بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

به مردم چون پناه آوردم از تنهایی‌ام دیدم که از «تنها شدن» جانکاه‌تر «احساس تنهایی» است

هرچند که هرگز نرسیدم به وصالت عمری که حرام تو شد ای عشق حلالت!

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

سنگ در برکه می‌اندازم و می‌پندارم با همین سنگ زدن، ماه به هم می‌ریزد عشق بر شانهٔ هم چیدن چندین سنگ است گاه می‌ماند و ناگاه به هم می‌ریزد آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

شادم تصور می‌کنی وقتی ندانی لبخندهای شادی و غم فرق دارند

من کجا بیشتر از حق خودم خواسته‌ام؟ مرگ حق است، به من حق مرا برگردان!

رود راهی شد به دریا، کوه با اندوه گفت می‌روی اما بدان دریا ز من پایین‌تر است

به دنبال کسی جامانده از پرواز می‌گردم مگر بیدار سازد غافلی را، غافلی دیگر

چه شوری بهتر از برخورد برق چشم‌ها با هم نگاهش را تماشا کن، اگر فهمید حاشا کن

ای نسیم بی‌قرار روزهای عاشقی هرکجا زلفی پریشان شد، گمان کردم تویی

دمی سرسبزی ما را به پای سرخوشی مگذار درختی مثل من هر سال ناچار از شکوفایی‌ست

بیچاره آهویی که صید پنجهٔ شیری‌ست بیچاره‌تر شیری که صید چشم آهویی اکنون ز تو با ناامیدی چشم می‌پوشم اکنون ز من با بی‌وفایی دست می‌شویی آیینه خیلی هم نباید راستگو باشد من مایهٔ رنج تو هستم، راست می‌گویی

نام تو را می‌کند روی میزها هر وقت در دست آن دیوانه می‌افتاد چاقویی

این قدر میندیش به دریا شدن ای رود هرجا بروی باز گرفتار زمینی مهتاب به خورشید نظر کرد و درخشید هر وقت شدی آینه، کافی‌ست ببینی

غیر از ضررم مشورت دوست نبخشید ای کاش ز دشمن نظری خواسته بودم

مرا ز عشق مگویید، عشق گمشده‌ای‌ست که هرچه هست ندارم! که هرچه دارم نیست

تلخ است روزگار، مگر با بهانه‌ای پیدا کنیم دلخوشی کودکانه‌ای

یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم یک آه کشیدیم و رسیدیم به معراج

تو از کی عاشقی؟ این پرسش آیینه بود از من خودش از گریه‌ام فهمید مدت‌هاست، مدت‌هاست

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد