بریده‌هایی از کتاب حافظ به گفته‌ی حافظ

ذهن و زبان حافظ، حافظ حافظه ماست،

حافظ، در کار پرآوازه‌ترین صوفی زمان، شاه نعمت‌الله ولی هم متحیر است، و چون غزل معروف شاه‌ما خاک راه را به نظر کیمیا کنیم‌به شیراز می‌رسد، حافظ غزلی به طنز در تضمین آن می‌سازد: آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند آیا بُوَد که گوشه چشمی به ما کنند؟

امروز گر از سلطان، رندی طلبد توشه فردا ز درِ رندی، توشه طلبد سلطان!

می خور، که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب چون نیک بنگری، همه تزویرمی‌کنند (۲۰۰:

چه ساز بود که در پرده می زد آن مطرب؟ که رفت عمر و هنوزم دِماغ، پُر ز هوا ست

مرغ زیرک به درِ خانقه اکنون نپرد که نهاده ست به هر مجلس وعظی دامی (۴۶۷: ۴) آن‌گاه در جستجوی پناهی دیگر، می‌گوید: خوش می‌کنم به باده مُشکین مشام جان کز دلق پوش صومعه بوی ریا شنید

ناز پروردِ تنعّم، نَبَرَد راه به دوست عاشقی، شیوه رندان بلاکش باشد

به صبر کوش تو ای دل! که حق رها نکند چنین عزیز نگینی به دستِ اهرمنی

هر آن که کُنجِ قناعت به گنجِ دنیا داد فروخت یوسف مصری به کمترین ثمنی

طالب لعل و گهر، نیست و گر نه خورشید همچنان در عمل معدن و کان است که بود