بریده‌هایی از کتاب نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ

یعنی حاق حقیقتِ عصمت را این‌ها فهمیده‌اند!

دههٔ نود به گمان من به هیچ رو، هیچ نشانه‌ای از پیش‌رفت در سؤال انسانِ ایرانی دیده نمی‌شد. سؤال انسان ایرانی نگاهی به آینده نداشت. سؤال انسان ایرانی تبدیل شده بود به کارآمدی و ناکارآمدی... یعنی فقط کارآمدی که طبیعتاً یک خواستهٔ پایین‌دستی از مدیریت بود... دیگر برای انسان ایرانی مهم نبود که مثلاً آیا حکم حجاب می‌تواند حکومتی باشد یا نه؟ حجاب اجباری است یا اختیاری؟ مسأله پیشینی بود. مهم این بود که حکومت در خواستهٔ خود، یعنی حجاب اجباری، فارغ از درستی یا نادرستی، ناکارآمد بوده است.

تجزیه و تحلیل می‌کنیم و یکی می‌گوید: ــ مجتبا دعایی سید! دیگری می‌گوید: ــ نه! از کیم جونگ اون که برویم به کیم جونگ ایل نتیجه می‌گیریم، که دعایی سید مجتبا! سیدموسوی می‌گوید: ــ خوب! اگر کیم ایل سونگ را مقایسه کنیم با کیم جونگ ایل می‌شود دعایی مجتبا سید! «اللری آغمازاسون» ی به‌ش می‌گوییم و ترجیح می‌دهیم که با همان القاب سابق وارد ده‌کدهٔ «ده‌هزارمنظره» شویم!