بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که علم کند به عالم شهدای کربلا را چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان چو علی که میتواند که بسر برد وفا را نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من

چه عمرها که به بیهوده می شود سپری

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

تو از آن دگری رو که مرا یاد تو بس

در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

اینــدی یــایــا قــــیش دئییرم ســـابق قیشا ، یای دئمیشم

گذر عمر خویش می بینم

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

خنده بیگانگان دیدم نگفتم درد دل آشنایا با تو گویم گریه دارد حال من

گر از یادم رود عالم تو از یادم نخواهی رفت به شرط آن که گه گاهی تو هم از من کنی یادی

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را

به چشم خود گذر عمر خویش می بینم نشسته ام لب جوئی و آب می گذرد

پاشو ای مست که دنیا همه دیوانه تست همه آفاق پر از نعره مستانه تست در دکان همه باده فروشان تخته است آن که باز است همیشه در میخانه تست دست مشاطه طبع تو بنازم که هنوز زیور زلف عروسان سخن شانه تست

امید زندگی در سینه ها کشتن فغان دارد امین باشی که هرگز مرگ بی شیون نخواهد شد