بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه درس این زندگی از بهر ندانستن ماست این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه خود رسیدیم به جان نعش عزیزی هر روز

گویا بسان دوران کودکیم که در گاهواره آرمیده ام ، صدای مهربان مادرم برایم لالایی می گوید !

تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر علی و آل به امداد میرسد ما را

از غم جدا مشو که غنا می دهد به دل اما چه غم غمی که خدا می دهد به دل

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می کند

کار گل زار شود گر تو به گلزار آئی نرخ یوسف شکند چون تو به بازار آئی

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم

‫حیدربابا ، تمام جهان غم گرفته است‬

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بزن که سوز دل من به ساز میگوئی ز ساز دل چه شنیدی که باز میگوئی مگر چو باد وزیدی به زلف یار که باز به گوش دل سخنی دلنواز میگوئی مگر حکایت پروانه میکنی با شمع که شرح قصه به سوز و گداز میگوئی به یاد تیشه فرهاد و موکب شیرین گهی ز شور و گه از شاهناز میگوئی کنون که راز دل ما ز پرده بیرون شد بزن که در دل این پرده راز میگوئی

من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

بیا که با همه نامهربانیت ای ماه خوش آمدی و گل آوردی و صفا کردی

کشد به حلقه دیوانگان جامه دریده فلک به موی سپید و تن تکیده مرا خواست که دوک و پنبه برازد به زال پشت خمیده خبر ز داغ دل شهریار می شوی اما

از عشق من به هر سو در شهر گفتگویی است من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد

در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

خزان هم با سرود برگ ریزان عالمی دارد

به مرگ زنده شدن هم حکایتی است عجیب