بریده‌هایی از کتاب نیلوفر و مرداب

وقتی سراسر وجودمان را ترس فرامی‌گیرد، اغلب کاملاً بر روی این موضوع تمرکز می‌کنیم که از وقوع رویدادهایی که موجب هراسمان هستند، جلوگیری کنیم و فراموش می‌کنیم که تحقق شادکامی و لذت حتی در جهانی پیش‌بینی‌ناپذیر هم ممکن است.

توانایی بهره‌مندی از شادی مستلزم این نیست که رنج‌هایمان را به صفر‌برسانیم. در‌واقع، مهارت شاد بودن مهارت درست رنج‌کشیدن نیز هست.

آری، وجود رنج‌های درونم را می‌پذیرم اما چیز دیگری هم که پذیرفته‌ام این است که با‌وجودِ تمام رنج‌هایم همچنان سرشار از زندگی هستم

بیشتر اوقات بزرگ‌ترین فاجعه‌ای که عمیقاً خود را در اندیشهٔ آن غرق می‌کنیم اصلاً اتفاق نیفتاده است.

وقتی کسی شما را می‌رنجاند در نگاه نخست چنین به‌نظر می‌رسد که آن شخص سبک‌بار و شاد است و در زندگی‌اش دلیلی برای رنج‌کشیدن ندارد، [و این تنها شما هستید که رنج می‌کشید]. اما هنگامی‌که بتوانید به اندازهٔ کافی عمیقانه بنگرید، درمی‌یابید که او هم درون خود رنج می‌کشد.

هرجا که رنج باشد شادی هم حضور دارد.

در زمانهٔ ما افسردگی یکی از شایع‌ترین گونه‌های رنج است که آرامش، لذت، و ثبات را از ما می‌گیرد و حتی بر توانایی‌هایی مانند غذا‌خوردن، حرکت‌کردن و انجام کارهای ساده نیز تأثیر منفی دارد

هنگامی که گُل پژمرده می‌شود به کود تبدیل می‌شود. آن کود دوباره به روییدن گُل کمک می‌کند. و شادی نیز به همین شکل، طبیعی و ناپایدار است. شادی تبدیل به رنج می‌شود و رنج نیز تبدیل به شادی.

باید چنان رفتار کرد که اگر جهان نیز بر سر ما ویران شود متزلزل نشویم. کل زندگی چندان ارزش ندارد که به‌خاطر آن ازسرِ ترس بر خود بلرزیم یا دل‌افسرده شویم، تا چه رسد به نعمت‌های آن. بنابراین با شجاعت زندگی را بگذرانید و در برابر مصائب سینه را گستاخانه سپر کنید. (در باب حکمت زندگی، آرتور شوپنهاور، صص ۲۴۴ و ۲۵۵)

نخستین مانترا این است که «به‌خاطر توست که در اینجا حضور دارم».

«من دریافته‌ام که این جهان مکان بسیار زیبایی برای زندگی است. منظرهٔ این جهان به چشمم بس دوست‌داشتنی می‌نماید. سپیده‌دمان، شامگاهان، و نیمروزان آن زیباست. این شگفتی‌ها را می‌بینم و مرا بسیار شاد می‌کند. برای شادی به هیچ مالکیت و ثروتی نیاز ندارم. همهٔ آنچه برای شادی نیاز دارم این فرصت است که همچنان اینجا بنشینم و بتوانم روی این سیارهٔ زیبا و شگفت‌انگیز گام بردارم. برای شادی به هیچ‌چیز‌نیاز ندارم.»

اگر از درون رنج می‌کشید و نمی‌دانید چرا، چه زمان، و از کجا دچار آن شده‌اید، اگر عمیقاً بنگرید، احتمالاً درمی‌یابید که این رنج از اجداد شما نسل‌به‌نسل به شما منتقل شده است.

هرگز‌نخواهم خواست که در جهانی عاری از رنج باشم، زیرا در چنین جهانی هیچ درک و شفقتی هم وجود نخواهد داشت. اگر‌رنج گرسنگی نکشیده بودم، نمی‌توانستم قدردان چیزی باشم که اکنون برای خوردن دارم. اگر در دوران جنگ زندگی نکرده بودم، اکنون ارزش و اهمیت صلح را نمی‌دانستم؛ این هم یکی از دلایلی است که نباید بکوشیم از روبه‌رو شدن با چیزهای ناخوشایند فرار کنیم.

وقتی صبح از خواب برمی‌خیزید نخست باید آگاهانه نفس بکشید و از این حقیقت آگاه شوید که بیست و چهار ساعتِ کاملاً تازه در اختیار شماست تا آن را زندگی کنید. این هدیهٔ زندگی برای شماست.

وقتی واکنش ما به احساسات ناخوشایند این‌گونه باشد که وضعیت خود را با دیگران مقایسه کنیم، دردهایی غیرضروری پدید می‌آیند.

مرگ را از زندگی و زندگی را از مرگ نمی‌توان جدا کرد. حتی پس از آنچه شما «مرگ» می‌نامید به‌طریقی دیگر‌به حیات خود ادامه می‌دهید.

ابتدایی‌ترین عمل برای خلق «ذهن‌آگاهی» این است که آگاهانه نفس بکشیم. به این معنا که با تمام وجود به عمل دم و بازدم خود توجه کنیم. هنگامی‌که درنگ کنیم و این‌گونه با تمرکز‌و توجه نفس بکشیم، ذهن و بدن را متحد می‌کنیم و به خودمان باز می‌گردیم.

هیچ‌گاه اجازه ندادم ترس از فقدان عزیزان مرا از تصمیمم بازدارد و به عقب برگرداند

اگر‌به خودمان فرصت ندهیم که تمام کارهایمان را متوقف کنیم، به خودمان به‌درستی توجه کنیم و عمیقاً به زندگی و پدیده‌های آن بنگریم، آنگاه نمی‌توانیم بفهمیم که چه چیزی شادی را برای ما به ارمغان می‌آورد.

«برای آنکه شاد باشم لازم نیست به آینده فرار کنم و شادی را در آنجا جست‌وجو کنم.» ما همه عادت داریم از زندگی «اینجایی» و «اکنونی» فرار کنیم. [زیرا شادی را در مکان و زمان دیگری جست‌وجو می‌کنیم.] و همین عادت نه‌تنها در بدن که در ذهن ما نیز ایجاد تنش می‌کند. همین یکی از سرچشمه‌های مهم رنج‌های ماست.