بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

شهریار آمده با کوکبه گوهر اشک

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

‫حیدربابا ، شیطان بیزی آزدیریب‬

دل به هجران تو عمریست شکیباست ولی بار پیری شکند پشت شکیبائی را

شرمسار توام ای دیده ازین گریه خونین که شدی کور و تماشای رخش سیر نکردی

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

زندگی شد من و یک سلسله ناکامیها مستم از ساغر خون جگر آشامیها

کجا رفتند آن یاران که دیگر با فغان من سری بیرون نمی آید نه از خاکی نه از لاکی

قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس

باز شد روزنی از گلشن شیراز به من میکشد نرگس و نارنج سری باز به من سروناز ارم از دور به من کرد سلام جای آن را که چنان سرو کند ناز به من

پشت اشتران کن شهریارا بار مولانا که شمست مرحبا گویان سرود ساربان خواند

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

یک روز خنده کردم و عمری گریستم

کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا میکنی

به افسون کدامین شعر در دام من افتادی گر از یادم رود عالم تو از یادم نخواهی رفت

چه عمرها که به بیهوده می شود سپری