بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

آیه لردیر دوداغیندا شهدی وار بال دوداغیندا او دا داغلار کیمی شانینده نه یازسام یاراشاندیر او دا ظالیم قوپاران قارلا، کولکله دوروشاندیر قودوزا، ظالیمه قارشی سینه گرمیش، ووروشاندیر قودوزون کورکونه، ظالیم بیره لر تک داراشاندیر آمما واختیندا فقیر خالقی اه ییلمیش سوروشاندیر قارا میللتده هونر بولسا، هونرله آراشاندیر قارالارلا قاریشاندیر

او دا سن تک آتار اولدوزلارا شئعریله کمندی او دا سیمورغدان آلماقدادی فندی شئعر یازاندا قلمیندن باخاسان دورر سپه له ندی سانکی اولدوزلار اله ندی سؤز دییه نده گؤره سه ن قاتدی گولو، پوسته نی، قندی یاشاسین شاعیر افندی

اؤرده یین خلوت ائدیب گؤلده پریلرله چیمه نده قول-قاناددان اونا آغ هووله آچار غمزه لی قازین قیش گئده ر، قوی گله یازین هله نووروز گولو وار، قار چیچه یین وار، گله جکلر

او اتکلرده نه قیزلار یاناغی لاله لرین وار قوزولار اوتلایاراق نئیده نه خوش ناله لرین وار

گؤیدن ایلهام آلالی سیرری سماواتا دییه رسه ن هله آغ کورکو بورون، یازدا یاشیل دون دا گییه رسه ن

از بس منی یاپراق کیمی هیجرانلا سارالدیب باخسان اوزونه سانکی قیزیل گولدی قیزاری

عشقین کی قراریندا وفا اولمیاجاقمیش بیلمم کی طبیعت نیه قویموش بو قراری؟  سانکی خوروزون سون بانی خنجردی سوخولدی سینه مده أورک وارسا کسیب قیردی داماری ریشخندله قیرجاندی سحر سویله دی: دورما جان قورخوسی وار عشقین اوتوزدون بو قماری

قورخوم بودی یار گلمه یه بیردن یاریلا صبح باغریم یاریلار صبحوم آچیلما سنی تاری!

ملت غمی اولسا ، بو جوجوقلار چؤپه دؤنمه ز اربابلاریمیزدان دا قارینلار طبیل اولماز

آزاد قوی اوغول عشقی طبیعتده بولونسون داغ – داشدا دوغولموش ده لی جیران حمیل اولماز

چوخ قیسسا بوی اولسان اولیسان جن کیمی شئیطان چوق دا اوزون اولما ، کی اوزوندا عاغیل اولماز

آخرم رام نشد چشم غزالی وحشی گر چه انگیختم از هر غزلی غوغایی من همان شاهد شیرازم و نتوانی یافت در همه شهر به شیرینی من شیدایی تا نه از گریه شدم کور بیا ورنه چه سود از چراغی که بگیرند به نابینایی

برآر گله این گمرهان ز گمراهی ز سایه ئی که به خاک افکنی خوشم چکنم همای عرش کجا و کبوتر چاهی بشارتی به خدا خواندن و خدا دیدن که این بشر همه خودبینی است و خودخواهی به گوش آنکه صدای خدا نمی شنود حدیث عشق من افسانه ئی بود واهی

آن لحظه که ریزم چو فلک از مژه کوکب بیدار کسی نیست که گیرم به گواهی چشمی به رهت دوخته ام باز که شاید بازآئی و برهانیم از چشم به راهی دل گرچه مدامم هوس خط تو دارد لیک از تو خوشم با کرم گاه به گاهی تقدیر الهی چو پی سوختن ماست ما نیز بسازیم به تقدیر الهی

در فکر کلاهند حریفان همه هشدار هرگز به سر ماه نرفته است کلاهی بگریز در آغوش من از خلق که گلها از باد گریزند در آغوش گیاهی در آرزوی جلوه مهتاب جمالش یا رب گذراندیم چه شبهای سیاهی یک عمر گنه کردم و شرمنده که در حشر شایان گذشت تو مرا نیست گناهی

دیریست که چون هاله همه دور تو گردم چون بازشوم از سرت ای مه به نگاهی بر هر دری ای شمع چو پروانه زنم سر در آرزوی آن که بیابم به تو راهی نه روی سخن گفتن و نه پای گذشتن سرگشته ام ای ماه هنرپیشه پناهی

خوشم که شعله آهم به دوزخت کشد اما چه می کند به تو دوزخ که خود بهشت برینی

چو دل به زلف تو بستم به خود قرار ندیدم برو که چون سر زلفت به خود قرار نبینی به جان تو که دگر جان به جای تو نگزینم که تا تو باشی و غیری به جای من نگزینی ز باغ عشق تو هرگز گلی به کام نچیدم به روز گلبن حسنت گلی به کام نچینی نگین حلقه رندان شدی که تا بدرخشد کنار حلقه چشمم به هر نگاه نگینی

کی بر این کلبه طوفان زده سر خواهی زد ای پرستو که پیام آور فروردینی

نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید که کند شکوه ز هجران لب شیرینی