بریده‌هایی از کتاب نه آدمی

کاش می‌شد جملهٔ مبتذلی چون چه بده تو دام عشق کسی افتادن را کمی ادبی‌تر کرد. مثلاً: دوست‌داشته‌شدن چه سخت است.

زنان آنچنان رابطه‌ای میان پیش و پس از همبستری برقرار نمی‌کنند. جهان‌شان را درست دو بخش می‌کنند: شب گذشته را به دست فراموشی می‌سپارند و فردایش بی‌دردسر سر کار همیشگی‌شان بازمی‌گردند. مشکل من درست همین‌جا بود. نمی‌توانستم این را هضم کنم.

تاکه‌ایچی راست می‌گفت، آن‌ها دلِ ترسیم شیاطین را داشته‌اند. گفتم اینان دوستان آیندهٔ من خواهند بود. از زور خوشحالی خواستم گریه کنم.

ناگفته نماند که به علاقه‌ی‌شان بسیار مشکوک‌ام. کسی چه می‌داند، شاید صوری باشد.

حس کردم تنهای تنهاست. حس کردم زمستان دورش می‌گردد.

چون از بازتاب دلخوری ناتوان بودم شانه خالی کردم. پا به فرار گذاشتم. ولی خشنود نشدم. تصمیم گرفتم خودم را راحت کنم.

بی‌بنیه‌ها از شادی هراسان‌اند.

این نیز بگذرد. این تنها عبارتی‌ست که در دوزخِ آدمیان به درستیِ آن رسیده‌ام. این نیز بگذرد.

امروز چون دیروز و فردا چون همیشه باز از خواب برخواهیم خاست و به‌عادت پشت به اندوه و وحشی‌ترینِ شادکامی‌ها خواهیم کرد به‌سان غوکی که با دیدنِ قلوه‌سنگی پیشِ پایش راه و دهانش را کج می‌کند...

حس کردم تنهای تنهاست. حس کردم زمستان دورش می‌گردد.

«بچه نشو. عبث‌ان. همهٔ دانشگاه‌ها عبث‌ان. آموزگارانی که توی طبیعت فرو می‌رن. آموزگارانی که علاقهٔ وافری به طبیعت دارن.» چه می‌گفت؟ برای رأی بی‌دانشش تره هم خرد نمی‌کردم. به خودم می‌گفتم: «احمقی بیش نیست و نقاشی‌هاش هم آشغال‌ان. ولی برای بیرون رفتن آدم مناسبیه.» در او بی‌مصرفی شهرنشین را می‌دیدم. همپالکی‌ام. ولی جور دیگری از حرارت آدمیان به دور بود. نقطهٔ اشتراک‌مان ازخودندانستنِ آدمیان بود. و همزمان فرقی با من داشت: از هیچ‌شناسی آگاه نبود. یا این طور بگویم، از رنج‌هایی که این شناخت به بار می‌آورد دور بود. از اینکه فقط دنبال سرگرمی بود حالم به هم می‌خورد، حال آن‌که تنها دلیل رفت و آمدم با او همین سرگرمی بود. بارها از دوستی‌مان شرمسار شدم.

امروز چون دیروز و فردا چون همیشه

اکنون دیوانه‌ام. بیرون هم که بروم باز برای‌شان دیوانه‌ام. یک خط‌خورده. نه‌آدمی. دیگر آدم نیستم.

از خدا هم می‌ترسم. نمی‌توانم به مهرش دل ببندم. تنها به کیفرش ایمان دارم. ایمان باور به پذیرش قهر خداست با سری افکنده. می‌شد به دوزخ ایمان داشت ولی به بهشت نه.

خداوندا، به من ارادهٔ پولادین عطا کن. مرا با سرشت آدمیان آشنا کن. به محضرت گناه نیست که آدمی یارش را کنار بزند؟ پوششی بر خشمم باش.

مقصر تو نیستی، نه. مقصر مادرته که تو رو دنیا آورده.»

زندگی آدمی سرشار از لحظات ناب و والایی از چندرنگی‌ست که می‌شود گفت باشکوه است.

همیشه دوستانه رفتار کرده‌ام و هیچ دوستی نداشته‌ام. تنها مشتی آشنای دردآور و رفیق پیاله‌ای مثل هوریکی. دیوانه‌بازی درمی‌آوردم تا از بند آشنایی‌مان برهم. خسته‌ام می‌کرد. حالا هم اگر کسی را اندکی آشنا بیابم داستان از همان قرار است. می‌دانم، شاید دوستم داشته باشند ولی در دوست‌داشتن‌شان ناکارآمدم. ناگفته نماند که به علاقه‌ی‌شان بسیار مشکوک‌ام. کسی چه می‌داند، شاید صوری باشد. سخت است کسی همچو من دوستانی صمیمی برای خود بگیرد. تازه، از به کسی سر زدن هم عاجزم.

آدمیزادگان هیچ‌گاه رمز موفقیت‌شان را به من نگفتند. اگر از این رازشان سر درمی‌آوردم دیگر از ایشان هراسی نداشتم. کینه در سر نمی‌پروراندم. هر شب آن‌طور شکنجه نمی‌دیدم.

گیریم به پدر می‌گفتم، یا مادرم، یا پلیس، یا حکومت؛ آخر سر جهان‌دیده‌ای با دلیل و منطق و بهانه‌های جهان‌پسندانه‌اش مرا به سکوت وامی‌داشت.