بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

‫از غصّه های بی حدِ ما قصّه ساز کن‬

نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را

حال دلم حواله به دیوان خواجه باد یار آن زمان که خواسته فال مراد از او

شرمم کشد که بی تو نفس میکشم هنوز تا زنده ام بس است همین شرمساریم

لب همه خامشیم دل همه فریاد هنوز

خوشتر از زلف دلارام چه خواهد بودن

اگر که دجله پر از قایق نجات شود پس از خرابی بغداد میرسد ما را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

شرمسار توام ای دیده ازین گریه خونین که شدی کور و تماشای رخش سیر نکردی

گر از یادم رود عالم تو از یادم نخواهی رفت به شرط آن که گه گاهی تو هم از من کنی یادی

به روز حشر اگر اختیار با ما بود بهشت و هر چه در او از شما و یار از من

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم

چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم

غم روزگار گو رو پی کار خود که ما را غم یار بی خیال غم روزگار دارد

چه شبهایی که چون سایه خزیدم پای قصر تو به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت

غزل شمارهٔ ۳۵ - دستم به دامانت نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت

من اختیار نکردم پس از تو یار دگر به غیر گریه که آن هم به اختیارم نیست به رهگذار تو چشم انتظار خاکم و بس که جز مزار تو چشمی در انتظارم نیست

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا که این دو فتنه بهم می زنند دنیا را

به زیر سنگ لحد استخوان پیکر ما چو گندمی است که از آسیاب می گذرد