بریده‌هایی از کتاب نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ

سیاست‌مدار معمولاً در زمین دیگری بازی می‌کند. مثلاً سؤال همه این است که آیا راه‌کاری برای کاهشِ نرخِ بی‌کاری داریم یا نه؟ سیاست‌مدار پاسخ می‌دهد که در شرایطی که کشور گرفتار آفتابِ وحشت‌ناک است و ضایعات پوستی مشکل اول ماست، همین ابرهای شمالی را باید غنیمت شمرد. به شرط آن‌که باران ملایم ببارد...

آن‌قدر که در چند کشور، نژاد زرد را دیده‌ام، بسیار نظم‌پذیرند و از آن‌سو قابل مدیریت. (معمولاً خیلی سریع بین خودشان مدیر انتخاب می‌کنند و مطیع‌ند نسبت به فرامین مدیر

کنار جاده فوق‌العاده تر و تمیز است. البته دو دلیل عمدهٔ غیرفرهنگی دارد. یکی گرانی مشتقات نفتی مثل نایلون و پلاستیک و مصرف پایین و دومی هم تردد کم!

داخل اتاق یک دم‌نوش جینسنگ اصل کره‌ای درست می‌کنم. اینترنتی در کار نیست. در ایران جینسنگ را به تعبیر عرب‌ها مقوی می‌دانند اما می‌دانم که آنتی‌ایجینگ است و ضدپیری. مزمزه می‌کنم. این‌جا شنیده‌ام که محصول اصلی کره است و برای تحریک سلول‌های مغزی مناسب است. به هر رو به امید این‌که فقط روی مغزم اثر بگذارد شروع می‌کنم به نوشیدن دم‌نوش...

دنبال جوانی هستم که باش سر صحبت را باز کنم و مطمئن‌م هیچ چیزی از آتش سیگار برای شروع صحبت مناسب‌تر نیست.

کشف می‌کنم که در زمان اتحاد جماهیر شوروی در کتب درسی جایی پلنگ و ببر فارسی را حزب کمونیست برعکس نقاشی کرده بوده است و احتمالاً هر معلمی که اعتراضی کرده بود، روان شده بود به سیبری و آرام آرام همه پذیرفته بودند که سیبری جای زنده‌گی نیست و پلنگ راه‌راه است و ببر خال‌خال!!

ــ ما جمله‌گی بس در یک موضوع اختلاف نظر داریم! شما به ببر می‌گویید پلنگ! و به پلنگ می‌گویید ببر!! ــ آن‌که خال‌دار است کدام است؟ ــ ببر! ــ نه برادر تاجیک! آن راه‌راه است! پلنگ خال‌خالی است! ــ نه... فردوسی کبیر می‌گوید دریغ است ایران که ویران شود کنام پلنگان و شیران شود! می‌خندم. می‌گویم شما الان از کجا فهمیدی که این خال‌خال است یا راه‌راه؟!

تحریم و دیکتاتوری دو روی یک سکه‌اند.

گاومان زایید. همین انتخابات آخری (۱۳۹۶) نام‌زد حزب مؤتلفه، مهندس میرسلیم در مناظره‌های زندهٔ انتخاباتی از کتاب نفحات نفت من مثالی زده بود و این مثال شده بود اول گرفتاری. رفقای این‌طرفی می‌گفتند باید موضع بگیری و دست‌کم مثال بیاوری که در دورهٔ ارشاد ایشان ناصرارمنی‌ت مجوز نگرفته بود. رفقای صنفی می‌گفتند باید بلند فریاد بکشی که کتاب را در دورهٔ دولت مهرورز نوشته‌ای و نقدش بیش‌تر به سمت آن‌هاست. تازه همان مهرورزان هم عاقبت با حذف یک فصل مجوز دادند... رفقای آن‌طرفی هم به صحبت خوب میرسلیم در جلسهٔ اول مناظره و سؤالات بُرنده‌اش اشاره می‌کنند و از من می‌خواهند که از این فرصت استفاده کنم برای نقد دولت مستقر... رفقا اصرار داشتند که موضع بگیرم باز! هر چه موضوع را بالا و پایین می‌کنم، چیزی برای گفتن پیدا نمی‌کنم. شخصی در شکلی درست، در یک مناظره به کتابی اشاره کرده است و نکاتی را با ذکر ماخذ گفته است. چرا باید از این موضوع مکدر شد یا اعلام موضع کرد؟!

الرفیق ثم‌الطریق، مال همهٔ دنیاست به جز کرهٔ شمالی! این‌جا فقط الطریق مهم است با رفیق باشد یا با غریق باشد یا با حریق یا با هر بیق دیگری هم‌قافیه باشد، تفاوتی ندارد!

الرفیق ثم‌الطریق، مال همهٔ دنیاست به جز کرهٔ شمالی! این‌جا فقط الطریق مهم است با رفیق باشد یا با غریق باشد یا با حریق یا با هر بیق دیگری هم‌قافیه باشد، تفاوتی ندارد!

الرفیق ثم‌الطریق، مال همهٔ دنیاست به جز کرهٔ شمالی! این‌جا فقط الطریق مهم است با رفیق باشد یا با غریق باشد یا با حریق یا با هر بیق دیگری هم‌قافیه باشد، تفاوتی ندارد!

الرفیق ثم‌الطریق، مال همهٔ دنیاست به جز کرهٔ شمالی! این‌جا فقط الطریق مهم است با رفیق باشد یا با غریق باشد یا با حریق یا با هر بیق دیگری هم‌قافیه باشد، تفاوتی ندارد!

پول یعنی مراوده. حتا بدون دانستن زبان مشترک هم می‌شود مراوده داشت، اما در یک کشور غریب بدون پول هرگز نمی‌توان مراودهٔ معنادار داشت.

ام‌روز در دنیایی هستیم که تحریمِ عمیق، تحریم فرهنگی است و تحریم فرهنگی یعنی تحریم رسانه‌ای... این سطحِ تحریم قطعاً از تحریم‌های دیگر خطیرتر خواهد بود.

جرأت ندارم به‌ش بگویم که حالا می‌فهمم تحریم و دیکتاتوری دو روی یک سکه‌اند. کشور تحریم‌شده ناچار به دام‌چالهٔ تک‌صدایی می‌افتد و تک‌صدایی شروعی‌ست برای دیکتاتوری.

در ایران منتقد برخی نهادها هستیم که از وظایف حاکمیتی خود خارج شده‌اند و مثلاً وارد فرهنگ و اقتصاد شده‌اند. با دیدن وضعیت کرهٔ شمالی می‌توان فهمید که اتفاقاً این تحریم ایالات متحدهٔ امریکا است که این نهادها را مجبور می‌کند به ورود به فضاهای غیرتخصصی. اگر تحریم نبود احتمالاً آن‌ها دلایلی برای ورود به اقتصاد نداشتند.

تحریم و دیکتاتوری دو روی یک سکه‌اند. کشور تحریم‌شده ناچار به دام‌چالهٔ تک‌صدایی می‌افتد و تک‌صدایی شروعی‌ست برای دیکتاتوری. عدم مراوده در سطح حاکمیت، امکان مقایسه را از بین می‌برد. مقایسه نشدن، تقدس می‌آورد برای چیزی که مقدس نیست... تقدیس، جناب رفیق می‌سازد، جناب ژنرال می‌سازد و...

کشور تحریم‌شده ناچار به دام‌چالهٔ تک‌صدایی می‌افتد و تک‌صدایی شروعی‌ست برای دیکتاتوری.

ترس از گرسنه‌گی آرام آرام مشکلِ اول می‌شود و نیازهای دیگر مثل آزادی را از اولویت می‌اندازد. تقریباً همین فرآیند را در ایران، ترس از عدم امنیت باعث می‌شود... پس در هم‌چه شرایطی باز هم پادزهر، ارتباطات وسیع است چه در داخل و چه در فضای بین‌الملل... و در این میان بایستی در شرایط تحریم، هم‌واره با تک‌صدایی مبارزه کرد...