بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

تا چشم دل به طلعت آن ماه منظر است طالع مگو که چشمه خورشید خاورست

کار گل زار شود گر تو به گلزار آئی نرخ یوسف شکند چون تو به بازار آئی ماه در ابر رود چون تو برآئی لب بام گل کم از خار شود چون تو به گلزار آئی

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

سنین عمر به هفتاد میرسد ما را

سلام بر حیدر بابا حیدر بابایه سلام ۱ ‫حیدربابا چو ابر شَخَد ، غُرّد آسمان‬ ‫حیدربابا ایلدیریملار شاخاندا‬ ‫سیلابهای تُند و خروشان شود روان‬ سئللر سولار شاققیلدییوب آخاندا‬ ‫صف بسته دختران به تماشایش آن زمان‬ ‫قیزلار اوْنا صف باغلییوب باخاندا‬ ‫بر شوکت و تبار تو بادا سلام من‬ ‫سلام اولسون شوْکتوْزه ائلوْزه !‬

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

اولدوز سایاراق گوزله میشم هر گئجه یاری گج گلمه ده دیر یار یئنه اولموش گئجه یاری گؤزلر آسیلی یوخ نه قارالتی نه ده بیر سس

بلبل که نبودیم بخوانیم به گلزار جغدی شده شبگیر به ویرانه بگرییم

نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را «همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنائی بنوازد آشنا را» ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه درس این زندگی از بهر ندانستن ماست این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه

من اختیار نکردم پس از تو یار دگر به غیر گریه که آن هم به اختیارم نیست

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

در آرزوی جلوه مهتاب جمالش یا رب گذراندیم چه شبهای سیاهی

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به کلیسا روی و مسجدیانت در پی چه خیالی مگر ای دختر ترسا داری پای من در سر کوی تو بگِل رفت فرو گر دلت سنگ نباشد گِل گیرا داری

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

خدایا با که گویم شکوه بی همزبانی را

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را