بریده‌هایی از کتاب سیاه‌مست سایه‌ی تاک

بی‌تو یقینِ مؤمنِ من گردِ شک گرفت

چنانم که با من کسی هم‌زبان نیست زبانِ مرا، هیچ کس ترجمان نیست کسی این‌چنین کولیانه که من؟ کو؟ چنانم که هرگز کسی آن‌چنان نیست خودم هم ندیدم خودم را، کجایم؟ تو گویی که از من نشان در جهان نیست نشان در جهان نیست از من، درست است جهان، جایگاهِ منِ بی‌نشان نیست

آسمان با زمین چه می‌گوید؟ چشم‌هایش دوباره گریان است می‌کند گریه تا بروید گل از زمینی که باز خندان است

به غیرِ دینِ محمّد جهان نخواهد یافت در این سراچهٔ کهنه، پدیده‌ای تازه محمّدی و محامِد، ورای طورِ صفات محمّدی و خِصالِ حمیده‌ای تازه محمّدی و کمالی که هیچ کال نبود محمّدی و رسولِ رسیده‌ای تازه محمّدی که به رؤیت، میانِ آن همه شب اشاره کرد به صبحِ دمیده‌ای تازه

امسال دارِ قالیِ ما بی‌شکوفه ماند

باید بروم هر چه شود گو بشو و باش بگذار که این جاده خطر داشته باشد عشق است بلای من و من عاشقِ عشقم این نیست بلایی که سپر داشته باشد

بَدی! چگونه‌ات از نیک نامه بنویسم شَبی! چگونه‌ات آیینهٔ سحر بدهم؟ فرار می‌کنی از خود چنین که بی‌روحی تو را به آینه- پلکی- نشان اگر بدهم چه شد، عوض شدی ای شاعرِ بلندنظر! چگونه‌ات خبر از عامی دگر بدهم؟ چگونه‌ات خبر از سالکانِ صادقِ صبح چگونه‌ات خبر از سیر، از سفر بدهم؟

از من چه به جا مانده به جز هیچ و به جز پوچ؟ آتش بزن ای عشق، به بودم، به نبودم مانندِ پرِ کاه که بادش ببرد آه بی تو چه امیدی به فرازم، به فرودم؟ دیری‌ست که دل داده‌ام ای عشق به دستت هرچند برایِ تو و تسبیحِ تو زودم سرشار شد از آمد و رفتِ تو به گرمی اوقاتِ غریبانهٔ بدرود و درودم تعریفِ من از عمر، تویی اوّل و آخر من با توام و بی‌خبر از حدّ و حدودم من با توام ای عشق، بگو با ملک‌المُوت وارد نشود تا نرسد اذنِ ورودم

ما را کدام حادثه در انتظار بود؟!

دستانِ ما به گرمیِ هم احتیاج داشت چشمان ما به سُکرِ تماشا دچار بود دل‌هایِ سر به راهِ من و تو در آن بهار مانند باد کولی و بی‌بندوبار بود با من کنار آمده بود آن شب آسمان آن شب مرا بهشتِ خدا در کنار بود

پاییز! سلاما و کُمیتِ نفسِ من از بس که عَبَث رفته و باز آمده لنگ‌ست اِشتاب (۳) کن ای فصل پر از پرسه و پیغام اِشتاب که زخمی دلم از دستِ درنگ‌ست

آن روز که می‌بستی بار سفرت را گفتی به پدر، هر که هنر داشته باشد، باید برود، هر چه شود گو بشو و باش بگذار که این جاده خطر داشته باشد گفتی نتوان ماند از این بیش، یزیدی‌ست هر کس که در این معرکه سر داشته باشد باید بپرد هر که در این پهنه عقاب است حتّی نه اگر بال و نه پر داشته باشد

آن باد که آغشته به بویِ نفسِ توست از کوچهٔ ما کاش گذر داشته باشد!

دریایِ سعادتی تو ای پیر گفتیم و نخورد، بر به دریا چشمانِ تو لحظهٔ تموّج صدبار، زده تَشَر به دریا دستِ دریا، دراز پیشت وا کرده دلِ تو، در به دریا چشمانِ تو وقتِ گریه داده دریا دریا، گُهر به دریا ای رود که می‌روی چنین گرم با خود ما را ببر به دریا یا دستِ کم ای روانِ روشن از ما برسان خبر به دریا

حیران، نگران، نگاه کردیم از منظرِ چشمِ تر، به دریا

تو شاعری نه! شعرِ شعری تو شعری که از پیرار و پار آمد شعری که از پیرار و پار امّا نو بود و نوتر نونوار آمد شعری که مثلِ طبلهٔ نقّاش پُرنقش بود و پُرنگار آمد شعری که از سمت چگور و چنگ از ناحیه‌یْ تنبور و تار آمد شعری که اصل و نسب ما با اوست شعری که با ایل و تبار آمد

زبان ناطقه در شرح درد من لال است چگونه باز بگویم، سکوت من گویاست

به گردن دل من این قصیدهٔ بی‌تاب که من خموشم و او در فغان و در غوغاست