بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

دل به شادی‌های بی‌مقدار این عالم مبند زندگی تنها فرازی در نشیبی ساخته‌ست

فرقی نمی‌کند چه برایم نوشته دوست گیرم که ناسزاست ولی دستخط اوست

نمی‌دانم چرا اما به قدری دوستت دارم که از بیچارگی گاهی به حال خویش می‌گریم

چه خواهد کرد با ما عشق؟! پرسیدیم و خندیدی فقط با پاسخت پیچیده‌تر کردی معما را

نخواست شیخ بیاید مرا که یافتنم چراغ نه! که به گشتن هم احتیاج نداشت

من و توئیم دو پژمرده‌گل میان کتاب من و توئیم دو دلبسته از قدیم به هم

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست

مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت؟

هر که ویران کرد ویران شد در این آتش‌سرا هیزم اول پایهٔ سوزاندن خود را گذاشت

رنج فراق هست و امید وصال نیست این «هست و نیست» کاش که زیر و زبر شود رازی نهفته در پس حرفی نگفته است مگذار درددل کنم و دردسر شود

اگر شادی سراغ از من بگیرد جای حیرت نیست نشان می‌جوید از من تا نیاید اشتباه اینجا

عشق توان گفتن آن راز جاودانی نیست! تصوری هم از آن باغ ارغوانی نیست! پر از هراس و امیدم، که هیچ حادثه‌ای شبیه آمدن عشق ناگهانی نیست ز دست عشق به جز خیر برنمی‌آید وگرنه پاسخ دشنام، مهربانی نیست! درخت‌ها به من آموختند: فاصله‌ای میان عشق زمینی و آسمانی نیست به روی آینهٔ پر غبار من بنویس: بدون عشق جهان جای زندگانی نیست

بیچاره آهویی که صید پنجهٔ شیری‌ست بیچاره‌تر شیری که صید چشم آهویی

قاصدک‌های پریشان را که با خود باد برد با خودم گفتم مرا هم می‌توان از یاد برد

یک عمر جدایی به هوای نفسی وصل گیرم که جوان گشت زلیخا به چه قیمت؟

تو از کی عاشقی؟ این پرسش آیینه بود از من خودش از گریه‌ام فهمید مدت‌هاست، مدت‌هاست به‌جای دیدن روی تو در خود خیره‌ایم ای عشق اگر آه تو در آیینه پیدا نیست عیب از ماست جهان بی‌عشق چیزی نیست جز تکرار یک تکرار اگر جایی به حال خویش باید گریه کرد این‌جاست

با عقل خود از عشق سخن گفتم و خندید آری! خبر از بی‌خبری خواسته بودم

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

این دعایی‌ست که رندی به من آموخته است بار ما را نه بیفزا، نه سبک‌تر گردان!

چای می‌نوشم که با غفلت فراموشت کنم چای می‌نوشم ولی از اشک، فنجان پر شده‌ست