کتاب آواز کافه غم‌بار

وقتی یک‌بار با کسی زندگی کرده باشید، بعد از آن تنها زندگی‌کردن تبدیل به شکنجه می‌شود.

گاهی زندگی تبدیل می‌شود به تقلایی کش‌دار و غم‌بار برای به دست آوردن چیزهایی که زنده نگهمان می‌دارد.

تنها خود عاشق است که قدر و منزلت عشق را تعیین می‌کند. به همین خاطر است که بیشتر ما آدم‌ها ترجیح می‌دهیم عاشق باشیم تا اینکه کسی عاشقمان باشد. تقریباً همه می‌خواهند عاشق باشند. بی‌پرده اگر بگوییم، حقیقت این است که، درنهان، بسیاری تاب معشوق‌بودن را ندارند. معشوق از عاشق می‌ترسد و از او بیزار است؛ و البته حق هم دارد، چراکه عاشق همواره بر آن است که معشوقش را بی‌دفاع کند. عاشق به هر شکلی در تمنای رابطه با معشوق است، حتی اگر این تجربه فقط برایش درد و رنج به همراه بیاورد.

قبل از هر چیز، عشق تجربه‌ای است مشترک میان دو نفر، اما این موضوع به این معنا نیست که هردو طرف تجربه‌ای مشابه را ازسر می‌گذرانند.

اما او از آن مردهای خجالتی است، از نگاهش می‌شود فهمید که رنج می‌برد و قلبی متورم دارد.

می‌دانیم که اگر پیامی با آبِ لیمو روی ورق تمیز کاغذی نوشته شود هیچ اثری ازش به‌جا نمی‌ماند. اما اگر کاغذ را لحظه‌ای روی آتش بگیرید، حروف به رنگ قهوه‌ای درمی‌آید و پیامتان آشکار می‌شود. تصور کنید مشروب آتش است و پیامی که نوشته می‌شود مکنونات دل آدمی.

آدم‌ها هیچ‌وقت به‌اندازهٔ زمانی که احتمال می‌دهند آشوب یا فاجعه‌ای در راه باشد احساس آزادی و بی‌باکی نمی‌کنند.

ازدواجش ده روز بیشتر دوام نداشت. اهالی آبادی احساس رضایت خاطر خاصی داشتند، همان حسی که باقی آدم‌ها دارند وقتی کسی به‌طریقی شرم‌آور و مفتضحانه به ته خط می‌رسد.

چیزهایی که مجهول مانده‌اند، افکاری که در تاریک‌ترین نقاط ذهن روی هم تلنبار شده‌اند، یکدفعه معنا پیدا می‌کنند و درک می‌شوند.

هفت عدد محبوبی است و خصوصاً عدد محبوب میس‌آملیا هم بود. هفت قلپ آب برای کسی که سکسکه‌اش گرفته، هفت دور دویدن دور حوض آسیاب برای کسی که گردنش گرفته و هفت قاشق از شربت محرک معجزه‌آسای میس‌آملیا برای کسی که انگل داشت؛ می‌شود گفت که همهٔ دوادرمان‌هایش به این عدد ربط داشت. هفت عددِ مجموعه‌ای از احتمالات به‌هم‌پیوسته است و هرکسی که عاشق معما و طلسم باشد اهمیت هفت را می‌داند.