بریده‌هایی از کتاب بده و بستان؛ رویکردی انقلابی به موفقیت

«من کلید موفقیت رو در یک کلمه خلاصه می‌کنم: سخاوتمندی. اگه تعاملات شما به وسیله سخاوتمندی اداره بشه، پاداش‌های خوبی دریافت خواهید کرد.»

اگر گیرنده باشید به صورت استراتژیک به دیگران کمک می‌کنید، یعنی زمانی کمک می‌کنید که منافع خودتان بیشتر از هزینه‌هایتان باشد، اما اگر بخشنده باشید، ممکن است از یک آنالیز سود-هزینه متفاوت استفاده کنید: یعنی زمانی کمک می‌کنید که منافع دیگران از هزینه‌هایتان بیشتر باشد. گاهی حتی شاید اصلاً به هزینه‌های شخصی‌تان فکر نکنید و بدون این که در مقابل انتظار چیزی داشته باشید به دیگران کمک کنید.

توانایی پیش‌بردن اهداف، تا حد زیادی به این ربط داره که شما خودتون رو نماینده و وکیل کسی بدونین.

اگر می‌خواهیم موفق شویم، باید ترکیبی از سخت‌کوشی، استعداد و خوش‌شانسی داشته باشیم.

روان‌شناسی به نام آنجلا داکوورث به این می‌گوید سرسختی: یعنی داشتن اشتیاق و پشتکار برای رسیدن به اهداف بلندمدت. تحقیق او نشان می‌دهد که مهم‌تر از هوش و استعداد، افراد سرسخت - به کمک علاقه، تمرکز و انگیزه‌شان – می‌توانند به عملکرد بالایی دست پیدا کنند.

بخشندگی او یک قانون ساده دارد: لطف پنج دقیقه‌ای. «شما باید برای انجام کاری برای دیگران که انجامش برای شما پنج دقیقه یا کمتر طول بکشد مشتاق باشید.»

«بدگویی نمایانگر نوع شایع، مؤثر و کم‌هزینهٔ مجازات است.»

بخشنده‌ها به گونه‌ای برنده می‌شوند که یک اثر موجک درست می‌کنند و موفقیت اطرافیانشان را افزایش می‌دهند.

در هنگام تعامل با افراد، منطقی است اگر بخشنده‌ها با کمک غربالگریِ صداقت و رفتارکردن مانند برابری‌طلب‌ها در تعامل با گیرنده‌ها از خود محافظت کنند. اما در شرایط گروهی، روش دیگری برای بخشنده‌ها وجود دارد که مطمئن شوند کسی از آن‌ها سوءاستفاده نمی‌کند: واداشتن همهٔ افراد گروه برای رفتارکردن مانند بخشنده‌ها.

در حالی که بخشنده‌های نوع‌دوست همواره مرتکب اشتباه اعتماد به دیگران می‌شوند، بخشنده‌های هردوگانه با اعتماد به دیگران شروع می‌کنند، اما سبک‌های رابطهٔ متقابل خود را در تعامل با افرادی که ظاهراً گیرنده هستند، تغییر می‌دهند و تنظیم می‌کنند. در هنگام تعامل با گیرنده‌ها، تغییر حالت دادن به برابری‌طلب‌بودن یک استراتژی دفاع از خود است. اما یک بار از هر سه بار، بهتر است که دوباره به حالت بخشندگی برگشت و به گیرنده‌ها فرصت داد تا خود را اصلاح کنند.

به نظر می‌رسد که بخشش به زندگی‌های ما معنا می‌بخشد، حواسمان را از مشکلاتمان پرت می‌کند و به ما کمک می‌کند تا احساس ارزشمندی کنیم

روزهایی که افراد به دیگران برای لذت و هدف خودشان کمک می‌کردند، انرژی‌شان بیشتر می‌شد. بخشیدن به این دلایل به آن‌ها حس استقلال، برتری و ارتباط با دیگران می‌داد و انرژی‌شان را تقویت می‌کرد. وقتی که روی آتشنشان‌ها و کارمندهای صندوق‌های خیریه مطالعه می‌کردم، همین الگو را یافتم: وقتی که انرژی و وقت خود را به دلیل حس لذت و هدفمندی می‌بخشیدند، نه از روی تعهد و وظیفه‌شناسی، بیشتر و طولانی‌تر کار می‌کردند.

در رابطهٔ متقابل سنتی مکتب قدیمی، افراد مثل برابری‌طلب‌ها رفتار می‌کردند و با یکدیگر ارزش ردوبدل می‌کردند. ما به افراد کمک می‌کردیم و آن‌ها هم به ما کمک می‌کردند و ما به افرادی می‌بخشیدیم که از آن‌ها می‌خواستیم درعوض چیزی به ما بدهند. اما امروز، بخشنده‌هایی مانند آدام ریفکین می‌توانند نوع بسیار قدرتمندتری از رابطهٔ متقابل را کلید بزنند. به جای تبادل ارزش، ریفکین به دنبال افزودن ارزش است. بخشندگی او یک قانون ساده دارد: لطف پنج دقیقه‌ای. «شما باید برای انجام کاری برای دیگران که انجامش برای شما پنج دقیقه یا کمتر طول بکشد مشتاق باشید.»

آزموده را آزمودن خطاست

بخشنده‌ها روی افراد سرسخت تمرکز می‌کنند: اینجا جایی است که بخشنده‌ها بیشترین سود را از سرمایه‌گذاری‌شان به دست می‌آورند، پایدارترین و معنادارترین تأثیر را.

این را به جرئت می‌توانم بگویم که تو با شرکت در این آزمون به هدف اصلی‌ات رسیده‌ای... موفقیت ارزش‌های انسان را نشان نمی‌دهد، بلکه این تلاش است که نشان‌دهنده ارزش‌های انسانی است.

توانایی تصور کردن دیدگاه دیگران، به جای چسبیدن به دیدگاه و نگاه خود، یکی از مهارت‌های مهم بخشنده‌های موفق در همکاری‌ها است.

وقتی که ما یک شرایط دشوار و نامساعد روانی یا جسمی را تجربه نمی‌کنیم، شدیداً تأثیر آن روی خودمان را دست کم می‌گیریم.

در درازمدت، بخشندگی می‌تواند به همان اندازه که خطرناک است، قدرتمند باشد. چیپ کانلی، کارآفرین خوش‌نامی که هتل‌های ژوی دو ویو را تأسیس کرد، می‌گوید: «بخشنده‌بودن برای مسابقه دوی صدمتر خوب نیست؛ اما برای مسابقه دوی ماراتن ارزشمنده.»

گرچه بسیاری از ما تصور می‌کنیم که بخشنده‌ها بی‌عرضه و پخمه‌اند، اما باید بدانید که آن‌ها به طرزی باورنکردنی موفق هستند.