بریده‌هایی از کتاب هوای من

سخت‌ترین کار؛ ایستادن مقابل هوای نفس است که مدام می‌گوید خط‌قرمزهایی را که خدا معین کرده رد کن.

اشک قیمتیه، خرج هر چیزی نکن.

اونا یه جورایی هم‌سن شماها بودن، یکی‌دوسه‌سال بالا و پایین، به جای این‌که بگن اتاق خودم، رخت‌خواب خودم، درس و مدرک خودم، راحتی خودم، می‌گفتن امنیت کشورم، آرامش مردم، اندیشه و عقیده‌م!

جوان‌های ما مظلوم واقع شده‌اند، فطرت‌های پاکی دارند. فکرهای بلند و دل‌های آماده. چند تا خطایی هم که می‌کنند نه از سر لجاجت با خداست و نه بی‌حرمتی. کسی برایشان معادله‌های دنیا را درست نبسته است. مثل یک حیوان با آن‌ها برخورد می‌شود. خانواده‌ها که فکر می‌کنند، امکانات بیشتر، راحتی فراهم و دیگر هیچ! در حالی‌که دوتای این‌ها برای خراب کردن یک روح کفایت می‌کند. انگار بچه‌هایشان گربهٔ خانگی‌اند که غذا آماده، مکان خواب آماده، گاهی نوازشی هم بشوند و دیگر هیچ. انسان حیوان نیست. صاحب فکر است. منبع اطلاعات بدرد نخور نیست. عقل دارد!

پذیرش حق، آدم را عاقل می‌کند... عقل هم زندگی را آباد...

بله، تعریف جدید از عقل رو هم فهمیدیم! عقل تعریف خاصی ندارد، چیزی است که خدا زندگی همهٔ انسان‌ها را به آن سپرده است که متأسفانه اغلب هم غیرقابل استفاده و نو می‌ماند. تشخیص خوب و بد و انتخاب خوبی‌هاست؛ انسان‌ها ذاتا خوبی را می‌فهمند.

بچه‌ها می‌گفتند غالب شب‌ها عصبی و ناراحت می‌خوابیم، اصلا دلیل این‌که این‌همه موسیقی غمگین گوش می‌دادند همین گرفتگی روحشونه!

لاک‌پشت حیوان عجیبی است. هم آرامشش دیوانه‌ات می‌کند، هم همیشه طوری سر بالا می‌آورد و نگاهش را می‌چرخاند که انگار از یک ابله چشم می‌گیرد به ابله بعدی می‌دوزد و کلاً هم که دنیا را به هیچ می‌گیرد. از هفت دولت آزاد است و به سبک خلقتی‌اش راحت زندگی می‌کند.

سخت‌ترین کار؛ ایستادن مقابل هوای نفس است که مدام می‌گوید خط‌قرمزهایی را که خدا معین کرده رد کن.

آبادیِ یک لذت کوتاه‌مدت، همان‌قدر کوتاه است. اما خرابی که به بار می‌آورد بلندمدت است خیلی وقت‌ها هم جبران نمی‌شود.

تا دم مَرگ هم تو هستی و جنگ بزرگ شهوت‌ها و مقصدها... هر کس مقصدش را گم کند پا در مرداب نفْس می‌ماند... و کم‌کم فرو می‌رود. هر کس عقلش حاکم باشد مثل چشمه می‌شود. می‌جوشد و جاری می‌شود.

زن‌ها همیشه باید در خانه بخندند. خانه‌ای که زنش شاد باشد هیچ موسیقی نمی‌خواهد. بهترین موسیقی پخش شدهٔ عالم صدای خندهٔ محبوبه است.

پذیرش حق، آدم را عاقل می‌کند... عقل هم زندگی را آباد...

هر کس مقصدش را گم کند پا در مرداب نفْس می‌ماند... و کم‌کم فرو می‌رود. هر کس عقلش حاکم باشد مثل چشمه می‌شود. می‌جوشد و جاری می‌شود. برای پیروزی عقل کمک یک انسان عاقل حرف اول را می‌زند. انسان امام می‌خواهد. زندگی خوش‌بخت، امام می‌خواهد. بدون امام... می‌مانی که از کدام سو بروی...

دلم می‌خوادا، خودم نمی‌خوام...

اگه آرایش نکنم اعتماد به نفس ندارم، اگه این ناخونا رو مثل گرگ نچسبونم رو ناخونام حس می‌کنم کسی نگام نمی‌کنه پس... چقدر عقب موندم.

مژده مادرم نیست که رنج‌ها برایش مثل لبخند بوده و هست. برای مادر راحتی‌ها آب‌نبات چوبی است که کوتاه مدت است... می‌داند با بیست تا لیس که بزنی هم مزه‌اش تکراری می‌شود و هم منتظری تا تمام بشود و چوبش را دور بیندازی و یک آب رویش بخوری. مژده کل زندگی‌اش آب‌نبات چوبی است.

آمریکا هم ما را تحریم می‌کند و هم تهدید می‌کند و هم تخریب می‌کند و می‌کشد، هم نابغه‌های ما را تا جایی که کارایی داشته باشند می‌دوشد

با جوان امروز کاری کرده‌اند که دلش نمی‌خواهد سراغ حقیقت برود. فضای مجازی دائماً دارد حرف و خبر غیرواقعی به او می‌دهد... ریزها را درشت می‌کنند، تلخی‌ها را شیرین، شیرینی‌ها را تلخ، انسان‌های ترسو را شجاع و انسان‌های شجاع را خائن، شهوت را سرآمد و عزت را زیر پا... آن‌قدر بی‌وجدان‌بازی بار همه کرده‌اند که کسی جرئت نمی‌کند برود سراغ حقیقت خودش... می‌ترسد مسخره‌اش کنند... اما باید با جرئت سراغ حقیقت برود، و الا نابود می‌شو

خانواده‌ها که فکر می‌کنند، امکانات بیشتر، راحتی فراهم و دیگر هیچ! در حالی‌که دوتای این‌ها برای خراب کردن یک روح کفایت می‌کند. انگار بچه‌هایشان گربهٔ خانگی‌اند که غذا آماده، مکان خواب آماده، گاهی نوازشی هم بشوند و دیگر هیچ. انسان حیوان نیست. صاحب فکر است. منبع اطلاعات بدرد نخور نیست. عقل دارد! راحت‌طلبی نیازش نیست! اگر نجنگد، می‌پوسد، خراب می‌شود، خراب می‌کند! باید بگذاریم جوان‌ها با نفسشان بجنگند نه از کودکی هر کاری خواستند، هر چیزی خواستند فراهم شود... متوقع می‌شوند... خسته می‌شوند، تنبل و کسل می‌شوند...، راحت‌طلب می‌شوند... شهوت‌پرست می‌شوند و ...