بریده‌هایی از کتاب ایزابل بروژ

باران موها را خیس و سنگین می‌کند و دست‌هاوپاها را گل‌آلود

آزمندانه کلمات را می‌بلعد، افسون کسی شده که از رویدادهایی چنان سیاه و غم‌انگیز با صدایی چنان روشن و دلپذیر حرف می‌زند، شگفت‌زده روبه‌روی کسی نشسته که همزادش است در آینه‌ای کهنه و گردوخاک‌گرفته، بچه‌یتیمی هفتاد و نه‌ساله.

خواب‌گردها را در آن حالت نباید بیدار کرد وگرنه می‌میرند. به‌نظر ایزابل خیالباف‌ها هم یک‌جورهایی خواب‌گردند.

آدم می‌ترسد اندوهی، رازی در او نهفته باشد

کسی نمی‌داند خیال‌پردازی او را تا کجا می‌برد.

فکرت و نگاهت، همواره در جایی دورتر از عالم واقعیت سیر می‌کند.

تقصیر این خلق‌وخوی خیال‌پردازش است، که هرگز به طور کامل در صحنه حضور ندارد

نزدیک ساعت هفت شب باران شروع می‌کند به باریدن. اول باکمی تردید، فقط چند قطره‌ای پراکنده روی شیشهٔ جلوِ اتومبیل، چند سوراخ شفاف روی سطح کثیف و خاک‌گرفتهٔ آن. به زحمتش نمی‌ارزد برف‌پاک‌کن‌ها را به کار بیندازند