بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

یک عمر گنه کردم و شرمنده که در حشر شایان گذشت تو مرا نیست گناهی

گرفتم آنکه جهانی به یاد ما بودند دگر چه فایده از یاد میرسد ما را

شهریار سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، شاعر پارسی‌گوی آذری‌زبان،

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی هر کس آزار من زار پسندید ولی نپسندید دل زار من آزار کسی

آتشی زد شب هجرم به دل و جان که مپرس آن چنان سوختم از آتش هجران که مپرس

اورة گیمدن خبر آلسان : « نئجه گئچدی عؤمرون ؟ » گؤز یاشیملا یازاجاق « من گونوم آغلار گئچدی »

سئرچه دن سیچاندان آرتیق ، توری بیز قوراندا دوشمز آمما شئر تورون قوراندا ، فیل یا کرگدن دوشوبدی

گُوردون ایشین اَگیلدی دورما ،اَکیل،گؤزدَن ایت دوستون گؤره ر داریخار دوشمن گؤره ر شاد اولار

چالیش آدین گلنده رحمت اوخونسون سنه دونیادا سندن قالان آخیردا بیر آد اولار

بیزه بیر دین قالا بیلمیشدی میراث ، بیرده بو ایران دین گئده نده دئدی : تک گئتمه رم، ایرانیله گئتدی

بو دونیا بیر یول کیمی دیر ، بیز آخرت مسافیری کجاوه ده هاماش گرک اؤز هاماشینان یاناشا آخیرتی اولانلارین ، دونیاسی غم سیز اولمویوب سئل دی گله ر آخار کئچر ، آمما گرک آشیب – داشا مثل دی : « یئر کی برک اولور ، اؤکوز اؤکوزدن اینجییور »

گؤنول باخیرسا گونه شه ، گؤزده گرک بیر قاماشا

بیر یار مه لقادی بیزی بئیله یاندیران صبر ائیله یاندیران دا چاتار اؤز جزاسینه “

بو سیگاردا زه لی تک ، دوشوب منیم جانیما دوداق - دوداقه قویوب ، سورور منیم قانیمی

منی٬ دان اولدوزی٬ سن یاخشی تانیرسان که سحر افقی خلوت ائدیب راز و نیاز ایله میسن

منیم آنجاق ایشیمی سوز و گداز ایله میسن من بو معناده غزل یازمالی حالیم یوخودی سن جوجوق تک قوجانی فرفره باز٬ ایله میسن کاکلی باشدا بوروب باغلامیسان تاج کیمی او قیزیل ساچدان اونا٬ گوللی قوتاز ایله میسن سینه بیر دشت مغان دیر٬ قوزی یان ـ یانه یاتیب منیم آغلار گوزومی٬ اوردا آراز ایله میسن بو گوزلیک کی جهاندا سنه وئرمیش تانری هر قدر ناز ائله سن ایله٬ کی آز ایله میسن

سن بیزیم بایراممیز سان قیشی یاز ایله میسن سن گون اول٬ قوی غمیمیز داغدا قار اولسون٬ اریسین

هر باخشدا چالیبان کیپریگی مضراب کیمی بیر قولاق وئر٬ بو سینیق قلبی نه ساز ایله میسن؟

ننه قارنیندا سنله ائگیز اولسایدیم اگر. ایسته‌‌مزدیم دوغولوب بیرده بو دونیایا گلیم. سن یاتیب جنتّی رؤیادا گؤرنده گئجه‌لر، من ده جنتّده قوش اوللام ، کی او رؤیایا گلیم.

منه ده باخدین او شهلا گؤزوله ، من قارگون، جورئتیم اولمادی بیر کلمه تمنّایه‌ گلیم.