بریده‌هایی از کتاب هوای من

قاعدهٔ هر کی می‌تونه از سختی فرار کنه رو هم هیچ بشری نتونسته پیاده کنه متأسفانه

خر تو خر نیست، خر من و تو هستیم که حتی مثل خر هم زندگی نمی‌کنیم. اون بیچاره حداقل طبق یک قانون از اول دنیا خر آمده و خر زندگی می‌کند و خر می‌رود. من و تو آدم آمدیم خریت را انتخاب کردیم و مثل یک لاشه هم می‌میریم

دنیا تمام می‌شود. فرقی هم ندارد. برای همه تمام می‌شود. پولدار و فقیر، صاحب منصب و گدا، زن و مرد... دور تندی هم دارد گذرانش که حتی زمان نمی‌دهد یک لذت را مثل آب‌نبات نگه‌داری و مزمزه کنی. زود تلخ می‌شود. حداقل آدم با خالقش این زمان را بگذراند و شرافت و عزت و انسانیتش را به حراج نگذارد.

بده و بستونه دیگه... معامله کردن، اون دنیاشو نمی‌دونم، اما این دنیا کمِ کمش این‌طوریه که با مرده‌ها فرق می‌کنن؛ مرده ترس داره، اینا آرامش دارن. مرده فراموش می‌شه، اینا عزیزکرده می‌شن!

ما برای چی زندگی می‌کنیم؟ می‌خوایم توی این زندگی به کجا برسیم؟ باید درست زندگی کنی نه به‌خاطر مدرک، نه به‌خاطر شهرت، نه برای پول. اینا همش شهوته، شهوت مدرک، شهوت پول، شهوت شهرت. یه‌روز تموم می‌شه تازه می‌بینی بیچاره شدی

شهوت و هیجان یه چیزه، آرامش یه چیز دیگه است. یعنی آرامش خیلی وسیع‌تر و عمیق‌تره... می‌گن انسان بندهٔ محبته، نمی‌گن بندهٔ شهوته. البته این ادبیات فرهنگ ماست که می‌گه انسان بندهٔ محبته. شهوت رو هم نفی نمی‌کنه. یه لذتی هست که بایدم باشه به نام شهوت، ولی تو ادبیات و فرهنگ غربی می‌گن انسان بندهٔ شهوته... همین‌طوری هم دارند زندگی می‌کنن. زن رو برای آرامش نمی‌خوان، برای رفع شهوتشون می‌خوان. اینه که هرچی هم تلاش می‌کنن، آرامش ندارن... دوست‌دختر، دوست‌پسر... اینا مسئلهٔ اصلی نیست. آخر حرفه... حرف اصلی اینه که شهوت اصل نیست. هرچقدر هم دنبالش برید، تشنه‌تر می‌شید... سیرمونی هم نداره، آرامش هم نداره. هر روز یه مدل، یه ایده، یه دوست، یه...

عقل تعریف خاصی ندارد، چیزی است که خدا زندگی همهٔ انسان‌ها را به آن سپرده است که متأسفانه اغلب هم غیرقابل استفاده و نو می‌ماند. تشخیص خوب و بد و انتخاب خوبی‌هاست؛ انسان‌ها ذاتا خوبی را می‌فهمند. هرچند طی یک روند بی‌عقلی می‌روند سراغ بدی‌ها؛ چون فکر می‌کنند حیف است لذتی را که در بدی‌هاست نچشند. لذتی که اگر گیرشان هم بیاید زود تمام می‌شود و حتی کوفتشان بشود

اونا یه جورایی هم‌سن شماها بودن، یکی‌دوسه‌سال بالا و پایین، به جای این‌که بگن اتاق خودم، رخت‌خواب خودم، درس و مدرک خودم، راحتی خودم، می‌گفتن امنیت کشورم، آرامش مردم، اندیشه و عقیده‌م!

اما زندگی یعنی دست و پنجه نرم کردن با سختی‌ها، یعنی انتخاب لذت‌های بلندمدت، نه لذت‌های کوتاه و دم‌دستی. خریت برای آن‌هایی است که فکر کنند زندگی یعنی راحتی و خوشی، فقط و فقط همین... از هر راهی و با هر وسیله‌ای... به خاطر همین، وقتی کمی سختی می‌بینند دنبال اصالت خر می‌روند.» می‌نویسم: «نفهمیدم، من مثل جواد نیستم که بهش مشق فکر کردن می‌دادی!

دنیا تمام می‌شود. فرقی هم ندارد. برای همه تمام می‌شود. پولدار و فقیر، صاحب منصب و گدا، زن و مرد... دور تندی هم دارد گذرانش که حتی زمان نمی‌دهد یک لذت را مثل آب‌نبات نگه‌داری و مزمزه کنی. زود تلخ می‌شود. حداقل آدم با خالقش این زمان را بگذراند و شرافت و عزت و انسانیتش را به حراج نگذارد.

دنیا را همین‌جوری بند تنبونی گرفتیم که هِرَّش از بِرَّش قابل تشخیص نیست.

کلاً در این دنیای کوفتی همه‌اش باید یک کمبودی باشد که تو بخواهی‌اش و نداشته باشی‌اش.

این زیبای خفته رو همه‌جا دنبال خودت نبر. باید توی قاب طلا، از دور بگذاریش تماشا!

پذیرش حق، آدم را عاقل می‌کند... عقل هم زندگی را آباد...

عقل تعریف خاصی ندارد، چیزی است که خدا زندگی همهٔ انسان‌ها را به آن سپرده است که متأسفانه اغلب هم غیرقابل استفاده و نو می‌ماند