بریده‌هایی از کتاب نیلوفر و مرداب

حتی اگر شما روابط بین‌فردی عادی با والدین یا اجداد خودتان ندارید‌ـــــ ‌باز هم بدن و ذهن شما همان‌طور که رنج‌ها و امیدهای خود را دارد، رنج‌ها و امیدهای آنها را نیز به ارث برده است.

هرگز‌نخواهم خواست که در جهانی عاری از رنج باشم، زیرا در چنین جهانی هیچ درک و شفقتی هم وجود نخواهد داشت. اگر‌رنج گرسنگی نکشیده بودم، نمی‌توانستم قدردان چیزی باشم که اکنون برای خوردن دارم. اگر در دوران جنگ زندگی نکرده بودم، اکنون ارزش و اهمیت صلح را نمی‌دانستم؛ این هم یکی از دلایلی است که نباید بکوشیم از روبه‌رو شدن با چیزهای ناخوشایند فرار کنیم. با پذیرفتن، عمیق نگریستن، و رسیدگی به رنج‌ها آنها را به شفقت تبدیل می‌کنیم و راهی به‌سوی شادی می‌یابیم.

اگر عمیق نگاه کنیم می‌توانیم نیروی صرف‌شده در عادت به دویدن‌های پی‌درپی برای رسیدن به شادکامی را تشخیص دهیم و می‌توانیم تصور کنیم که اگر به آن نیرو اجازه نمی‌دادیم که ما را بیش از این به دویدن وادارد، چه می‌توانست بشود.

همیشه هر چیزی که می‌میرد با آغازی نو حیات خود را از سر می‌گیرد. هنگامی‌که به این نگرش رهایی‌بخش برسید، دیگر بیش از این خود را با اضطراب مرگ و بیزاری از زندگی فرسوده نمی‌کنید.

تا زمانی که فکر‌و‌ذکرمان ترس و ناامیدی باشد نمی‌توانیم از درد و رنج دیگران بکاهیم. درست رنج‌کشیدن نیاز به مهارت دارد. اگر ‌بدانیم چگونه مراقب رنج‌هایمان باشیم، نه‌تنها بسیار‌بسیار کمتر‌رنج می‌کشیم، بلکه می‌توانیم محیط پیرامون خود و جهان را شادتر کنیم.

«ذهن‌آگاهی» بهترین شیوه برای کنارآمدن با رنج‌هاست، بدون اینکه رنج‌ها همهٔ زندگی‌مان را فراگیرند. «ذهن‌آگاهی» همان استعداد زیستن در لحظهٔ حال است. با آن می‌فهمیم که «اکنون» و «اینجا» واقعاً چه چیزی در حال رخ‌دادن است.

هیچ‌کدام از ما به تنبیه نیاز نداریم. پس هنگامی که از کسی خشمگین می‌شوید و دچار رنج هستید، نکوشید با انجام کاری و یا گفتن سخنی او را تنبیه کنید؛ چراکه رنج‌های بسیاری نیز درون او وجود دارد و او هم دچار رنج است. پس تنبیه او به‌هیچ‌وجه شرایط را بهبود نمی‌بخشد.

ممکن است که در گِل‌و‌لای زندگی فرو رفته باشید و به‌آسانی می‌توان فهمید که گاه زندگی را گِل‌و‌لای فرامی‌گیرد. در این شرایط دشوارترین کار این است که تسلیم ناامیدی نشویم. زیرا هنگامی که ناامیدی شما را به زانو درمی‌آورد به هرجا که بنگرید تنها رنج را می‌بینید و احساس می‌کنید که در بدترین شرایط هستید.

شاد‌بودن همین الان، همین امروز، هم ممکن است اما شادی نمی‌تواند بدون رنج باشد.

کاملاً بی‌معناست اگر «سمت چپ» به «سمت راست» بگوید: «تو باید از اینجا بروی! دیگر تو را نمی‌خواهم!» چون اگر «سمت راست» نباشد، «سمت چپ» هم در کار نخواهد بود.

اگرچه آن گِل‌و‌لای بدبوست اما رایحهٔ نیلوفر بسیار دلنشین است. اگر آن گِل‌و‌لای نباشد، نیلوفر شکوفا نمی‌شود.

هنگامی که یاد بگیریم چگونه رنج‌هایمان را بپذیریم، در آغوش بکشیم، و درک کنیم، بسیار کمتر ‌رنج می‌کشیم.

توانایی بهره‌مندی از شادی مستلزم این نیست که رنج‌هایمان را به صفر‌برسانیم. در‌واقع، مهارت شاد بودن مهارت درست رنج‌کشیدن نیز هست.

اگر‌با تمام وجود به نفس‌کشیدن خود توجه کنید، تنها با دو یا سه تنفس آگاهانه می‌فهمید که حسرت و غمِ مربوط به گذشته و همچنین بلاتکلیفی، ترس، و نگرانیِ مربوط به آینده متوقف شده‌اند.

هنگامی که یاد بگیریم چگونه رنج‌هایمان را بپذیریم، در آغوش بکشیم، و درک کنیم، بسیار کمتر ‌رنج می‌کشیم. علاوه بر این، قادر خواهیم بود پیش‌تر ‌برویم و رنج‌هایمان را برای خودمان و دیگران به درک، لذت، و شفقت تبدیل کنیم.

باید چنان رفتار کرد که اگر جهان نیز بر سر ما ویران شود متزلزل نشویم. کل زندگی چندان ارزش ندارد که به‌خاطر آن ازسرِ ترس بر خود بلرزیم یا دل‌افسرده شویم، تا چه رسد به نعمت‌های آن. بنابراین با شجاعت زندگی را بگذرانید و در برابر مصائب سینه را گستاخانه سپر کنید. (در باب حکمت زندگی، آرتور شوپنهاور، صص ۲۴۴ و ۲۵۵)

خود را متعهد می‌دانم که با آگاهانه خوردن، آگاهانه نوشیدن و آگاهانه مصرف‌کردنْ سلامت جسمی و ذهنی خودم، خانواده‌ام و جامعه‌ام را پرورش دهم.

افراد بسیاری در جهان هستند که وقت ندارند این‌گونه بنشینند و هیچ کاری انجام ندهند. آنها این کار را غیراقتصادی و بدون لذت می‌پندارند و می‌گویند: «وقتْ پول است»، اما می‌دانیم که آگاهانه نشستن، به شیوهٔ خاص خودش، می‌تواند بسیار التیام‌بخش و پُرمنفعت باشد. پس باید یاد بگیریم که چگونه از هر لحظه نشستنمان لذت ببریم.

بودا می‌فرمود از هر انسانی که جدا می‌شوی سعی کن به او بدهکار نباشی و از طرفی هیچ خوشی‌ای را هم در ارتباط با او برای فردا مگذار چون معلوم نیست مجال آن را داشته باشی.

رهاکردن به‌معنای رهاکردن همه‌چیز نیست. ما واقعیت‌ها را رها نمی‌کنیم، بلکه ایده‌ها و تصورات اشتباه دربارهٔ واقعیت را رها می‌کنیم.