآگاه به ماتریالیسم گرویدم

چه بی‌مایگی و سفاهتی در تلاش رسم امرِ زیباپنداریده نهفته. نگارگران چیره‌دست با تکیه بر دریافت شخصی‌شان زیبایی را در هرچه ناچیز است آفریده‌اند. آن‌ها میل‌شان را به اشیایی هرچند زشت و ناخوشایند سرکوب نکرده‌اند و مست لذت به‌تصویرکشیدنِ آن‌ها شده‌اند. می‌شود گفت هیچ ارجی به تصویر غلط ذهنی دیگران نگذاشته‌اند.

آنان که ملامتم می‌کنند، خودشان از همه ناامیدترند و فکرشان سمت خدا و این حرف‌ها هم نمی‌رود.